Kortsluiting in Parijs

Een paar jaar geleden publiceerde de Universiteit van Sussex een studie (van George MacKerron, gedragswetenschapper) over de emoties van voetbalfans . Het onderzoek richtte zich op geluk en verdriet en concludeerde dat het verdriet van fans die verliezen intenser is dan het geluk van fans die winnen.

Vertaald naar getallen: een overwinning verhoogt het geluk met 3,5%, terwijl een nederlaag het verdriet met 7,2% verhoogt. Op televisie werd tijdens de Champions League- finale van zaterdag bevestigd dat de blijdschap van de spelers, coaches en fans van PSG veel spectaculairder, aansprekender en mediagenieker is dan het verdriet van de Milanese club van Inter.

Het is gezond om naar een Champions League-finale te kijken zonder de identiteitsfactor. Het zorgt ervoor dat je emoties kunt ervaren zonder dat je daarbij emotioneel agressief wordt. Het spektakel wordt versterkt door een spectaculair en zeer competitief spel, dat aansluit bij de succesvolste trends in het huidige voetbal.

Voor de Catalanen betekende de triomfantelijke leiding van Luis Enrique een emotionele kortsluiting. Enerzijds zou de genegenheid die we voor hem voelen de doorslag moeten geven in het voordeel van PSG en niet van Inter, want dat is de ploeg die ons overigens heeft uitgeschakeld. Aan de andere kant heeft PSG zijn status als wereldwijde antagonist en schurk verdiend. Het symboliseert een nieuwe oligarchie met haar eigen codes van trots en de toepassing van vormen van weelde die helaas ongestraft blijven.

Het verdriet van de fans die verliezen is intenser dan het geluk van de fans die winnen.

Gelukkig weet de verhalende energie van voetbal vooroordelen en principes te overwinnen en uiteindelijk glimlach je, of dat nu is omdat je een team hebt zien winnen met een vrolijk aanvallend spel, of omdat Luis Enrique dezelfde coach is die Barça naar de finale in Berlijn leidde.

Naarmate de uren verstrijken, wordt het landschap na de slag steeds duidelijker. Gisteren om 10.00 uur berichtte het televisienetwerk BFM over de verwoestende impact van de viering. Ik weet niet wat er na 10.00 uur is gebeurd, maar tot die tijd was de tol: 148 branden, 1 dode (zeventien jaar) door een steekpartij in een fanzone, 216 arrestaties, 13 politieagenten en 192 burgers raakten gewond en 46 voertuigen brandden uit. Dit type emotie komt niet voor in het onderzoek van de Universiteit van Sussex.

Lees ook Het Franse feest voor PSG eindigt met twee doden, geweld en honderden arrestaties. Eusebio Val

Dit zijn feiten die de antipathie en minachting versterken die veel fans – en ook veel Parijzenaars – voelen voor PSG en het meest fanatieke deel van haar aanhang (die je gemakkelijk kunt herkennen: in plaats van hun shirt te dragen, lopen ze liever naakt rond, van hun middel tot aan hun middel).

Het feit dat het een club is die gefinancierd wordt door Qatar en petrodollars, zou geen doorslaggevende reden moeten zijn. Andere grote clubs (Manchester United en Newcastle) behoren immers ook tot deze elite. De antipathie gaat ver terug, sinds PSG in 1970 werd opgericht. Een paar jaar later raakte de club al betrokken bij schandalen rondom de verkoop van valse tickets, corruptie en het vertonen van VIP-houdingen in de stadions, waardoor de populaire traditie van stadions werd afgeschaft.

Het was in feite de basis voor wat we vandaag de dag heel gewoon vinden: dynamische kaartverkoop, felle en vraatzuchtige marketing in stadions, financieel obscurantisme, narco-narcisme, het omzetten van populair vermaak in een luxe voor toeristen in voetbaltempels over de hele wereld, waaronder het toekomstige Camp Nou.