Een gierig Madrid

Een prachtig doelpunt van Endrick , met de assist van Bellingham , en opnieuw hielden de spelers redding voor een zielige Ancelotti , die tegen een veel mindere rivaal speelde alsof Real Madrid een klein team was dat bereid was om tot het einde te lijden.

De coach kan zijn slechte Italiaanse verdedigingsgevoel niet wegpoetsen. Met zijn lage blok, ouder dan de dinosaurussen, kon hij de lucht in springen. Gelukkig voor hem verscheen er een fenomenale Lunin , die vroeg of laat de opvolger van Courtois zou worden.

Het absurde Madrid van Ancelotti speelde de hele wedstrijd catenaccio , alsof ze tegen een reus speelden. Een pantomime, want als hij iets gewaagder was geweest in de aanval, had hij vrijwel zeker een doelpunt kunnen maken en de gelijkmaker binnengehaald.

Hoewel Carletto 's angst sterker was dan wat dan ook, was Real een lastige tegenstander met weinig goede spelers die vanaf het begin van de tweede helft moe waren van het rennen, als een soort batterijkonijn.

Je hoefde alleen maar zijn verguisde Endrick te zien, op een eiland van eenzaamheid, als een schipbreukeling. Maar de Braziliaan besliste de wedstrijd, met hulp van Bellingham. Terwijl Vinicius' debuut als aanvoerder niet slechter had kunnen zijn.

Hij was verdwaald in het woestijnzand en verkeerde in een zorgwekkend slechte staat. Bellingham gaf hem zelfs een snoepje om te scoren en hij loste het op met een ronduit belachelijk schot.

De meest gênante show was echter die van de zeer middelmatige Fran García . Hij bezorgde Real zelfs een doelpunt, maar zij leken er zelf niet in te slagen te scoren. García kan geen minuut meer spelen voor Madrid. Het is irrelevant en gevaarlijk.

Een ander probleem voor Lunin, met zijn schadelijke verliezen, lijkt op Camavinga . Ik hou niet van spelers met maar één been. Hij creëert geen spelmomenten en is ook niet in staat de bal van zijn tegenstander af te pakken.

Als Ceballos er niet was geweest, was het een ramp geweest. Uiteindelijk raakte ook de Sevillaan verzeild in een stortvloed aan overtredingen, waarvan sommige zo gevaarlijk waren dat hij vervangen moest worden.

Real is een team zonder inhoud, afhankelijk van een ontmoedigde Kubo , kwetsbaar als een Japanse vaas. Een extravagantie van het universele karakter van Madrid. Real kan bogen op spelers als Kubo, maar Aramburu is veel erger: een wrak vol slechte bedoelingen, bereid om de rivaal koste wat kost af te maken. Het is een bordeauxrode wijn uit Caracas. En het is nog erger voor de verdrietige Imanol , die altijd aan de zijlijn blijft staan. Noch vooruit, noch achteruit.

De laatste verraderlijke daad van een federatie die Madrid koste wat kost wil uitschakelen, is die van het Indiscipline Committee. Zelfs de scheidsrechters zijn verbijsterd door de amnestie van Antonius . Ze hebben de wedstrijd tegen Betis al vervalst door de onregelmatige Braziliaan amnestie te verlenen, waar Manchester United zelf genoeg van had en hem bijna had weggegeven. Dit is het riool van de Federatie.