Zo heeft de muzikale periferie het podium veroverd

Toen Rockdelux Magazine in december 2018 besloot om J. Balvin op de cover te zetten, waren zowel lezers als niet-lezers verontwaardigd en geschokt. Ze waren ervan overtuigd dat het baken van alternatieve muziek ten onder was gegaan aan Latijns-Amerikaanse commerciële rommel. De waarheid is echter dat ze wisten hoe ze een artiest die het genre had doen evolueren, in de gaten moesten houden.
En als we ons dan alleen richten op perreo, Auto-Tune, bum-bum-chac en genderstereotypen, dan is dat nog maar het topje van de ijsberg.
Toen Jamaicaanse dancehall in Panama in het Spaans werd omgezet, groeide de danswereld dankzij de Puerto Ricanen Vico C en Daddy Yankee, die de basis legden. De eerste door Caribische en dembowritmes te combineren in zijn album Hispanic soul (1991) en de tweede door het woord reggaeton te bedenken, dat het genre zou definiëren. Met Gasolina (2004) scoorde hij zijn eerste internationale hit.
Daddy Yankee treedt op in Fundidora Park in Monterrey, Mexico.
Omar ValdezWat er daarna gebeurde leek op een nucleaire explosie die de Caraïbische regio tot het middelpunt van het popuniversum maakte.
Is het zelfs zo dat iemand echt kan geloven dat de menigte die volgend jaar naar de concerten van Bad Bunny komt, enkel bestaat uit vervreemde kinderen van verbijsterde ouders?
Of dat Rosalía een deel van haar overweldigende persoonlijkheid verloor door reggaeton te verwerken in een aantal van haar bekendste nummers?
Dezelfde mensen die hun kleren scheurden toen Elvis zijn bekkenbewegingen maakte, zijn degenen die perreo nu zien als een teken van vrouwelijke onderwerping, terwijl ze diep van binnen allebei absolute vormen van vrijheid van meningsuiting zijn.
En de opzichtige "bling-bling" van reggaetonartiesten is vergelijkbaar met die van hiphopartiesten of de gloednieuwe Cadillac van Vince Taylor en The Clash. Dat is logisch, want de meesten van hen zijn muzikanten met een eenvoudige achtergrond, die dankzij hun kunst kunnen streven naar een beter leven.
Iets dat met voetbal te maken heeft: kijk maar naar de gouden en diamanten ketting die de Dominicaanse zanger El Alfa aan Yamine Lamal gaf om zijn volwassenwording te vieren.

Madonna en Maluma, samen in Las Vegas in 2019
Reuters / Mario AnzuoniHet succes van reggaeton deed zelfs Madonna niet aarzelen om Maluma te benaderen en hem uit te nodigen om in Medellín te zingen voor de eerste single van haar album Madame X.
Het is duidelijk dat reggaeton zijn grootste glorie bereikt wanneer het samensmelt met andere stijlen. De Puerto Ricaan Tego Calderón weet daar alles van en zette de standaard met zijn debuutalbum El Abayarde (2002), een klassieker van reggaeton en latinmuziek die zijn trotse zwarte afkomst laat horen en het rijmende Spaanse gebabbel verbindt met de salsa van zijn landgenoot Ismael Rivera.
Het was zo belangrijk dat het tijdschrift Rolling Stone het op de 125e plaatste van de lijst van 250 beste albums van de 21e eeuw. Zonder dit album zou Bad Bunny, die DeBÍ TiRAR Más FoToS speelde, vandaag de dag niet bestaan. Zijn band met de traditionele Puerto Ricaanse muziek wordt perfect geïllustreerd door zijn optreden bij de Tiny Desk, dat de annalen van intieme concerten bereikte.
Dat reggaeton de neiging heeft om terug te keren naar zijn roots, blijkt ook uit het nieuwste werk van Rauw Alejandro - met de veelzeggende titel Cosa nuestra , een knipoog naar Willie Colón en Héctor Lavoe - waarin hij reggaeton en trap combineert met salsa, bolero en merengue.

