Communicatiefout

De Joan Gamper Trophy werd in de zomer van 2021 gespeeld in het Johan Cruijff Stadion, met 3.000 toeschouwers. Dit waren de voorwaarden die de regelgeving oplegde om besmetting tijdens de coronapandemie in de openbare ruimte te voorkomen. Barça won met 3-0, met doelpunten van Memphis, Braithwaite en Riqui Puig. Terugkijkend en stilstaand bij een verleden zo recent als 8 augustus 2021, moet de verleiding om verontwaardigd te zijn dat we de Gamper Trophy dit jaar ook niet in Camp Nou kunnen spelen, in perspectief worden geplaatst.

Ik doe een noodenquête onder lokale Barça-fans en vraag of ze zich de Gamper van 2021 herinneren. Het resultaat: niemand herinnert het zich nog, en sommigen moeten het zelfs opzoeken op Google – helaas de enige bron van waarheid – om het te geloven. Ik vraag hen ook wat ze zich herinneren van de drie doelpuntenmakers, en het unanieme antwoord is een grimas van geheugenverlies, gekruid met de verwachting van de komst van Marcus Rashford. Rashford is een van die helden die verlossing nodig hebben, en zijn tatoeages beloven een bron van interesse te worden, en vanaf het begin weten we niet of we hem moeten vergelijken met João Félix of Aubameyang.

Hoewel we wisten dat het onmogelijk was om Gamper thuis te spelen, wilden we onszelf voor de gek houden.

Het verschil tussen 2021 en 2025 is de waarde van de onvoorspelbare factor. Destijds was het niet spelen in Camp Nou het gevolg van een gebeurtenis die niets met ons te maken had. Nu is het gevoel echter misleid te zijn en te geloven in een rationeel onwaarschijnlijke hoop zowel opmerkelijk als onaangenaam. De aankondiging "We komen terug", met de persoonlijke inzet van president Joan Laporta als belichaming van optimisme, botste met de perceptie van bijna alle Barça-fans. Degenen die de moeite namen om Camp Nou te bezoeken om de situatie door simpele observatie te beoordelen, en degenen die lijken te hopen dat elke beslissing van het huidige bestuur zal mislukken.

Onder hen bevindt zich ook een groep die met analytische finesse en een samenzweerderige blik uitlegt dat de aangekondigde data niets te maken hebben met de status van de werkzaamheden, maar eerder met een doolhof van verplichtingen die, om accountants en financiers tevreden te stellen, het versnellen van de deadlines noodzakelijk maken. Dit lijkt niet op de typische kwaadwillige daad die wordt uitgevoerd met de bedoeling om, om het in Nuñá's woorden te zeggen, " Barcelona te destabiliseren", maar eerder op het gevolg van het feit dat het lot van de club in een moeilijk te beheersen risicozone is beland. Veroordeeld door een vertrouwelijkheid die de mogelijkheid ontkent om leden en fans als volwassenen te behandelen, zijn we veroordeeld tot een urgentie die er nu op uit is om de gemeenteraad de schuld te geven of onze eigen blindheid te negeren bij het ontwikkelen van een realistische communicatiestrategie.

Het klopt ook dat realisme in de recente geschiedenis van Barça niet altijd een doorslaggevende factor is geweest. De meeste presidentsverkiezingen hebben gebruikgemaakt van kunstmatige illusies gebaseerd op hypothetische toekomstbeelden. En wat betreft aankopen hanteren we een communicatiebeleid dat, als het dat van een conventioneel bedrijf was, het bedrijf failliet zou laten gaan door misleidende reclame. En het meest ongelooflijke is dat het systeem van het aankondigen van glimmende namen en het uitbuiten van illusies, om uiteindelijk genoegen te moeten nemen met Koemans "het is zoals het is"-mentaliteit, nog steeds bestaat.