Jiu-jitsu-kampioen op 50-jarige leeftijd: 'Behandel me als een tegenstander, niet als een tante'

Voor Jaqueline was de titel het bewijs dat leeftijd en geslacht geen beperkingen opleggen aan het potentieel van degenen die gedisciplineerd trainen. "Als ik had gewacht tot ik 'goed genoeg' was om te strijden, had ik dat podium misschien nooit gehaald. Je weet pas of je het kunt als je het probeert."

'Studenten kunnen er ook hun brood mee verdienen'

Het idee om een ​​sportschool te openen ontstond uit een crisis. Toen haar man, Márcio, zijn baan verloor, wilde het stel niet meer terugkeren naar een reguliere baan. Ze verkochten hun auto, kochten matten en openden met de hulp van vrienden hun eerste sportschool in een nabijgelegen wijk. "We hadden niets. Het draaide allemaal om wilskracht en de steun van degenen die in ons geloofden."

Aanvankelijk brachten de twee de dag door in de sportschool en deelden ze de verantwoordelijkheden: hij gaf les en Jaqueline trainde met leerlingen, wat hielp om meer vrouwen naar de sportschool te trekken. De vrouwelijke aanwezigheid was strategisch: "Als meisjes zien dat er geen vrouwen zijn, willen ze niet trainen. Ik was er om te laten zien dat jiu-jitsu voor iedereen is."

De groei verliep geleidelijk. Na verloop van tijd verhuisden ze naar een drukkere, meer gevestigde buurt, waardoor hun klantenkring toenam. Tegenwoordig is de ruimte een franchise voor hun wedstrijdteam en een steunpilaar voor het stel. "We verdienen ons geld met jiu-jitsu en laten leerlingen zien dat ze ook van de sport kunnen leven."

De sportschool is meer dan alleen een trainingsfaciliteit: er zijn kinderen, senioren, alleenstaande moeders, mensen met een depressie en drugsverslaafden welkom. Jaqueline en Márcio passen hun trainingsprogramma's aan op elk individu, inclusief mensen met autisme. "Jiu-jitsu is therapie. Het draait om discipline, zelfvertrouwen en een gevoel van saamhorigheid", vat ze samen.