Herstel of dwang?

Onhandig sloten de stadsautoriteiten de eerste fase van de tragedie bij de Puente de la Concordia af: 29 families zijn in rouw, maar bijna 100 gewonden beginnen nu pas te herstellen. Eerste deskundigenrapporten wijzen op incompetentie van de bestuurder en te hoge snelheid als waarschijnlijke oorzaken van het dodelijke ongeval.

Er mag geen sprake zijn van tegenstrijdigheden tussen schadevergoeding, zoals gedefinieerd in het strafrecht, en volledige schadevergoeding. Het zou immers om dezelfde rechten gaan, maar dan onder twee verschillende namen.

Hoe dan ook, de bescherming van slachtoffers moet prioriteit krijgen. Het incident twee weken geleden, waarbij een tankwagen met 45.000 liter LPG omsloeg, trof ook 32 andere voertuigen. De valse verhalen – zelfs aangewakkerd door stadsambtenaren – wezen aanvankelijk op een gebrek aan verzekering.

Andere recente branden – de stormloop op Flow Fest in 2022, de instorting van een hijskraan op het Bicentennial tijdens het Ceremonia Festival, en recentelijk de instorting van tribunes bij een concert van de kunstenaar Quevedo – hebben geleid tot een heftig debat over de mogelijke oorzaken en de naleving van de veiligheidsvoorschriften. Gaat bij deze massale evenementen winst boven veiligheid? En willen advocaten misbruik maken van de kwetsbaarheid van de families die door de incidenten zijn getroffen?

De media-aanklachten komen niet overeen met de uitspraak van de rechtbanken. En het verhaal rond de instorting van de kraan tijdens het AXE Ceremonia 2025 Festival begint af te brokkelen. Tijdens de eerste hoorzitting wegens dood door schuld, eind vorige week gehouden in Doctor Lavista, werden de meningsverschillen tussen de advocaten van de twee slachtoffers, beiden fotografen, duidelijk: terwijl de familie van Berenice Giles eist dat OCESA en beveiligingsbedrijf LOBO worden aangeklaagd, is de verdediging van Miguel Ángel Hernández het met de aanklager eens dat deze bedrijven niet direct verantwoordelijk waren voor de installatie van de apparaten die de instorting veroorzaakten.

De procedurele spanning creëert een dilemma: wordt er gerechtigheid nagestreefd of worden prominente daders het doelwit? Berenice's juridische team, onder leiding van advocaat Fermín Alejandro Victoria Rangel, beschuldigt het Openbaar Ministerie van Mexico-Stad ervan grote bedrijven te verdoezelen en eist dat hun status wordt gewijzigd van getuigen naar verdachten. Miguels verdedigingsteam daarentegen is van mening dat er in het 15-delige dossier geen bewijs is dat hen bij de kraanoperatie betrekt. Twee interpretaties van hetzelfde dossier, twee strategieën om met een gedeeld verdriet om te gaan.

De advocaten van Berenice drongen aan op een hoorzitting over de kwestie van de omissies, gepland voor 29 september, terwijl de advocaten van Miguel zich distantieerden van die aanpak en akkoord gingen met het uitstellen van de eerste hoorzitting tot 16 oktober. De indruk is dat de familie Giles de confrontatie wil versnellen, terwijl de familie Hernández kiest voor een technisch verweer, ondersteund door rapporten van de Civiele Bescherming en de onderzoeken die zijn uitgevoerd door zowel het kantoor van de burgemeester van Miguel Hidalgo als het kantoor van de procureur-generaal van Mexico-Stad. Hieruit blijkt dat OCESA noch verantwoordelijk was voor, noch de promotor of organisator was van het evenement, aangezien de autorisaties en vergunningen voor toegang tot de ingestorte kraan rechtstreeks werden beheerd door derden die geen banden hadden met het bedrijf.

Het conflict tussen families, los van het verdriet, zou de zoektocht naar gerechtigheid kunnen versplinteren en de verdachten – drie bedrijven en acht individuen – de kans geven de zaak te rekken. De juridische klok tikt door en de verschillende strategieën dreigen de collectieve eis in kruisrechtszaken te verwateren.