<![CDATA[ Jorge Costa: o 'Bicho' que se tornou um símbolo do Dragão ]]>

Ze noemden hem 'Het Beest'. Deze bijnaam was een passend eerbetoon aan zijn strijdlust en de toegewijde, vaak bijna beperkende, manier waarop hij zich in elke wedstrijd en elke actie stortte. Jorge Costa werd opgeleid bij FC Porto en na twee uitleenperiodes aan andere clubs (Penafiel en Marítimo) om te rouleren, een gangbare praktijk bij de club destijds, keerde hij in 1992 terug naar de blauw-witten, al volledig ervaren, om de mystiek van de club te leren van de toenmalige heren in de kleedkamer. Van João Pinto erfde hij uiteindelijk niet alleen de legendarische nummer 2, maar ook de aanvoerdersband.

In die tijd had hij zich al gevestigd als een van de belangrijkste figuren in het Portugese voetbal. Hij behoorde tot de generatie die in 1991 wereldkampioen werd bij de junioren, een opvolger van de saga die in 1989 begon.

Jorge Costa was geen delicate speler als het op balbezit aankwam. Maar hij was fel, fysiek en mentaal toegewijd, zonder voorbehoud. Hem een verdediger "à la FC Porto" noemen was de grootste lof die ik ooit kon horen. Met deze instelling overwon hij verschillende blessures, waarvan sommige verborgen op het veld. Want het team stond boven alles, zelfs zijn eigen pijn. Hij maakte levensveranderende gebeurtenissen mee, zoals een beruchte ruzie met Milan-aanvaller George Weah, met wie hij in een Europees duel botste.

Met FC Porto had hij de grote eer om in 2004, samen met Vítor Baía, de Europacup te winnen tegen AS Monaco. Het jaar daarvoor had hij die prestatie herhaald met de UEFA Cup.

Hij was ook een opvallende verschijning in het Portugese nationale elftal, met 50 interlands. Na zijn voetbalcarrière, waar hij na een oproep van zijn vriend Sérgio Conceição als speler bij Standard Luik stopte, was hij coach van talloze clubs, totdat hij door André Villas-Boas werd uitgenodigd om zijn technisch directeur te worden.

Historisch meningsverschil met Octavio

Jorge Costa nam het zwaar op toen hij in 2001 werd gewisseld in een wedstrijd tegen V. Guimarães, toen Octávio Machado coach was van FC Porto. Hij gooide zijn aanvoerdersband op de grond. De coach dwong hem zijn excuses aan te bieden, wat hij niet deed. Uiteindelijk werd hij aan de kant gezet, wat uiteindelijk leidde tot zijn vertrek bij de club, en werd hij uitgeleend aan Charlton in Engeland.