Trumps meesterzet: Iran bedreigen en Israël in het geheim tegenhouden

Trump waarschuwt voor een totale oorlog tegen Iran, maar vetot in het geheim een ​​Israëlisch plan om de opperste leider te vermoorden. Dit is het verhaal van een crisis die op de rand van de afgrond staat en een strategie van dubbelspel die niemand zag aankomen.

In een verklaring die weerklank vond bij ministeries van Buitenlandse Zaken over de hele wereld, gaf de Amerikaanse president Donald Trump maandag een botte en ongekende waarschuwing: "Iedereen moet Teheran onmiddellijk evacueren." De verklaring, doorspekt met bloedstollende urgentie, ging gepaard met een directe berisping van de Iraanse leiders: "Iran had de overeenkomst moeten ondertekenen die ik hen vroeg. Wat een schande en wat een verspilling van mensenlevens!"

Internationale autoriteiten en analisten worstelen met de volledige reikwijdte van de waarschuwing. Officieel is het nog steeds onduidelijk of de waarschuwing voorafgaat aan grootschalige aanvallen op de Iraanse hoofdstad. Een dergelijke verklaring van een staatshoofd is echter een instrument van extreme druk, bedoeld om onzekerheid te creëren en de verantwoordelijkheid voor de burgerveiligheid volledig bij het regime in Teheran te leggen, terwijl de wereld toekijkt.

De ernst van Trumps waarschuwing is niet alleen een kwestie van woorden. In de afgelopen uren heeft het Pentagon een van de snelste en krachtigste militaire inzet van de afgelopen jaren georkestreerd en een waar stalen schild rond Iran geplaatst. Dit zijn geen routinematige acties, maar een gecoördineerde operatie die de ernst van het Amerikaanse standpunt aantoont.

De belangrijkste verplaatsing is die van het door kernenergie aangedreven vliegdekschip USS Nimitz. Samen met zijn volledige aanvalsgroep is het van de operaties in de Zuid-Chinese Zee afgehaald en snelt het richting het Midden-Oosten. Het zal zich voegen bij de USS Carl Vinson, die al in de regio opereert, waardoor een troepenmacht van twee vliegdekschipgroepen ontstaat.

Deze concentratie van offensieve kracht is een ondubbelzinnig signaal van het vermogen van de Verenigde Staten om macht uit te oefenen. Tegelijkertijd is een belangrijke defensieve component verplaatst. De torpedobootjager USS Thomas Hudner van de Arleigh Burke-klasse, uitgerust met ballistische-raketverdedigingssystemen, is ingezet van de westelijke Middellandse Zee naar de oostelijke Middellandse Zee. Zijn raketonderscheppingsvermogen is een directe tegenmaatregel tegen Irans belangrijkste strategische wapen.

| Stalen Schild: Amerikaanse militaire inzet | |—| | Militaire middelen | | USS Nimitz (Strike Group): Escort van een nucleair aangedreven vliegdekschip en torpedobootjager. Versnelde verplaatsing richting het Midden-Oosten. | | USS Carl Vinson (Strike Group): Tweede vliegdekschip al in de regio, wat een overweldigende zeemacht creëert. | | USS Thomas Hudner: Torpedobootjager met ballistische raketten, gepositioneerd in de oostelijke Middellandse Zee. | | Luchtmiddelen: Jachtvliegtuigen en tankvliegtuigen ingezet om bases in de regio te patrouilleren en te ondersteunen. |

De huidige escalatie is niet uit het niets ontstaan. Het is het resultaat van een sluimerend conflict dat zich heeft ontwikkeld van een schaduwoorlog tot een open confrontatie. De aanleiding was een grootschalige preventieve aanval van Israël, dat bijna 200 gevechtsvliegtuigen gebruikte om meer dan 100 doelen in Iran aan te vallen, met als doel "zijn nucleaire capaciteiten te ontmantelen".

De Israëlische rechtvaardiging was gebaseerd op berichten dat Iran op het punt stond een nucleaire drempel te overschrijden. De Iraanse reactie was massaal en direct. Binnen enkele uren vuurde het meer dan 370 ballistische raketten af ​​op Israëlisch grondgebied, waarbij dichtbevolkte gebieden zoals Tel Aviv en Haifa werden getroffen. De menselijke tol was hoog: Iran meldde meer dan 224 doden, terwijl de Israëlische autoriteiten meer dan 20 doden meldden.

Te midden van de militaire inzet en de oorlogszuchtige retoriek komt een complexe dualiteit naar voren in de strategie van president Trump. Aan de ene kant zijn zijn publieke uitspraken extreem hardvochtig. Maar achter deze façade is een inperkingspoging ontstaan ​​die in tegenspraak is met zijn publieke standpunt.

Volgens een Amerikaanse functionaris die bekend is met de zaak, heeft Donald Trump persoonlijk zijn veto uitgesproken over een plan dat Israël hem had gepresenteerd om de hoogste leider van Iran, Ayatollah Ali Khamenei, te vermoorden.

De redenering van het Witte Huis om zijn belangrijkste bondgenoot aan banden te leggen was expliciet: men was van mening dat een dergelijke maatregel "het conflict zou aanwakkeren en de regio potentieel zou destabiliseren", waardoor elke mogelijkheid tot een onderhandelde oplossing zou worden uitgesloten. Terwijl hij Israël in besloten kring aan banden legt, presenteert Trump zich publiekelijk als de enige die in staat is vrede te bewerkstelligen en beweert dat "ze een deal zullen sluiten".

Deze tweesporenstrategie – geloofwaardige militaire dreiging en agressieve retoriek in het openbaar, terwijl volledige escalatie in besloten kring wordt tegengegaan – levert een raadsel op: streeft Trump naar een gecontroleerde oorlog, of zet hij maximale druk in om onderhandelingen op zijn eigen voorwaarden af ​​te dwingen?

De crisis overstijgt de grenzen van het Midden-Oosten en zet de wereld in staat van paraatheid. De Europese Unie heeft een spoedvergadering van haar ministers van Buitenlandse Zaken bijeengeroepen om de-escalatie te bewerkstelligen. De directeur van de IAEA heeft van zijn kant een ernstige waarschuwing afgegeven over de "mogelijkheid van radiologische en chemische besmetting" in de belangrijkste nucleaire installatie van Iran na de aanslagen.

De Turkse president Recep Tayyip Erdogan belde Trump en drong er bij hem op aan "onmiddellijke maatregelen te nemen om een ​​ramp te voorkomen". Deze reacties lijken echter in lijn te liggen met de gebeurtenissen die door Washington, Tel Aviv en Teheran worden gedicteerd. Terwijl de wereld de adem inhoudt, hangt de nabije toekomst af van de beslissingen die de komende uren worden genomen.