China heeft altijd een troef achter de hand

Genève, en deze week Londen, waren het toneel van gespannen handelsbesprekingen tussen de Verenigde Staten en China. Na twee dagen marathonsessies in de Britse hoofdstad lijken de delegaties van de twee grootmachten ons allemaal te hebben gered van een enorm conflict met wereldwijde gevolgen. Zo lijkt het. Er is niet veel onthuld over de inhoud van de bereikte overeenkomsten, afgezien van de inmiddels traditionele berichten in hoofdletters van de Amerikaanse president Trump. Hij zegt blij te zijn. De Chinese president Xi Jinping heeft, eveneens traditioneel, geen commentaar gegeven.

Als één ding duidelijk is, is het wel dat de astronomische tarieven die beide partijen op bilaterale handel hebben opgelegd, worden ingetrokken. We zijn terug bij af, terug naar waar we een paar maanden geleden begonnen, toen president Trump begin april een dramatische verhoging van de tarieven op Chinese importen aankondigde. Escaleren en vervolgens de-escaleren is de strategie van de Amerikaanse president. Een circulaire onderhandeling die uiteindelijk min of meer op hetzelfde punt eindigt. Maar gaandeweg zijn het wantrouwen in onze Amerikaanse vriend en de wereldwijde economische onzekerheid sterk toegenomen, waardoor de wereldwijde economische groei in gevaar komt.

Trump heeft een manier van werken geïntroduceerd in het wereldwijde economische beleid die hem in het bedrijfsleven waarschijnlijk goed heeft gedaan. Hij gebruikt de enorme economische macht van de Verenigde Staten om enorme dreigementen te uiten en de andere partij te dwingen zijn voorwaarden te accepteren. Veel landen zullen geen andere keuze hebben dan toe te geven, maar dat geldt niet voor China. De Aziatische reus heeft een troef achter de hand: zeldzame aardmetalen, waarvan een groot deel van de Amerikaanse industrie afhankelijk is.

Overeenkomst in Londen We zijn weer terug bij af in de handelsbesprekingen tussen de VS en China, en dat tegen een prijs die Trumps strategie in twijfel trekt.

Afgezien van de afschaffing van de tarieven is er weinig naar voren gekomen uit de raamovereenkomst die in Londen is bereikt. China zal naar verwachting de beperkingen op de export van mineralen versoepelen, die verschillende Amerikaanse productiesectoren dreigden te lamleggen. In ruil daarvoor zullen de VS de beperkingen op de export van technologie versoepelen en hun dreigementen om visa voor Chinese studenten aan Amerikaanse universiteiten in te trekken, intrekken. Er is geen verdere vooruitgang geboekt, behalve dat de resterende handelskwesties in toekomstige onderhandelingen aan bod zullen komen.

De uitkomst roept vragen op over wat president Trumps agressieve handelstactieken tegen China precies hebben opgeleverd, en of er wel een plan voor was opgesteld. Het Witte Huis gelooft dat ze aan de winnende hand zijn, dat Peking gedwongen is toe te geven wat betreft zeldzame aardmetalen. En het benadrukt de kracht van de Amerikaanse economie en de relatieve beheersing van de prijzen als bewijs dat de handelsoorlog met China weinig schade heeft aangericht. De Wereldbank is het daar niet mee eens en verlaagt haar groeiverwachting voor de Verenigde Staten deze week naar 1,4% dit jaar, een daling ten opzichte van 2,8% in 2024. De Wereldbank waarschuwt dat handelsspanningen de weg vrijmaken voor de traagste groei in een decennium sinds de jaren zestig. Die 1,4% ligt bijna een procentpunt onder de raming van januari, waardoor de VS het land is dat het zwaarst door de handelsoorlog wordt getroffen.

Opvallend is dat de verklaringen van beide partijen na de onderhandelingen in Londen aanzienlijk verschilden. Voor de Amerikaanse minister van Handel, Howard Lutnick, was het hoofddoel het verminderen van het tekort met China, maar eerst "moesten we alle negativiteit kwijtraken; nu kunnen we toewerken naar positieve, groeiende handel die zowel China als de Verenigde Staten ten goede komt." Volgens Liu Pengyu, woordvoerder van de Chinese ambassade in Washington, "zijn er geen winnaars of verliezers in een handelsoorlog; China zoekt geen conflict, maar laat zich niet intimideren."

Zeldzame aarden Het lijkt erop dat de VS een fout heeft gemaakt met hun weddenschap: hun industrie heeft dringend Chinese mineralen nodig.

De vraag is of de VS de verkeerde gok hebben genomen, of ze dit keer te hard hebben gespeeld. Het land heeft de zeldzame aardmetalen die China produceert hard nodig. De beperkingen die Peking oplegde aan deze export dwongen autofabrikanten en andere industrieën om druk uit te oefenen op het Witte Huis om het probleem met alle mogelijke middelen op te lossen, en zelfs de Amerikaanse militaire industrie, die deze mineralen ook nodig heeft, leed eronder.

De Amerikaanse strategie was hoogstwaarschijnlijk gebaseerd op de theorie dat China, gezien zijn afhankelijkheid van export, snel zou moeten toegeven. De ervaring van de afgelopen maanden is echter het tegenovergestelde: China heeft de straf kunnen doorstaan ​​en zou het waarschijnlijk langer kunnen volhouden dan de Verenigde Staten. En je kunt altijd nog de troefkaart voor zeldzame aardmetalen tevoorschijn halen.