Margiela Couture wekte een verloren moment in de tijd weer tot leven
De ambachtelijke tentoonstelling van Margiela begon in het donker. Een tentoonstelling die een onbeschreven blad – of een zwart gat – bood voor het potentieel dat voor hem lag. En Glenn Martens' debuut greep dat potentieel zeker aan. De Belgische ontwerper is de derde creatief directeur in de geschiedenis van het modehuis en zijn collectie is de eerste ambachtelijke collectie sinds de onmiddellijk gecanoniseerde voorstelling in het voorjaar van 2024 – geen geringe opgave voor een intens geliefde en beschermde nalatenschap.
Terwijl de lichten op de muren met papier-maché-effect oplichtten, kwamen gelaagde behangprints en afbeeldingen van lijstwerk tevoorschijn, die loslieten door een vergezocht verval. Leun te hard of kijk te dichtbij en de illusie zou wel eens tot stof kunnen vergaan. Onder het puin? Een potentiële schat aan design – een hint die de uitnodiging bood in de vorm van een vintage lepel, die was opgegraven uit bloemenpapier op de Instagram van het huis.
De setting en de collectie wekten een gevoel van ouderdom op, losjes verbonden met hun oorsprong en fragiel door het verstrijken van de tijd. De omhullende maskers, die de gezichten van elk model sierden en direct terugverwezen naar de eerste show van het modehuis in het voorjaar van 1989, brachten Margiela's oorsprong weer tot leven. Sommige waren gemaakt van gesoldeerde metalen, andere van tule of dik ingelegde juwelen. Ze omhulden de drager misschien en verwees naar Martin Margiela's eeuwige missie van anonimiteit, maar voor een toeschouwer verdienden ze een nadere beschouwing, al was het maar om de artistieke absurditeit te waarderen van het transformeren van de modellen tot een Man met het IJzeren Masker. in de Parijse zomerhitte.
De eerste look was een gedurfd, plastic statement: een doorzichtige jurk met overtollig materiaal in de rok verwerkt en handen in de zakken, waardoor een doorschijnend mof-effect ontstond en een knipoog naar de herfstcollectie van 1998. Het plastic motief zette zich voort, zowel op verder naakte lichamen als strak over de schouders van stijf geschilderde, prachtige creaties. Grofweg leken ze op een couture stomerijtas, of, eleganter, een vacuümverzegelde huls die beschermde wat eronder zat.
De balans werd gevonden in de uitersten. Van volledige en bijna schokkende transparantie dook de collectie behendig over in geplooide, vloeibare metallic jurken die weidse, omhullende en buitenaardse vormen creëerden. Hoewel dit Martens' eerste "officiële" couturedebuut is, deden de materialen meteen denken aan zijn samenwerking op de catwalk met Jean Paul Gaultier couture – een samenwerking die nooit echt de aandacht kreeg die ze verdiende toen de wereld langzaam uit de pandemie kwam. Gelukkig was het hier weer, in al zijn geestverruimende glorie.
Bepaalde stukken waren overdreven versierd, zo rijkelijk versierd dat het leek alsof je recht in een schatkist staarde. Het pure gewicht van het kunstenaarschap was ook zichtbaar; de modellen wiegden tijdens hun wandelingen. Elders creëerden twee volledig gehulde looks een griezelige illusie van naaktheid die op de een of andere manier net zo beklemmend aanvoelde als de zware juwelen. Aan de andere kant zweefden luchtige tule kledingstukken rond het lichaam en schilderden een halo van illusoire beelden, waarvan vele verwezen naar de schilderachtige signatuur van Gustave Moreau. De overlay deed bovendien denken aan John Galliano's ambachtelijke voorjaarscollectie 2017, waarin door de wind geteisterde tule gezichten, gebeeldhouwd door Benjamin Shine, over de catwalk zweefden.
Maar tijdens deze reis door tegenstellingen werd werkelijk adembenemende schoonheid gevonden in het afbrokkelende midden. Zware, afbladderende leren jassen sjokten over de catwalk – wederom een eerbetoon aan de ambachtelijke vernietiging van Martin. Onder het couture-afval lag een gebaar zo subtiel dat het de kleding onmiskenbaar tot leven bracht: rode verf-gedoopte vingers prikten door een gleuf om de jassen dicht te houden, alsof ze bedoeld waren voor een simpele wandeling op een frisse dag.
Er verschenen nog meer plotselinge breuken in de complexe ontwerpen. Er was een beschilderde 'light wash' spijkerbroek met cowboylaarzen en een blote borst onder een vest. Alles was volgens haute couture-normen vervaardigd en de slinger bleef maar slingeren.
De collectie werd afgesloten met een chartreuse jurk, waarvan de geplooide top en het tuinachtige masker een levendig uitroepteken vormden voor een spectaculair debuut dat bijna overliep van de ideeën. Als er nog enige twijfel bestond of Martens op zo'n podium zou slagen, werden alle sporen onmiddellijk weggevaagd. De ontwerpster floreerde in de schijnwerpers en bracht de langverwachte 'wow'-factor terug in de scene.
Alexandra Hildreth is moderedacteur bij ELLE. Ze is gefascineerd door stijltrends, branchenieuws, veranderingen en The Real Housewives . Eerder studeerde ze aan de University of St. Andrews in Schotland. Na haar afstuderen verhuisde ze terug naar New York City en werkte ze als freelance journalist en producer.
elle
