Tute Moroni en Los Pumas: "Ik weet niet wanneer Engeland terugkomt om deze doorn in ons oog weg te halen, maar we gaan er in november heen om ze te verslaan."

Matías Moroni is een historische figuur voor Los Pumas . Hij is het type speler dat misschien niet herinnerd wordt vanwege een try , maar het is onmogelijk om zijn cruciale tackle te vergeten die de wedstrijd tegen Wales redde tijdens het WK 2023 in Frankrijk , waardoor het team een nederlaag kon voorkomen en door kon gaan naar de halve finales. Als hij niet speelt, juicht hij, en als hij wel speelt, kan hij naar de zangcabine van het stadion gaan om een peptalk te geven met pitchliedjes. Hij deed dat vorig jaar in Santa Fe, tegen Australië .

Hij vormt een ijzeren driehoek met Pablo Matera en Julián Montoya , spelers die aanwezig zijn in elk van de hedendaagse mijlpalen van het nationale team: de overwinningen tegen de negen rivalen van Tier 1 - Ierland, Engeland, Frankrijk, Schotland, Nieuw-Zeeland, Australië, Zuid-Afrika, Wales, Italië - en als klap op de vuurpijl de British & Irish Lions .

Moroni, Tute , heeft ook het slechtste humeur . Nederlagen veranderen zijn uitdrukking. Hij wordt visceraal, net als op het veld, en hij vindt plezier in het tonen van woede en wordt nog bozer als hem vragen worden gesteld. Zoals ze in de buurt zeggen: hij eet niets. Als iets hem dwarszit, maakt hij dat duidelijk in zijn antwoord zonder weg te kijken.

Na de tweede nederlaag tegen Engeland in San Juan kwam Moroni naar de mixed zone voordat hij onder de douche ging. Zijn shirt was getekend door een zware wedstrijd, net als die hij zelf had gespeeld, met gras, bloed en vuil . "Jullie gaan nu waarschijnlijk meer praten," sloop hij in zijn eerste reactie. Zo beschreven heeft hij alles in zich om de slechterik van de film te zijn, maar hij is een van de meest innemende personages in de gesprekken met verslaggevers, omdat hij nooit zijn toevlucht neemt tot clichés.

"Je hebt me warm, moe en boos getroffen," is het eerste wat hij eruit flapt, zich er niet van bewust dat hij al een titel heeft weggegooid. Moroni is in zijn beste jaren intimiderend, maar tegelijkertijd wordt hij interessanter.

"Ik ben enthousiast. Het was een wedstrijd die twee keer achter elkaar... twee keer achter elkaar, maar we verdedigden, verdedigden, verdedigden. Daaruit bleek het karakter van het team, maar het is niet genoeg om alleen maar te verdedigen. We hebben hard gewerkt om de hoofdrolspelers te zijn. Nou ja, niets. Het gaat erom de bal te blijven proberen te behouden en plezier te hebben in het spel op het veld. Het is niet dat we niet van verdedigen houden, het is de levensader van de Pumas, maar natuurlijk geldt: hoe meer tijd we op het veld van de tegenstander doorbrengen, hoe beter," beschreef hij met gemak.

De nederlaag kwam hard aan. Voor Moroni was het niet zomaar een nederlaag, en het feit dat het in Argentinië gebeurde, is nog frustrerender. "Helaas hebben we twee nederlagen geleden. Het doet echt pijn, eerlijk gezegd, vooral omdat ze in Argentinië waren. Er zit niets anders op dan door te blijven werken, zoeken naar wat goed ging en wat fout ging. Nu ben ik echt van streek," vertelde hij.

Hun record met Engeland is relatief ongeslagen . Ze speelden 30 keer tegen elkaar, waaronder op het WK, en Los Pumas won er vijf en speelde er twee gelijk. Hun laatste thuisoverwinning was 24-22 in Salta op 13 juni 2009. Sindsdien is La Rosa in de afgelopen 15 jaar acht keer naar het land gekomen en heeft elke keer gewonnen.

"Niemand wil verliezen, en elke keer dat ik verlies, wil ik mezelf kapotmaken. Het is niet genoeg voor ons om op het punt te staan te winnen; het gaat erom zoveel mogelijk minuten te domineren. Natuurlijk spelen we ook tegen een tegenstander die, ik ga geen excuses verzinnen, een geweldig team is. Ze winnen hier al 16 jaar. Het is een doorn in het oog, en hopelijk, ik weet niet wanneer ze terugkomen, want anders moeten we naar november om ze te verslaan. Maar goed, er is nog een wedstrijd tegen Uruguay, een rugbykampioenschap, er is nog een lange weg te gaan," benadrukte hij, verlangend naar wraak.

Clarín vond het vervolgens gepast om zijn stemming te bespreken en te vragen welke aspecten van de wedstrijd zijn woede aanwakkerden. "Hoe vat u die woede samen? Wat maakte u het meest boos?" vroeg de gezant in San Juan specifiek.

"Hoe moet ik het samenvatten? Ik weet het niet... Je stelt me halffilosofische vragen, of ik zit er halfdiep in en weet niet eens wat ik moet denken. Stel me die vraag niet rechtstreeks. Kijk naar de vraag die je me stelt! We hebben verloren, en ik ben echt pissig. We moeten hard werken en Uruguay verslaan," zei hij, en van woede ontvouwde hij een grimas die bijna een glimlach was en verliet de mixed zone zoals alleen Tute Moroni dat kan.