Einde van de zittingsperiode

Het kan door de hittegolf komen, maar de waarheid is dat mensen in juli erg slechtgehumeurd zijn en er een stank hangt die naar het einde van de ambtstermijn ruikt. Het klopt dat de stelregel in het handboek voor verzet luidt dat verzet winnen is, maar Pedro Sánchez wordt knock-out geslagen en deelt links en rechts stoten uit om iemand te pakken, maar zonder richting. Alles wijst erop dat hij een president is die bang is. Hij is ervan overtuigd dat hij wordt vervolgd door reactionaire krachten in de rechtspraak en de media, en degenen die hem het meest na staan, dringen erop aan dat hij doorgaat: "Pedro, in godsnaam, start hem!" Maar de auto is vastgelopen.

Corruptie en inefficiëntie zijn twee kanten van dezelfde medaille. Elke dag wordt het land wakker met een nieuw schandaal, een nieuw lek, wéér een corruptieschandaal. En tegelijkertijd een nieuwe stroomstoring, treinen die om de een of andere reden niet rijden, de drukste luchthaven geblokkeerd, rechters en officieren van justitie in staking. De schuld van alles ligt altijd bij anderen: zakenlieden, energiebedrijven, fascisten, de pers. Maar zelfs zijn meest loyale bondgenoten, zoals Yolanda Díaz, bekritiseren hem fel, en het spook van onregelmatige financiering waart rond op het hoofdkantoor van de PSOE.

BBP groeit De economie draait goed, al is dat te danken aan traagheid. En we weten allemaal dat zolang daar geen verandering in komt, de progressieve coalitieregering het wel eens zou kunnen proberen vol te houden.

Gelukkig draait de economie goed, al is het maar door inertie, en we weten allemaal dat zolang dit niet verandert, de progressieve coalitieregering het wel eens zou kunnen proberen vol te houden. Zolang er banen worden gecreëerd en het bbp groeit, zou Sánchez het tot 2027 kunnen volhouden en zich opnieuw kandidaat stellen, ook al is duidelijk geworden dat dit een mislukte termijn is.

Oppositieleider Núñez Feijóo is er vast van overtuigd dat Pedro Sánchez niets geeft om zijn land, zijn partij en zelfs zijn regering. Zolang hij aan de macht blijft, vindt hij het niet erg om door zijn bondgenoten gevangen te worden gehouden. Zowel extreemlinks als nationalistisch rechts kunnen met hem doen wat ze willen, zolang ze zijn stemmen maar niet verliezen.

En tot nu toe zijn ze er zelfs in geslaagd te voorkomen dat welke partij in het investituurblok dan ook een motie van wantrouwen tegen de PP kon faciliteren. Iedereen heeft belang bij een zwakke regering, ook al is het bestuur half lamgelegd en zou het beheer van de publieke diensten aanzienlijk verbeterd kunnen worden. Natuurlijk zal dit uiteindelijk een prijskaartje hebben, maar ze zullen nooit een regering krijgen die beter bij hun belangen past dan deze. De PSOE is voor hen geen electorale tegenstander meer. Integendeel, een centrumrechtse regering met een absolute meerderheid onder leiding van Alberto Núñez Feijóo en met een vicepresident zoals Vox-leider Santiago Abascal, jaagt hen angst aan.

De partners van Sánchez willen daarom aan de touwtjes blijven trekken en proberen die niet te breken. Ze kunnen dit zonder al te veel moeite doen tot na de zomervakantie, totdat de hittegolf voorbij is. Als Santos Cerdán dan onthult waar het steekpenningengeld naartoe is gegaan, of als de rechter die de zaak onderzoekt bewijs vindt van onregelmatige financiering van de PSOE, stort de wetgevende macht als een kaartenhuis in.

Daarom bereiden alle partijen zich, zonder uitzondering, voor op vervroegde parlementsverkiezingen. Zonder begroting en zonder motie van wantrouwen is er geen andere logische keuze dan het Congres van Afgevaardigden te ontbinden. Dit zou de regionale en gemeentelijke verkiezingen vervroegd kunnen houden, zodat de straf uitsluitend bij de centrale regering zou liggen. De PP zou gedwongen zijn om met Vox over de investituur te onderhandelen, waardoor ze het linkse discours weer kan heroveren in de aanloop naar de regionale verkiezingen van 2027. Anders zou het politieke zelfmoord zijn voor de PSOE.