Ik ben Spaans! Wat wil je dat ik met je doe?

In één week herinneren drie voorbeelden ons eraan dat voetbal waardeloos zou zijn als het niet langer de heerschappij zou hebben in de onvoorspelbare, stormachtige en tegenstrijdige wereld van emoties. In chronologische volgorde en om verschillende redenen: Luis Enrique, Joan Garcia en Lamine Yamal.

Het geval van Luis Enrique doet denken aan hypocrisie. Het is alsof je met je mond het bestaan ​​ontkent van de worm die je darmen opvreet. Hoe kun je hem niet feliciteren met de prestatie van zijn team in de Champions League- finale? Hoe kun je niet ontroerd raken door de vastklampen aan het leven dat hij en zijn familie vertegenwoordigen? Maar helaas, zoveel zoete woorden verhulden de bittere pil die zoveel van zijn criticasters, met hun stemmen en invloed, hebben moeten doorstaan. Deze predikers moesten wel dolblij zijn met de overwinning van een bondscoach, een voormalig lid van het nationale team, bovendien. Maar hoeveel mensen zouden er niet de voorkeur aan hebben gegeven om zijn nederlaag te vertellen en hem verantwoordelijk te houden voor zijn aanhoudende weigering om ook maar de minste moeite te doen om hen tevreden te stellen? En dat is opgemerkt. Uitbundig met je mond het tegenovergestelde begroeten van wat je in je keel voelt, levert punten op tegen de maagpijn. Wij raden Pantoprazol aan, een bewezen beschermer.

De termijn van Lamine Yamal dreigt net zo lang te worden als die van Leo Messi.

Met Joan Garcia is de reis donkerder: verraad. De ene dag kus je de top van de club die je tot een man heeft gemaakt, en de volgende dag lig je in bed met je ergste vijand. Zo voelen veel parkieten zich die hem nu in het gezicht zouden spugen. Zo ging het met Figo in zijn tijd bij Barcelona. Garcia, als hij een goede kerel is, moet wel zijn deel lijden. Een verrader, als hij een goede kerel is, heeft tijd nodig om zichzelf te overtuigen van de onvermijdelijkheid van zijn daad en zichzelf te vergeven. Voetbal , net als het leven, beproevingen en zo vaak slagen, is onmogelijk. In dit geval is er geen medicijn dat het kan verlichten. Probeer misschien eens te drinken. En met de tijd heelt het alles. Als de liefde oprecht is geweest, zal die misschien een tweede, zachtere bloei kennen, ver verwijderd van de nu besmette passie.

Lees ook

En tot slot Lamine Yamal. De parel van de Blaugrana die erin geslaagd is de seksuele en emotionele geaardheid van een deel van de journalistiek in Madrid te veranderen. Beter met Frankrijk dan met Spanje! Alles om de Ballon d'Or voor Mbappé te versterken en niet voor zijn landgenoot Yamal. Patriottisme is verwijderbaar. Waar Madrid ook is, ze zouden hun rood moeten afdoen. Het heilige karakter van rood en geel blijft alleen bestaan ​​totdat een jongen uit Mataró het pad kruist, die Barça de dubbele prijs heeft gegeven en die ernaar streeft de Ballon d'Or af te snoepen van degenen die al dachten dat ze hem gewonnen hadden. Hier domineren woede en afgunst het toneel. Opnieuw pantoprazol en veel geduld. Want de cyclus van Yamal dreigt net zo lang te worden als die van Messi. Alleen zullen ze meer kinine moeten slikken om het te doorstaan. Uiteindelijk kan Yamal ze altijd nog vertellen: Ben ik geen Spanjaard? Dat is het dan. Waarom verwacht je dat ik jullie voor me win?