Arsenal-Barça: waar de revolutie begon

De geschiedenis van het vrouwenvoetbal van Barça kent veel keerpunten, waardoor het Blaugrana-team een ​​pionier kon zijn in het doorbreken van barrières. Een van de eerste keerpunten kwam 13 jaar geleden, in 2012. Dat Barça, dat 's avonds trainde na de wedstrijd, dat zijn shirts mee naar huis moest nemen om ze te wassen, dat boterhammen at in de bussen die hen door heel Spanje vervoerden en dat een trainersstaf had die bestond uit twee personen, won voor het eerst in zijn geschiedenis een landstitel en het recht om deel te nemen aan de Champions League .

Lees ook

De eerste rivaal was Arsenal. "Het team kijkt er enorm naar uit om haar debuut te maken en geschiedenis te schrijven in de Women's Champions League", zei de jonge Alexia destijds. De huidige aanvoerder en de enige overgebleven speler van dat team, speelde op 18-jarige leeftijd als linksbuiten. "Alles leidt je naar wie je nu werkelijk bent. In die eerste wedstrijd was alles wat daarna kwam ondenkbaar. De verandering en evolutie is ongelooflijk. Ik voel me bevoorrecht dat ik van deze reis heb mogen genieten", reflecteerde Alexia gisteren.

Want vandaag, 13 jaar later, is Arsenal opnieuw de rivaal van Barça. Maar niet in een zestiende. Het zal plaatsvinden in Lissabon, in de zesde Europese finale voor een Barça-team onder leiding van Alexia, dat drie Europese titels in de prijzenkast heeft. Nu is Barça de rivaal om te verslaan.

Arsenal 7-Barça 0 Het verhaal van 2012

Het tegenovergestelde van 2012. Het Engelse team, dat al prof was, versloeg het Barcelona, ​​dat nog erg amateuristisch was, met een totaalscore van 7-0. Niemand was verrast. Arsenal won in 2007 al eens de Champions League. Dit was tot nu toe hun laatste keer. Maar Barça smeedde een complot. En na het verlies, boekten ze de eerste verbeteringen die Xavi Llorens, hun coach, en de speelsters van dat team, Marta Corredera, Olga Garcia, Laura Ràfols, Marta Unzué en Esther Sullastres, in dit verslag beschrijven.

"Alles is enorm veranderd. Ik heb de wedstrijd tegen Arsenal als een feest ervaren. In 2012 was dit waar Spaanse spelers van droomden: spelen in de Champions League", herinnert Xavi Llorens zich, een coach die maar liefst elf seizoenen Barcelona leidde. "Uiteindelijk was Barça voor iedereen een snoepje. Nu wil niemand het meer", blikt Olga Garcia terug, een andere historische aanvaller van de club. "Misschien kwam het wat vroeg, gezien het prestatieniveau in Europa en bij onszelf, maar dat diende ook als een doel voor verbetering", erkent Marta Unzué, een van de verdedigers van dat Barça-team, nu bij Athletic Club.

Toen was Barça de favoriet die iedereen wilde hebben, maar nu is het tegenovergestelde het geval." Olga Garcia

De eerste wedstrijd in de Europese geschiedenis werd gespeeld in het Miniestadi. Barça kreeg drie doelpunten tegen en scoorde er geen enkele. "Ik weet nog dat er, ik weet niet of het er 1500 waren, al veel voor ons. En we zagen die enorme spelers. We waren erg klein, fysiek zwak", herinnert Marta Corredera zich, een aanvaller die het jaar daarop Barça's allereerste Europese doelpunt scoorde tegen het Deense Brøndby en later voor Arsenal speelde.

De wedstrijd van 2012 kwam vroeg vanwege het niveau van de concurrentie in Europa, maar het zorgde wel voor verbetering.” Marta Unzué

Xavi Llorens wilde dat alle spelers van de ervaring zouden genieten en ze speelden allemaal een hoofdrol. Het doel van Mini werd verdedigd door Esther Sullastres, nu bij Sevilla . "Er was opwinding, maar ook machteloosheid bij het zien van de afstand. Dat jaar, in de voorbereiding, speelden we twee oefenwedstrijden: een tegen Eintracht Frankfurt, die we met 8-1 verloren, en een tegen Olympique Lyonnais, die we ook met 3-0 verloren. En natuurlijk kom je na zo'n wedstrijd met een heel minderwaardig gevoel terug, wetende dat je ver weg bent," herinnert hij zich.

Ze bleven op mij schieten en ik dacht... Oh mijn God, wat een vliegtuigen! Laura Ràfols

In Londen stond Laura Ràfols op doel en kreeg vier doelpunten tegen. Er waren zoveel mensen die juichten in wat nu Meadow Park is. Ik herinner me nog dat ze me non-stop trapten, en ik dacht... O mijn hemel, wat een feest. Hier willen we ooit ook zijn. Omdat Barça verrast werd door die wedstrijd tegen Arsenal, deels door het gebrek aan informatie en middelen in een sectie die pas in 2015 professioneel werd. "Ik herinner me dat we in Londen, omdat we naar het hotel moesten en het erg ver van het stadion lag, sandwiches naast de bus aten. Die van ons waren leeg en de anderen waren zich aan het voorbereiden op de volgende wedstrijd," zegt Llorens.

In Londen begonnen we te zeggen dat we verbeteringen moesten doorvoeren.” Marta Corredera

"De meeste spelers werkten of moesten studeren, want voetbal was geen toekomstmuziek. We hadden er in ieder geval niet op gerekend dat dat snel zou gebeuren. Ik was 19 jaar oud. Ik studeerde Levensmiddelenwetenschappen en -technologie aan de Autonome Universiteit van Valencia (CTA). Ik stond om 6 uur 's ochtends op en kwam 's avonds na de training thuis", herinnert Sullastres zich. Ráfols, een student fysiotherapie, herinnert zich dat er destijds "slechts één professional was voor alle vrouwenafdelingen van de club."

Er was hoop, maar je voelde je ook hulpeloos toen je zag welke middelen ze hadden.” Esther Sullastres

"En toen begonnen we te zeggen: 'Als we net als zij willen leven, als we professionals willen zijn, moeten we winnen en erkenning verdienen'", zegt Corredera. "Er kwamen nieuwe spelers binnen en we konden 's avonds trainen, maar dan eerder, niet om half tien 's avonds. En we kregen daar onze spullen; je hoefde je geen zorgen te maken als je iets thuis was vergeten", zegt Olga Garcia.

Ze zijn het allemaal eens over de professionaliteit van Alexia, die herenigd zal worden met de andere aanvoerder van Arsenal, Kim Little, die ook aanwezig was bij de wedstrijden van 2012. De inwoner van Mollet kreeg te maken met de vleugelspeler, die in juni 35 wordt.