Baby's worden niet opnieuw geboren

Een paar jaar geleden waren er Tamagotchis, speeltjes die als huisdier konden dienen. Er waren tijden om te eten, te slapen, zichzelf te ontlasten, te spelen, etc. Of ze leden. Voor een Tamagotchi zorgen werd beschouwd als een pedagogische oefening bij afwezigheid van een huisdier. Toen leek het al vreemd, omdat het kunstmatig was en omdat het een vreemd elektronisch instrument was dat emoties opriep. Maar vooruit, het was wat het was en we zijn er allemaal volwassen mee geworden.

Dit is ook de Spielbergfilm uit die periode die de meeste indruk op mij maakte. Het heet AI en het laat in tekenfilms een maatschappij zien waarin robots, gebouwd naar het evenbeeld van de mens, massaal worden geproduceerd voor allerlei doeleinden. Het verhaal van de film, een huiveringwekkende dystopie, gaat over een stel dat geen kinderen kon krijgen en daarom een ​​robot 'adopteerde' of bestelde die sprekend leek op het kind dat ze graag wilden hebben. Totdat de dag kwam dat het langverwachte, natuurlijke kind eindelijk geboren werd en de robot werd achtergelaten en in de prullenbak werd gegooid. Er was geen manier om hem uit te schakelen en hem vernietigen zou onmenselijk zijn, aangezien hij een ‘mens’ was. In dit verhaal waren er in de buitenwijken van New York, een door Spielberg bedacht New York, complete vervallen wijken waar alleen robots woonden die door mensen waren achtergelaten omdat ze niet langer nuttig waren. Ze fungeren niet langer als werknemers, kinderen, echtgenoten of gewoon vrienden, dat wil zeggen: voor het specifieke doel waarvoor ze zijn geschapen. Tegenwoordig leven wij in een soortgelijke dystopie: een wereld van zogenaamde Reborn-baby's. De koorts komt uit alle hoeken van de wereld en vindt zijn oorsprong in de Verenigde Staten. Het zijn pasgeboren poppen met een huiveringwekkende realiteit, gemaakt van siliconen, echt haar en glazen ogen. Er zijn landen, zoals Brazilië, waar kraamklinieken en kinderdagverblijven voor rebornbaby's gevestigd zijn. Er hangen zelfs borden op de deur van kinderartsenpraktijken met de waarschuwing dat ze geen rebornbaby's behandelen. Sommige zijn realistischer dan andere, tegen elke prijs, zelfs met vaccinatiesporen op de arm en met meer of minder gezichtsbewegingen. Er zijn duizenden filmpjes op internet te vinden met bizarre verhalen van volwassenen die deze poppen kochten om de plaats in te nemen van hun kinderen die er geen hebben. Dankzij de netwerken en de uitwisseling van ervaringen, tips en nieuws over deze markt, krijgen we het idee dat dit geen geïsoleerd, niche of voorbijgaand fenomeen is. Het laat een lucratieve business zien die de plaag van onevenwichtigheden en zwakheden van miljoenen mensen aan het licht heeft gebracht. Reborn baby's vormen het begin van Spielbergs dystopie, waarin robots niet alleen worden gebruikt voor werktaken die slechts praktische en economische functies hebben, maar ook om ongezonde emotionele en sentimentele leegtes op te vullen. Is het altijd zo geweest en zijn er nu middelen? Misschien. Wat zijn de gevolgen en hoe ver moeten we gaan als we God spelen? Het zijn vragen die niemand durft te beantwoorden. Niemand houdt van dystopieën .