Meisjesspelletjes? Het lijkt erop, maar dat is het niet.

Het is veertig jaar geleden dat de veiligheidstroepen deze buitenwijken betraden.

Bondgenoten, Txell Feixas

-------------------------------------------

Txell Feixas (45) vertelt mij:

–In elk vluchtelingenkamp is er altijd wel een braakliggend terrein met wat aarde en onkruid, en een handjevol kinderen die achter een bal van lappen aan rennen, en een andere groep meisjes die rondom het kamp zit, de meisjes in de gaten houdt of hun moeders helpt in de tenten.

–Ook in Shatila?

–Ook in Shatila.

(Txell Feixas weet waar ze het over heeft. Ze heeft het zelf gezien. Ze heeft zes jaar ervaring als correspondent in het Midden-Oosten voor het 3Cat-platform, met onderdompelingen in Irak, Syrië, Koerdistan, Palestina, Israël, Turkije, Afghanistan... "Moet ik landen blijven noemen?" vraagt ​​ze. "Genoeg," antwoord ik.)

Dit is Shatila: een klein Palestina in het hart van Libanon. Een vluchtelingenkamp gebouwd in 1948, een vierkante kilometer op vier kilometer van Beiroet, ontworpen voor de huisvesting van 3000 Palestijnen, maar nu met 30.000.

(Een andere beruchte plek, waar in 1982 een bloedbad plaatsvond).

Lees ook

– Libanon wil geen plekken meer zoals deze, en daarom verstikt het vluchtelingen. Shatila is al in de vierde generatie, maar de inwoners hebben nog steeds geen Libanese nationaliteit en kunnen geen onroerend goed kopen buiten het complex of in tientallen andere beroepen werken. Libanon veroordeelt hen tot een leven lang vluchtelingen zijn. Het uitzicht is er een van armoede. Maar toch gloort er soms een lichtpuntje .

En hij vertelt mij over het Shatila meisjesbasketbalteam.

Hij spreekt tot mij door zijn woorden, maar ook door 'Aliadas' (uitgeverij Capitan Swing), het 147 pagina's tellende werk dat je in één keer uitleest, niet omdat het werk kort is, maar omdat het je niet laat ontsnappen.

Txell Feixas vertelt me ​​over de dag dat ze de halfgeheime rechtbank ontdekte.

"We vonden een ingang met holle, vochtige muren die leken op een wolvenhol. De klim, vol obstakels, is een metafoor voor de moeilijkheden die de meisjes tegenkomen bij hun tocht," schrijft ze.

– En op de vijfde verdieping van dat gebouw stuitte ik op een poging tot een basketbalveld, een plek van vrijheid voor de kinderen, voor een groep kinderen die niet alleen leerden basketballen, maar ook de meisjes wilden zijn die ze nooit hadden kunnen zijn: door middel van sport sprongen ze een andere dimensie in. Ze zouden niet alleen moeder en echtgenote worden; nu konden ze er ook van dromen om ooit de muren van Shatila te doorbreken en zelfs een academische opleiding te volgen, want dat was wat Majdi, de man die het team had samengesteld en gecoacht, eiste.

Nu nemen de ouders die hun dochters eerder mishandelden, hun dochter graag mee naar het vliegveld. Txell Feixas Schrijver en journalist

Majdi's verhaal verdient een apart hoofdstuk.

Hij is de geestelijke vader van het team en van een aantal meisjes, en hij is ook Razans vader. In die vader-dochterrelatie rijst een muur van tegenstellingen op.

Majdi rekruteert Razan en neemt haar op in het basketbalteam.

Razan zegt dat ze zich voelt als het speeltje van haar vader. En als ze basketbal speelt, verklaart ze dat ze doodsbang is voor de blik "van die slijmerige kerels die zich op mijn geslachtsdelen richten. Ik voelde oprechte paniek toen ze me de bal gaven, omdat iedereen me aan het onderzoeken was (...) Ik wilde onopgemerkt blijven, en het bleek dat ik de trofee van mijn vader was geworden, een symbool van zijn zaak."

Razan is woedend en verbijsterd en verlaat uiteindelijk het team.

Veel andere teamgenoten gaan echter door. En later lukt het ze: uiteindelijk spelen ze in het buitenland. Ze spelen zelfs in Madrid, in het Estudiantes-stadion.

– Na verloop van tijd nemen meisjes de hoofdrol in Shatila in. En ze versoepelen de strenge regels. Rola trouwde. Niet als kind, maar toen ze begin twintig was, verliefd. Amina studeerde fysiotherapie en beoefent die ook. Op Instagram zag ik dat Marwa is afgestudeerd. En nu nemen ouders die hen ooit mishandelden hen maar al te graag mee naar het vliegveld voor een internationale wedstrijd. En weet je wat het allerleukste is?

-Zeg eens...

– De magie van het team is dat het geen uitzondering is: er is een vrouwencricketteam. En een andere bestaat uit weduwen die oude kleren hergebruiken om maandverband te weven. En ik heb ontdekt dat ik het mis had toen ik dacht dat alles daar donker was. De Shatila-vluchtelingen zijn niet alleen arm; ze zijn veel meer dan we denken.