Trump verlaagt belastingen... slecht nieuws voor de wereld

Donald Trump heeft al een gloednieuwe belastingwet. Een verklaring van sociale oorlog, intern, en wereldwijde oorlog aan partners en vijanden, extern. Het combineert enorme belastingverlagingen voor de rijkste 1% met draconische bezuinigingen op sociale programma's, waaronder gezondheidszorg en voedselhulp. En hij bespot de wereld door te eisen dat er meer geld wordt uitgegeven aan wapens en dat de belastingen worden verhoogd of dat essentiële onderdelen van de verzorgingsstaat worden geschrapt om deze wapens te financieren, terwijl hij zich wijdt aan het bouwen van een paradijs op aarde voor de allerrijksten in zijn land.

Een van de moeilijkste paradoxen om te begrijpen over de werking van de Amerikaanse economische hegemonie is haar vermogen om de steeds grotere overheidstekorten om te zetten in prikkels voor economische groei. Voor de rest zou het langer dan een halve eeuw aanhouden van een ongecontroleerd overheidstekort tot de ondergang hebben geleid.

Voor de VS geldt precies het tegenovergestelde. Zijn macht wordt duidelijker naarmate hij de wereld meer geld schuldig is. Denk aan Ronald Reagan en zijn overwinning op de Sovjet-Unie, of aan de familie Bush, vader en zoon. En ook met Barack Obama, de eerste termijn van Trump, en die van Joe Biden. Bill Clinton was de uitzondering die de regel bevestigde. Van het presidentschap van Richard Nixon (1969-1974) tot het huidige presidentschap van Trump: de beste slogan om het Amerikaanse monetaire beleid samen te vatten is "Amerika eerst".

Veel analisten voorspellen al tientallen jaren de ineenstorting van de hegemonie van Washington. Deze tekorten en de daaruit voortvloeiende schulden vormen niet alleen een onweerlegbaar bewijs van de zwakte van Washington, maar zijn bovendien onhoudbaar. De Franse essayist Emmanuel Todd was de grootste voorstander van dit idee, net toen de 21e eeuw begon en de Verenigde Staten nog bijna twintig jaar glorieuze suprematie voor zich hadden.

De nieuwe belastingwet die door Trump en zijn onverzadigbare plutocratische collega's is bedacht, zal het Amerikaanse begrotingstekort en de staatsschuld opnieuw de pan uit laten rijzen. Daarmee blijft het de koning van de groeiende wereldwijde vraag en consumptie op een planeet waar de vraag overal afneemt, van Europa tot Latijns-Amerika tot China zelf. Het is de keizerlijke belasting: je houdt mijn dollars, het kost me niets om ze te drukken en je moet ze accepteren voor een veel hogere waarde en dankzij hen leef ik boven mijn stand, dat is waar; Maar ik geef u het voorrecht om toegang te krijgen tot mijn markt, de grootste en rijkste ter wereld.

Er ontstaat een nieuwe cyclus van instabiliteit, die spoedig zal leiden tot een nieuwe financiële crisis.

Het is waar dat de manier waarop Trump zijn economisch beleid heeft geformuleerd – een combinatie van economische groei via tekorten en een handelsoorlog met zijn belangrijkste leveranciers – ogenschijnlijk tegenstrijdige reacties oproept. Hogere schuldenkosten en een daling van de dollar, met verliezen op de aandelenmarkt tot gevolg.

Misschien zou de belastingheffing voor de rijken die hij wil invoeren, met relatieve kalmte zijn ontvangen, zoals ook het geval was met de eerdere begrotingsplannen van zijn voorgangers in het Witte Huis, als hij niet met die handelsoorlog had gedreigd. Het is tegenstrijdig om een ​​economisch expansieprogramma te ontwerpen dat een enorm tekort met zich meebrengt en dus massaal dollars aan de wereld moet verkopen als potentiële kopers geen toegang krijgen tot de markt voor die valuta. De VS houdt de dollars, omdat ze hun producten verkopen en effecten, bedrijven en gebouwen van Amerikanen kopen.

Ondanks dit alles zijn er geen aanwijzingen dat investeerders twijfelen aan de solvabiliteit van de geldpers van de Federal Reserve, ook al draait deze op volle capaciteit. Volgens de meest recente gegevens zijn de Amerikaanse staatsobligaties in handen van buitenlanders jaarlijks met 12% gegroeid. De wereld blijft vertrouwen hebben in de dollar, ondanks alle onrust die Trump heeft veroorzaakt. En dat komt omdat de macht van de dollar, ook al lijkt het soms alsof de Amerikaanse economie geen goederen meer produceert maar alleen bankbiljetten, uit andere machtsmiddelen voortkomt. Aangezien de militaire hegemonie en de wereldwijde verkoop van de industrie hieruit voortvloeiden; controle over de energievoorziening (altijd olie; nu, dankzij de oorlog in Oekraïne, gas); Wall Street, het hart van de mondiale financiën, de investeringsader die via haar banken en gigantische kapitaalfondsen alle uithoeken van de planeet bereikt; technologiebedrijven, die wereldwijd duizelingwekkende winstcijfers behalen. De dollar vat het op een geconcentreerde manier samen: het exorbitante privilege dat in de jaren zestig werd gedefinieerd door Valéry Giscard d'Estaing, de Franse minister van Financiën.

Wat zijn de gevolgen van Trumps belastingwet voor de rest van de wereld, voor Spanje? Ten eerste moeten de militaire uitgaven worden verhoogd om het handelsdeficit te compenseren, zoals al is besproken. Geavanceerde technologie en verkopen aan de militaire industrie zijn de twee belangrijkste pijlers van de Amerikaanse economie.

In de VS lagere belastingen voor de rijken; In Europa meer voor wapenfinanciering of minder sociale uitgaven

Ondanks alle pretenties volgt Europa het pad van Trump, die nog voor zijn aantreden tegen NAVO-partners zei dat zij 5% aan defensie moesten uitgeven (zie La Vanguardia, 12 januari). Een doel dat aan deze kant van de Atlantische Oceaan al officieel is nagestreefd. Hierdoor worden de uitgaven aan andere zaken verlaagd, want het is niet slechts een begrotingsaanpassing. Trump exporteert sociale oorlog. Zijn beleid zal op het Oude Continent tot stemmen leiden die ervoor pleiten om Trumps belastingvoorschriften ook hier door te voeren, radicale belastingverlagingen, die het probleem van de financiering van de overheidsfinanciën alleen maar zullen verergeren.

Bovendien zal er meer financiële instabiliteit ontstaan, mogelijk inflatie en hogere rentetarieven... en uiteindelijk, na een versnelde incubatieperiode, een nieuwe financiële crisis, het geschenk dat Amerikaanse tekorten altijd achterlaten in elk van hun expansiecycli.