De cultuur van vrede: vertrouwen versus wantrouwen

“Vertrouwen moet ons vrede geven.”

Simon Bolívar

I. Vertrouwen is het geloven of willen dat een persoon of groep op een bepaalde manier zal handelen of reageren op een bepaalde situatie of acties.

Het is een houding ten opzichte van de toekomst, voor zover die toekomst afhankelijk is van iemands eigen daden, die van een ander persoon, of die van een groep of autoriteit. Daarom zijn er in de studie ervan drie verschillende scenario's: het eerste verwijst naar zichzelf; een ander naar een interpersoonlijk perspectief; en het derde naar een collectief perspectief.

Zelfvertrouwen is het geloof in je eigen kunnen, mogelijkheden en oordeelsvermogen.

Vertrouwen in een ander houdt in dat je gelooft in de integriteit, eerlijkheid en goede bedoelingen van die ander. Je gelooft dat die persoon zich in verschillende situaties op de juiste manier zal gedragen, zelfs in een kwetsbare positie.

Collectief of algemeen vertrouwen wordt toegekend aan andere leden van de samenleving. Het verwijst naar de gedeelde overtuiging dat men erop kan rekenen dat zij zich verantwoordelijk en betrouwbaar gedragen, hun verplichtingen nakomen en elkaar steunen. Om collectief vertrouwen te verdienen of te behouden, moeten leiders, bestuurders of autoriteiten blijk geven van eerlijkheid, transparantie en verantwoordingsplicht.

De maatschappij, het sociale weefsel, burgers en het volk moeten vertrouwen hebben in hun leiders en omgekeerd.

Overheden hebben vertrouwen nodig van het publiek. Het is dan ook geen toeval dat de president het publiek vraagt ​​haar en haar regering te vertrouwen. Ze wil echter dat het publiek blindelings vertrouwt, net zoals de wetgevers van de regeringspartij dat deden.

II. Wantrouwen is een gevoel van vertrouwen en ontstaat wanneer de twijfel die ons overvalt voortkomt uit het vermoeden dat een persoon of een groep mensen ons beïnvloedt door hun daden of omissies, of wanneer eerlijkheid verdwijnt en bedrog in hun gedrag verschijnt. Het verschijnt ook in situaties en zelfs in het gebruik van voorwerpen.

Er zijn veel voorbeelden van wantrouwen. Laten we enkele van de meest opvallende bespreken.

De vorige regering spreidde wantrouwen tentoon jegens de burgerbevolking, met name zakenleiders en de middenklasse. Drie voorbeelden: 1. Particuliere ondernemingen werden vervangen door het delegeren van infrastructuurprojecten aan het leger; de exploitatie van luchthavens; de staatsluchtvaartmaatschappij; diverse toerismebedrijven; en de douane, naast andere civiele activiteiten. Dit was schadelijk voor de verantwoordelijkheden van de strijdkrachten en voor de transparantie die zou moeten bestaan ​​in openbare werken en uitgaven. 2. In het geval van farmaceutische laboratoria ontspoorde wantrouwen de levering van medicijnen, wat resulteerde in wijdverbreide tekorten in de gezondheidszorg en duizenden doden in de afgelopen zeven jaar. 3. Wantrouwen werd ook geuit in de middenklasse, en zij werden ervan beschuldigd koste wat kost succes te willen, alsof de wens om de persoonlijke en gezinslevensomstandigheden te verbeteren een zonde was. Een aanzienlijk deel van die klasse stemde echter naïef op de huidige president.

In autoritaire regimes wantrouwen de regeringen en autoriteiten alle burgers, zoals dat in Mexico al het geval is. Dit wantrouwen blijkt uit de recente wijzigingen in het Mexicaanse rechtskader, die de regering absolute controle geven om onder andere burgers te onderwerpen en censuur op te leggen.

Het is zeer waarschijnlijk dat de publieke perceptie van de regering en het presidentieel bestuur zal afnemen en zal omslaan in wantrouwen. Dit komt onder andere door de onlangs goedgekeurde reeks wettelijke bepalingen die door de president worden doorgevoerd. Deze bepalingen maken het mogelijk om toegang te krijgen tot de spaargelden van INFONAVIT-medewerkers, geven de regering absolute controle over het toezicht op burgers op verschillende aspecten van hun dagelijks leven, versterken de militarisering, voeren censuur in en schaffen het beginsel van een eerlijk proces en het vermoeden van onschuld af. Dit zijn slechts enkele van de ontwikkelingen die de vrijheid, privacy en fundamentele rechten van iedereen in gevaar brengen.

Het is zorgelijk dat de regering van de Verenigde Staten ook wantrouwend staat tegenover de president en haar geloofsgenoten. Hiertoe behoren onder meer de hervorming van de rechtspraak, de verstoring van de scheiding der machten, de opmars van censuur en, het allerbelangrijkst, het gebrek aan effectieve vooruitgang in de strijd tegen medeplichtigen en politici die criminele groeperingen beschermen of ermee geassocieerd worden.

Bovendien heeft de president de gevolgen van haar uitspraken, gevatte opmerkingen en leugens in haar ochtendmonologen niet overwogen. Dit alles heeft ons op de lijst van tegenstanders van 's werelds grootste militaire macht geplaatst.

III. Wanneer er wantrouwen heerst, is het noodzakelijk om, indien mogelijk, de opties te overwegen die zich voordoen om zichzelf voor te bereiden en te beschermen.

Bijvoorbeeld door ons te organiseren om de door het regime gepromote maatregelen, die wettelijk zijn vastgelegd en ons naar de ondergang leiden, te elimineren en te voorkomen. We zullen allemaal verliezen, omdat we onderworpen zijn aan de controle en manipulatie van ons geweten ten behoeve van een grotere concentratie van overheidsmacht, ten koste van het land, de sociale structuur en onze toekomst.

Het is dringend noodzakelijk dat burgers ontwaken uit hun lethargie en apathie. Bovendien lijkt het erop dat er niet op de oppositiepartijen wordt gerekend, wier leiders prestige, vertrouwen en maatschappelijke steun missen en alleen hun eigen belangen voor ogen hebben, zonder rekening te houden met hun kiezers en de bevolking. Het is tijd dat ze adequaat handelen en werken aan een reorganisatie van het maatschappelijk middenveld om de excessen van het autoritarisme te bestrijden en in de volgende zittingsperiode een meerderheid te herwinnen.

Het kan niet worden genegeerd dat de president, haar regering en haar geloofsgenoten ervoor hebben gekozen om bruggen te verbranden in plaats van een dialoog aan te gaan; om te spioneren in plaats van te luisteren; om te polariseren in plaats van te verzoenen; om op te leggen in plaats van te onderhandelen; en om te censureren.

Alleen als het vertrouwen wordt hersteld, kunnen we de nationale ontwikkeling bevorderen en zo voor economisch herstel en politieke stabilisatie zorgen en de omstandigheden voor echt welzijn voor iedereen verbeteren.

* De auteur is advocaat, onderhandelaar en bemiddelaar.

X: @Phmergoldd

E-mail: [email protected]