Men moet verdwijnen

Een hectisch weekend. Applausmeters moeten worden aangeschaft om, aan de hand van decibels en handgebaren, het enthousiasme van het PP-congres te meten, een partij die uit het conclaaf wil komen alsof ze de algemene verkiezingen heeft gewonnen. En tonnen zakdoekjes moeten naar het federale comité van de PSOE worden gestuurd om tranen van ontroering te drogen bij de aankondiging van de goddelijke Sánchez en de bezweringen die worden uitgesproken onder de kreten "Wegwezen, Ábalos; Wegwezen, Leire en Koldo; Wegwezen, Cerdán."

Feijóo arriveert op deze dag zoals Aznar destijds: met zijn tegenstander in de touwen en zijn mening die tot tien telt om zijn overwinning te verkondigen. Zelden, misschien wel nooit, heeft een PP-kandidaat zo'n gemakkelijke taak gehad. Het is niet zo dat de conservatieve leider de gewenste leider is vanwege zijn charisma; het zijn de omstandigheden die hem op hun schouders naar de poorten van het Moncloa-paleis dragen. De toevalligheden die de andere Leire, Leire Pajín, ertoe brachten te praten over de wereldwijde steun van Zapatero en Obama ten gunste van rechts, doen zich voor: corruptie, twijfels over illegale financiering, impopulaire ministers, chaos in de publieke dienstverlening, een huizenbubbel, rechters en aanklagers op oorlogspad, een president die niet naar buiten kan uit angst voor beledigingen...

Als de Partido Popular er na deze triomfantelijke verwachtingen niet in slaagt de Socialistische Partij in de peilingen te verpletteren, of een voldoende meerderheid te behalen bij de verkiezingen, of te regeren zonder de schaamteloze eisen van Vox, zou ze een periode van depressie kunnen ingaan, die door politieke analisten wordt omschreven als een lange reis door de woestijn. En dat is niet uitgesloten. We zullen deze voorspelling vanaf zondag verfijnen, maar één ding is zeker: de weg naar een motie van wantrouwen blijft gesloten, wat er ook gebeurt; Sánchez heeft de sleutel tot de stembus en zal die gebruiken wanneer het hem uitkomt. Deze twee omstandigheden verlengen Feijóo's wachttijd bij het Moncloa-paleis, waardoor hij er niet in kan.

Gedurende die tijd, maar met een ideologisch kader waarvan ik aanneem dat het nieuw is en dat uit het congres zal voortkomen, moet de PP de retoriek van "ga weg, meneer Sánchez" laten varen, omdat die versleten is, geen stemmen wint, en als dat wel gebeurt, stappen ze mogelijk naar Vox. Ze moet een sprong voorwaarts maken en ophouden "de partij van nee" te zijn, want de maatschappij eist voorstellen, niet alleen ontslagen. En, zoals Aznar Feijóo al waarschuwde, moet ze een aantrekkelijk bestuursproject bedenken en presenteren, en indien mogelijk een staatsproject, een groot politiek probleem waarvoor niemand een consensusoplossing zoekt, alsof het iets onhaalbaars is. Het vreselijke is dat het dat misschien wel is. Mensen vragen ons, oudgedienden, vaak waarom een ​​algemeen begrip voor de Grondwet mogelijk was en een paar jaar geleden niet meer. Mijn antwoord is: omdat er destijds een collectief nationaal project was gebaseerd op twee woorden: democratie en Europa. Nu beide doelen zijn bereikt, is er in plaats van een project sprake van egoïsme en uitsluiting. Dat is de crisis.

En morgen, bij de PSOE, het federaal comité. "Hoge temperatuur," zeggen de voorspellers. Uiteraard, hoewel het waarschijnlijk zal eindigen zoals altijd: met alle aanwezigen – een paar uitzonderingen daargelaten, niet meer – die hun trouw aan Sánchez verklaren, hun vertrouwen in Sánchez, en Sánchez tot hun redder uitroepen, amen. En daarna de allesoverstijgende vraag voor het land: deze Socialistische Partij heeft haar ideologie verloren. Ze houdt er alleen nog maar aan vast voor bijeenkomsten, ze is verwaterd in de regering. De ene dag kan het Sumar zijn, omdat Yolanda Díaz wat frisse lucht nodig heeft. Een andere dag kan het het kapitalisme van de PNV zijn, op eisen van het Baskische kapitalisme.

Een andere, amnestie, u weet al waarom. De volgende, de rommel met de NAVO, om Podemos niet in de oppositie te sturen, zelfs als Ione Belarra haar termijn vernietigd ziet worden. En uiteindelijk, wat Esquerra ook eist, terwijl Bildu niets eist, omdat het imago van een pactsluitende partij haar in de ogen van de Baskische kiezers witwast. Gevolg: de PSOE is haar ideologie kwijt. Ze heeft andere prachtige ideologieën, maar die zijn niet haar eigen. Daarom zal zelfs Felipe González er vandaag niet op stemmen, zoals hij aan Carlos Alsina bekende. Dat is een ware breuk. Als de PSOE nog een geheugen had, zou dat het schisma zijn.

Als het socialisme stikt en democratisch rechts onder water snakt, gebeurt er iets veel diepers: het hele raamwerk van het tweepartijenstelsel zou kunnen desintegreren en aan archeologen worden overgelaten om te bestuderen. Het waren de Spanjaarden die het met hun stemmen om zeep hielpen. Het was Pedro Sánchez die het met zijn bondgenootschappen begroef. Zullen we morgen getuige zijn van de heropleving ervan? Ik betwijfel het. Zolang Sánchez en Feijóo aan het hoofd van hun partijen staan, moeten we alle hoop laten varen. Minstens één van hen moet verdwijnen.