Journaliste Soledad Jarquín publiceert een boek over de afwezigheid van straffeloosheid na de moord op haar dochter.

OAXACA, Oaxaca (apro). - Het boek van journaliste Soledad Jarquín Edgar, "Revelations of a State Crime: Impunity, Corruption, and Complicity", is een web van politieke actoren en georganiseerde misdaad, een schim van de eerste. Het is tevens een daad van gerechtigheid voor haar dochter, María del Sol Cruz Jarquín, die in de vroege ochtend van 2 juni 2018 werd vermoord.

In dit boek, dat eigenlijk niet geschreven had moeten worden, staat onthullende informatie die vermoedelijk betrekking heeft op voormalige gemeentevoorzitters van Juchitán, onder wie Gloria Sánchez López, en een bestuurder van de "cuatrote", een voormalig functionaris van de regering van Salomón Jara Cruz en huidig ​​senator van de Republiek (Antonino Morales Toledo). Rechter Armando Félix Toledano heeft deze informatie echter niet vermeld, omdat hij beweert dat "de juridische termijn verstreken is".

Deze informatie maakte deel uit van een samenwerkingsnotitieboek 01/OFGEO/2020 van onderzoeksdossier 2552/JU/2018, waarvan de integratie een jaar geleden was begonnen, maar dat om onverklaarbare redenen nog niet in het CI was opgenomen. Hieruit bleek duidelijk de bemoeienis en verantwoordelijkheid van de aanklagers Rubén Vasconcelos Méndez en Arturo Peimbert Calvo.

In het hoofdstuk "Het einde van de nachtmerrie" betoogt Soledad Jarquín, winnaar van de National Journalism Award, dat voormalig officier van justitie Vasconcelos Méndez de toegang tot justitie heeft belemmerd om, naar verluidt, de daders en meesterbreinen achter de feiten te verbergen, die hij verplicht was te onderzoeken.

Onder de bekende getuigenissen van de gebeurtenissen wordt melding gemaakt van degenen die vermoedelijk hebben deelgenomen aan de samenzwering om Pamela Terán te doden en de overwinning te behalen van de aan hen verwante kandidaat (Emilio Montero Pérez). Ook worden drie voormalige gemeentevoorzitters, twee mannen en een vrouw, genoemd. Zij zouden 40 miljoen pesos hebben ontvangen om de overwinning veilig te stellen. Deze 40 miljoen pesos werd uitgereikt door een andere voormalige gemeentevoorzitter die niet uit Juchitán kwam, maar uit San Blas Atempa. Hij wordt ervan beschuldigd een federale misdaad te hebben begaan, zoals huachicol.

Dit is het complot en de politieke figuren, de meesterbreinen en de criminele groep, de daders, die de aanklagers Rubén Vasconcelos Méndez en Arturo Peimbert Calvo weigerden te ontmaskeren, zo vat de feministische activiste samen in het boek.

Dit boek was ook een oase van rust voor activist Sol Jarquín, aan wie het deze gedachte opdroeg:

Lieve Sol, mijn hart is in vrede. Je jaagt ze na. Laat mijn handen je vasthouden en laat je overal met me meelopen, laat mijn stem de jouwe zijn, laat hem schreeuwen, laat hem gerechtigheid eisen. Laat me op deze manier bij je zijn en zo leven, zonder je leven over te nemen en zonder op te houden mijn eigen leven te leiden. Ik houd je foto vast, ik draag hem, ik leen je mijn lichaam zodat je de straat op kunt gaan en kunt schreeuwen. Dus nu weten ze dat ik het niet ben, maar jij die ze achtervolgt.

Sol Jarquín benadrukt dat Revelations of a State Crime, het boek dat ze onlangs presenteerde in de bibliotheek Andrés Henestrosa, “nooit geschreven had mogen worden, maar het is geschreven omdat het persoonlijk wordt opgevat als een daad van gerechtigheid en omdat stilte, zoals ik al zei, mijn grootste vijand is, en ik die vijand kan overwinnen.”

Ik wil je vertellen dat het schrijven van dit boek een daad van rechtvaardigheid is die de staat ons ontzegt. In menselijk beschaafde landen klopt rechtvaardigheid aan je deur. In Mexico is de situatie pijnlijk anders. Zeven jaar later is rechtvaardigheid een idee dat nauwelijks tastbaar wordt of bijna nooit werkelijkheid wordt.

