Ik ben benieuwd, waar lach je om?
Op welk moment werd een groeivooruitzicht van 1 procent nieuws dat het waard was om te vieren met een "Ik zei het toch" en een brede glimlach van de president? Ze viert waarschijnlijk feest omdat de ramingen van degenen die begin dit jaar schattingen maakten, voorspelden dat de groei nul, zo niet negatief, zou zijn. Wat de president zich niet herinnert, is dat het economische pakket dat het ministerie van Financiën aan het Congres presenteerde, voorspelde dat we tussen de 2 en 3 procent zouden groeien. Wie is verantwoordelijk voor de leugens in het economische pakket? Niemand. Het is algemeen aanvaard dat de overheid altijd "optimistisch" is (een term die niets meer betekent dan redelijk misleidend) over groei.
Het lijkt erop dat we er al aan gewend raken dat dit de werkelijke snelheid van onze economie is, en dat niemand, althans niet binnen de regering, er veel om geeft; anders zou het feestvieren zinloos zijn. Tijdens zijn twaalfjarige campagne bekritiseerde López Obrador, niet ten onrechte, de middelmatige economische groei tijdens de regeringen van Fox (1,9% jaarlijks gemiddelde), Calderón (1,7%) en Peña Nieto (1,8%). Die groeicijfers zijn echter benijdenswaardig vergeleken met López Obradors 0,81% en de 1% in het optimistische scenario voor Claudia Sheinbaums eerste jaar. Om zijn woorden te slikken, moest López Obrador bedenken dat niet groei het belangrijkste was, maar het geluk van de mensen.
Elke president had zijn eigen omstandigheden en excuses om het gebrek aan groei te rechtvaardigen. Als de gemiddelde bbp-groei de afgelopen 25 jaar echter rond de 1,5% schommelde, met een dalende trend in de afgelopen tien jaar, dan is het duidelijk dat de Mexicaanse economie, ongeacht wie de president is, structurele problemen heeft, gebreken die onze groei belemmeren. Deze gebreken variëren van het ontbreken van een rechtsstaat die investeringszekerheid biedt, tot de ongebreidelde toename van geweld en territoriale controle door de georganiseerde misdaad, tot bureaucratie en corruptie die de groei van het bedrijfsleven belemmeren en informaliteit bevorderen, zoals Santiago Levy heeft aangetoond.
Het Mexicaanse wonder zal niet "door gebed" gebeuren, zoals de katholieke spektakels vroeger beweerden, maar eerder wanneer iedereen, van de huidige regering tot en met grote en kleine ondernemers en gewone burgers, hun steentje bijdragen, ieder op zijn eigen manier en in overeenstemming met de omvang van zijn verantwoordelijkheid.
Ik wil nu Mario Benedetti parafraseren: mevrouw de voorzitter, ik ben benieuwd waar u om lacht.
informador
