Marina Lima viert het leven, de liefde en haar broer

De Route 69-tournee van zangeres Marina Lima begon in augustus vorig jaar, als verwijzing naar de leeftijd van de artiest en de iconische Route 66 in de Verenigde Staten. De volgende maand zou Marina 69 jaar zijn geworden.

Halverwege de reis, in oktober, verloor de zangeres haar broer en partner in talloze successen, de dichter Antonio Cicero. De tournee kreeg toen ook een eerbetoonkarakter. Maar we mogen de artiest die de Braziliaanse popmuziek volheid en verfijning gaf, niet vergeten, met liefdes- en existentiële liedjes die gekenmerkt worden door een libertaire en politieke geest.

Deze geest kwam volledig tot uiting in de show die op 16 augustus, negen maanden na de start van de tournee, werd opgevoerd in Sesc Pinheiros in São Paulo.

De presentatie bestaat uit verschillende delen. In de opening is Denise Stoklos te zien, die een betoog houdt over de liefde. Ook andere vrouwen betreden het podium, onder wie Filipe Catto, een vrouw uit de nieuwe generatie. Haar transgressieve figuur vormt een dialoog met die van Marina, die in de jaren 80 haar intrede deed in de poprockscene.

Maar het is vooral de poëzie van Antonio Cicero die de boventoon voert. Zijn beschouwende en hedendaagse verzen, die tijdens de hele presentatie op het scherm worden geprojecteerd, dringen zich op met een natuurlijkheid en emotie.

Naast de hits bevat het repertoire ook een aantal ongewone keuzes, zoals Lunch (Billie Eilish), gezongen door Marina in het Engels; Pleasure Block (Moraes Moreira en Fausto Nilo); en een videofragment uit I'm on Fire , gezongen door Barry White.

In de herinterpretatie van haar werk benadrukt Marina opnieuw hoe anders ze is: teksten en melodieën die met kracht en identiteit door verschillende poptonen heen bewegen. Op de setlist staan ​​nummers als Charme do Mundo (met Antonio Cicero), Acho que Dá (met Tavinho Paes), Na Minha Mão (met Alvin L.), Virgem (met Antonio Cicero) en Pessoa (Dalto en Claudio Rabello) – de laatste met een gitaarinterpretatie waarin Marina een zeldzame intensiteit haalt, ontroerend op een van de mooiste nummers uit haar repertoire.

To Start (met Antonio Cicero) kondigt het laatste deel van de show aan, dat wordt aangevuld met À Francesa (Claudio Zoli en Antonio Cicero), Não Sei Dançar (Alvin L.) en Fullgás (met Antonio Cicero, 1984). In het laatste geval staat het publiek op van hun stoelen en verzamelt zich voor het podium om in koor te zingen: “You open your arms to me / And we make a country”.

Ontvankelijk en emotioneel komt Marina terug voor de toegift, met het publiek aan haar voeten. De show eindigt met I Love You (Kiko Zambianchi), Nothing for Me (Herbert Vianna en Paula Toller), neither luxury nor trash (Rita Lee en Roberto de Carvalho) – als eerbetoon aan de eeuwige Rita – en One and a Half Nights (Renato Rocket).

Marina wordt begeleid door Arthur Kunz (drums), Carol Mathias (bas en keyboards), Giovanni Bizotto (gitaar) en Gustavo Corsi (gitaar). Ook heeft ze een ballerina op het podium staan, die de betekenis van de liedjes visueel vormgeeft – een gevoelige en effectieve bron.

Het is een show van een Braziliaanse muziekdiva die in september 70 wordt en met schoonheid en moed haar carrière en die van haar broer viert. Hallo Marina Lima. Gegroet, voor eeuwig, Antonio Cicero.