In Mexico krijgen slachtoffers geen toegang tot gerechtigheid; ze confronteren het. Deze denkbeeldige, ongrijpbare, fantasmatische en zelfs aspirerende gerechtigheid vertegenwoordigt in de overgrote meerderheid van de gevallen een strijd tegen een systeem gebaseerd op macht, of het nu politiek, economisch of feitelijk is – machten die weigeren zich ergens aan te onderwerpen en alles doen om hun doelen te bereiken.

"Onthullen van een staatsmisdaad, het boek dat nooit geschreven had mogen worden, maar dat geschreven werd omdat ik het persoonlijk zie als een daad van gerechtigheid, en omdat stilte, zoals ik al zei, mijn grootste vijand is; die vijand kan ik overwinnen," voegde hij toe.

Dat boek, dat ontstond uit de behoefte die ontstond door het verlies van iemand zo dierbaar als María del Sol, begon vanaf het begin vorm te krijgen, omdat ik er zeker van was dat ze iemand nodig had om uit te leggen wat er gebeurd was. Toen werd het een noodzaak om een ​​dialoog te blijven voeren – eigenlijk een monoloog – om mijn eigen verdriet te verzachten.

Tijdens die moeilijke eerste dagen voelde ik meer dan ooit de behoefte om tot in detail te weten wat er die vroege ochtend van 2 juni om 2:27 uur was gebeurd. Ik weet niet of het mijn moederhart was of mijn journalistieke vaardigheden. Ik wilde María del Sol gewoon een daad uitleggen die ik nodig achtte, zodat ze vrede kon vinden, zowel voor haar als voor mij.

Ze vertrouwde toe dat "het vage idee om het boek te schrijven ontstond tijdens een workshop die wij, de moeders van vrouwenmoordslachtoffers, volgden tijdens de vredeskringen die waren uitgenodigd door Consorcio Oaxaca. Toen de workshopleider ons uitlegde dat schrijven, schilderen en borduren – iets doen – dialoog mogelijk maakt en hoe helend het is om onze pijn te uiten door middel van een activiteit, besefte ik dat ik precies dat deed, zonder het te weten. Even later vertelde ik Yésica dat ik aan het schrijven was, en zomaar ineens zei ze: 'Nou, schrijf dan een boek.'"

Ik keerde terug naar huis en begon te werken aan het idee, de vorm, hoe het gedaan zou worden, wat ik niet had en wat er in de loop der tijd aan toegevoegd zou worden. Ik weet zeker dat het boek meerdere keren geschreven en herschreven is. Ten eerste omdat het aanvankelijk met veel emotie geschreven was, zowel goed als minder goed. Daarna liet ik het weken rusten, en toen ik het herlas, realiseerde ik me dat de zinnen slecht geordend waren en dat ik waarschijnlijk de enige was die ze begreep. "Daar verschenen ook wat wij in de journalistiek contexten noemen, die de lezer in de scène plaatsen en de fysieke, geografische, sociale en politieke omstandigheden. Zo kon ik verschillende actoren en hun omstandigheden zien. En er was ook een beetje geluk toen ze ons een niet-onderzochte waarheid in handen gaven, die veel licht wierp op ons begrip."

Het is een journalistieke oefening, maar ook de oefening van een moeder die de gebeurtenissen, obstakels, willekeurige handelingen en corrupte daden wil beschrijven die een stinkende berg van straffeloosheid hebben doen ontstaan ​​die een juridisch proces heeft veranderd dat alleen maar rechtvaardigheid nastreefde.

In Revelations of a State Crime: Impunity, Corruption, and Complicity kom je een vermeend netwerk van politieke actoren en georganiseerde misdaad tegen, een schim van de eerste; beide ogenschijnlijk parallel werkend, vanuit verschillende tijden... Al deze personages hebben één ding gemeen: de ambitie voor macht komt voort uit een goudmijn, de wind en andere projecten die in de loop der tijd zijn toegevoegd; personages die alles bepalen, de wet zijn en boven de wet staan.

Dat was de voornaamste reden waarom de zogenaamde 'autoriteiten' hun werk niet deden, hun verantwoordelijkheden niet nakwamen en deel uitmaakten van de straffeloosheid, corruptie en medeplichtigheid, dat weefsel waarvan ze dachten dat het onzichtbaar was en dat plotseling vorm en kleur kreeg.

Dit is slechts het geval voor María del Sol Cruz Jarquín, maar dit verhaal herhaalt zich in het hele land; helaas is het een veelvoorkomend verhaal. De uitdaging voor de burgers is om dit te voorkomen, niet te wennen aan straffeloosheid, en waardige woede, rede, rechtvaardigheid en daarmee vrede te laten zegevieren.