Onder voorstanders van hervorming van de spreekverbodwet ontstaat pessimisme.

Critici van de huidige Burgerveiligheidswet zijn hard getroffen door de poging om de wet, die in 2015 met een enorme meerderheid door de Partido Popular werd aangenomen, weer aan de kaak te stellen.

De muilkorfwet, zo bekritiseerd door de oppositie tegen de regering van Mariano Rajoy, werd deze zomer tien jaar oud: een decennium waarin deze langer van kracht is geweest onder progressieve dan onder conservatieve regeringen. Ondanks pogingen tot hervorming – de laatste werd verworpen toen ERC en EH Bildu er in maart 2023 over spraken – heeft de wet geen significante vooruitgang geboekt. Sterker nog, pessimisme heeft de overhand gekregen onder de partijen die tegen de wet zijn, die volgens gegevens van het ministerie van Binnenlandse Zaken al meer dan € 1 miljard aan boetes heeft geïnd.

"Dit najaar zou er meer duidelijkheid moeten zijn, maar het is zeker niet zo eenvoudig en gemakkelijk als het leek", vertelde een parlementslid dat bekend is met de onderhandelingen aan La Vanguardia .

Deze zomer vond er volgens dezelfde bronnen een bijeenkomst plaats om de positie van beide partijen te evalueren na enkele maanden waarin de juridische schandalen rond de regering de agenda domineerden. De bijeenkomst werd bijgewoond door de PSOE, Sumar, ERC, Junts, EH Bildu en PNV. De meest solide basis die op tafel lag, was de voorlopige overeenkomst die begin oktober vorig jaar tussen de PSOE en EH Bildu werd bereikt om de vier obstakels te overwinnen die de hervorming jarenlang hebben tegengehouden: het gebruik van rubberkogels als wapen voor oproerbeheersing, gebrek aan respect voor politieagenten, boetes voor ongehoorzaamheid en de gedwongen terugkeer van immigranten. Wat echter leek te zijn opgelost, is vandaag de dag niet meer het geval.

Podemos, dat alles of niets wil en oproept tot de intrekking ervan, werd uitgesloten van de laatste vergadering van het Congres.

Aan deze aspecten moeten we de wijziging toevoegen van 36 van de 54 artikelen van de wet die al in de vorige zittingsperiode waren overeengekomen – maar niet goedgekeurd. Met andere woorden, met wat tot nu toe is bereikt, zouden de zogenaamde "meest schadelijke aspecten" van de wet kunnen worden hervormd, zoals organisaties zoals Amnesty International blijven eisen, verwijzend naar een zin uit de toespraak van Pedro Sánchez tijdens het debat over Mariano Rajoy's motie van afkeuring. Congres van Afgevaardigden, 31 mei 2018: "De regering die uit deze motie van afkeuring voortkomt, zal de intrekking van de meest virulente aspecten van de muilkorfwet in gang zetten."

Tijdens de laatste bijeenkomst werden de meningsverschillen tussen de aanwezigen duidelijk. Niet zozeer over wat er hervormd moet worden, maar eerder over hoe ver beide partijen willen gaan met het aanpassen van de controversiële punten. Zo is de PSOE (Spaanse Socialistische Arbeiderspartij), met de krachtige steun van minister van Binnenlandse Zaken Fernando Grande-Marlaska, voorstander van het ongemoeid laten van de gedwongen terugkeer, die door het Constitutionele Hof is bevestigd. Anderen, zoals ERC (Republikeins Links), pleiten voor een einde aan de afwijzingen van immigranten die aan de grens plaatsvinden – zolang het geen aanvragers van internationale bescherming of kwetsbare personen, zoals minderjarigen, betreft. Weer anderen, zoals EH Bildu (Bildu Nationalistische Partij), pleiten voor een compromis: dit aspect later in een nieuwe hervorming van de immigratiewet aanpakken, waar het van nature in zou moeten worden opgenomen, met de toezegging dat de identificatie van alle migranten die de grens oversteken, wettelijk verplicht is voor de beoordeling van asielaanvragen.

Dezelfde afstanden kunnen worden toegepast op het controversiële gebruik van rubberkogels. Junts (Junts) is van plan het gebruik van dit anti-oproermateriaal onmiddellijk te verbieden, zoals in Catalonië het geval is. De PSOE (Spaanse Socialistische Arbeiderspartij), eveneens met goedkeuring van de minister van Binnenlandse Zaken, zet door: ze pleit voor het opstellen van protocollen voor het gebruik ervan en voor de geleidelijke vervanging ervan door andere, zogenaamd minder schadelijke, uitrusting. In het midden, in dit geval, staan ​​ERC (Revolutionair Leger van de Republiek) en EH (Bildu), die de uitrusting willen afschaffen, maar een termijn van één jaar stellen vanaf de inwerkingtreding van de wet, indien nodig.

Maar wie ontbreekt er in de vergelijking van de parlementaire meerderheid waarmee een hervorming van deze omvang kan worden doorgevoerd? Podemos, dat volgens bronnen binnen de partij niet eens was uitgenodigd voor de vergadering in juni. Podemos zit in een alles-of-niets-situatie. Het is moeilijk te verkroppen dat de partij die ontstond in de hitte van de 15-M, de marsen voor waardigheid en de burgeropstanden – en die de afschaffing ervan bepleitte – er niet in is geslaagd het politieke doel van de afschaffing te claimen. Want de partij van Ione Belarra, en dit is waar de afstand tussen de partners abominabel wordt, praat niet eens over hervorming, maar over afschaffing. Aangezien dit een organieke wet is, zou afschaffing betekenen dat er een geheel nieuwe tekst aan het Congres van Afgevaardigden moet worden voorgelegd.

Deze zomer vond er een vergadering plaats om de hervorming te bespreken: er is nog steeds geen overeenstemming.

Waar alle partijen het over eens lijken te zijn, is dat de nieuwe zittingsperiode een kans biedt, hoewel niemand de klokken durft te luiden, zoals een jaar geleden nog het geval was. Sommigen erkennen het "pessimisme"; anderen noemen het "discretie in onderhandelingen om vooruitgang te bevorderen". Maar de waarheid is dat er alweer twee maanden zijn verstreken, zij het een zomermaand, waarin niemand een vinger heeft uitgestoken.