Rauw Alejandro
LIVE NATION / Europa PressDeze neiging tot heropleving wordt bevestigd door het nieuwe album van de Colombiaanse Karol G, Tropicoqueta , met een vintage hoes waarop ze in een erotische pose staat, als een Latijns-Amerikaanse ster, languit op conga's, in de stijl van de Cañonazos bailables -compilaties van Discos Fuentes. Haar compositie mixt reggaeton met merengue, bachata, cumbia en vallenato, en zelfs Manu Chao zelf is erin te horen.
Reggaeton combineren met andere genres is de beste manier geworden om je te onderscheiden van een overgeëxploiteerde niche, zelfs als dat betekent dat je conservatief moet blijven.
Iets soortgelijks gebeurde met de nieuwe Afrikaanse muziek, die uit het getto van de 'wereldmuziek' tevoorschijn kwam en dankzij Afrobeats internationaal terrein veroverde.
En dan hebben we het niet over Fela Kuti, maar over WizKid, Davido en de hele groep nieuwe muzikanten uit landen als Nigeria en Zuid-Afrika die een verbluffende nieuwe muziekstijl hebben gecreëerd, waarin hiphop, elektronische muziek en Afrikaanse cadans worden gecombineerd en die zo de voorlopers van de moderniteit zijn geworden.
De grote Afrikaanse diaspora heeft een doorslaggevende rol gespeeld in het succes ervan; zelfs grote zalen in het Westen zijn ermee gevuld.
Zo verkocht WizKid drie avonden lang volledig uit in de O2 Arena in Londen - met een capaciteit van 20.000 mensen - tijdens de tour om zijn veelgeprezen album Made in Lagos (2020) te presenteren.
Ondertussen was de Nigeriaanse landgenoot Burna Boy de eerste Afrikaanse artiest die de Madison Square Garden in New York vulde, voordat hij zijn debuut maakte bij Primavera Sound.

Chris Martin van Coldplay
ARCHIEFEn nu doet zelfs Mick Jagger mee aan dit avontuur en werkt hij mee aan het gloednieuwe album van Burna Boy, No Sign of Weakness, dat vorige week uitkwam.
Of Coldplay, wiens nieuwste album, Moon Music, Burna Boy en de opkomende Ayra Starr bevat. En dan hebben we het nog niet eens over de nieuwe Catalaanse urban pop; sommige nummers van de hernieuwde en succesvolle Maria Jaume zijn sterk geïnspireerd op Afrobeat en reggaeton.
Een ander zeer innovatief fenomeen verovert de wereld vanuit de townships van Zuid-Afrika. Amapiano, een ontspannen en elegant ritme, zowel dansbaar als lounge-achtig, een mix van deep house, jazz en kwaito, legt de nadruk op synthesizers, veerkrachtige baslijnen en percussieve, elektronische en akoestische ritmes. Het heeft een enorme populariteit verworven dankzij platforms zoals TikTok.
Tot de bekendste vertegenwoordigers behoren pioniers Kabza De Small en DJ Maphorisa. Samen gaven ze drie jaar geleden onder de naam Scorpion Kings een onvergetelijke set van zes uur op Sónar.
Tijdens dezelfde editie was er een optreden van danser en zanger Kamo Mphela, een andere opkomende naam in de amapiano scene.
Op het gebied van meer geavanceerde Afrikaanse elektronische muziek moeten we Nyege Nyege Tapes noemen, een onafhankelijk label gevestigd in Kampala, de hoofdstad van Oeganda, dat underground muziek onderzoekt, produceert en uitbrengt met artiesten uit verschillende delen van Afrika die aansluiten bij nieuwe wereldwijde trends en deze uitbreiden.
We hebben er hier al een paar gehoord, zoals DJ Travella en Kampire Bahana; laatstgenoemde is een dj, schrijfster, activiste en queer feminist met een welverdiende reputatie dankzij haar sessies op het Nyege Nyege Festival, dat plaatsvindt in Jinja, een stadje aan de oevers van het Victoriameer, en dat sinds 2014 jaarlijks fans van over de hele wereld trekt om de diversiteit van de hedendaagse Afrikaanse muziek te vieren. Een aantal van haar optredens zijn te zien op YouTube.
Een echte aanrader is het Boiler Room x Nyege Nyege Festival uit 2018. Puur Afrofuturisme op zijn best.
lavanguardia