Ofwel Bethlehem of ellende

De uitslagen van de laatste parlementsverkiezingen geven aanleiding tot bezorgdheid over de komende jaren in Portugal. De leider van het Linkse Blok verschijnt met een Palestijnse sjaal op de avond van de verkiezingsnederlaag. Er was alle bezorgdheid en solidariteit met het Palestijnse volk (dat verschrikkelijk lijdt), maar het was juist deze vervreemding van de realiteit van het Portugese volk die de partij op dat pad bracht. De toenmalige secretaris-generaal van de socialistische partij kwam in zijn overwinningstoespraak terug om te wijzen op de integriteit van de premier. Laat Pedro Nuno Santos maar eens weten dat een 'normale' kandidaat voor het hoofd van de regering niet in zulke termen spreekt. Hij kleinerde zichzelf, zijn positie en de socialistische partij. Hij verkleinde zijn partij zodanig dat deze uitgroeide tot de derde nationale politieke macht. De leider van Chega slaagde erin haat en schuld te verspreiden en wrok te zaaien. Hij werd ziek, maar herstelde op wonderbaarlijke wijze, waarschijnlijk dankzij de immigrantenarts die hem behandelde. Hij heeft geen serieus voorstel dat het leven van de Portugezen zou kunnen veranderen. Zij stemmen op hem omdat de pijn die zij voelen veel intenser is dan het licht van hoop dat niemand hun kan bieden. De premier heeft geen revolutionair plan en heeft dat ook nooit gehad. Wellicht omdat het land op dit moment meer behoefte heeft aan beslissingen dan aan revoluties. Er zijn echter hervormingen nodig, zoals bij de strijdkrachten, die aangepast moeten worden aan de nieuwe internationale context, of bij het rechtssysteem, wat alleen mogelijk zal zijn met een nieuwe huurder in Belém. Er is geen parlementaire steun en die zal er ook niet zijn voor de hervormingen die het land nodig heeft. Voor hen is het enige dat ze kunnen rekenen op een gewonde PS, Chega is waardeloos in alles wat op vertrouwen wijst. Zowel Livre als Iniciativa Liberal staan ​​los van de realiteit van het leven van de gewone burger. De eerste leeft in een steriele milieu-illusie, de tweede heeft zich een ouderwets liberalisme eigen gemaakt: ook dat is van weinig nut. Rui Rocha is een beschaafd en stedelijk persoon, maar als er concrete voorstellen nodig waren, sloegen de stemmen om. De communisten worden steeds ouder, qua leeftijd, ideeën en voorstellen. Het zijn, naar verluidt, serieuze mensen, maar de tape is gedateerd en de tijden zijn veranderd. In dit land, waar zoveel leiders in een 'bubbel' leven, hoorden we een paar dagen na de verkiezingen dat drie op de vijf Portugezen zeggen dat ze 'geen geld hebben voor basisbehoeften'. Combineer deze gegevens met de vervreemde linkerzijde, die de economische groei en de werkelijke behoeften van de bevolking in de steek heeft gelaten; de PS die zei dat structurele hervormingen niet nodig waren; de liberalen die de steun voor een volk dat zonder die steun stikt, willen afbouwen; een PSD/AD die wil hervormen, maar daarvoor geen parlementaire steun heeft; en de rechtsradicalen die denken dat de schuld bij de immigranten en de zigeuners ligt. Voeg hieraan toe een corporatistisch en vervolgend rechtssysteem, dat spoken ziet, de werkelijkheid niet kent en alleen maar mediaspektakels opvoert tot genoegen van populisten. Landen veranderen met strategieën die afhankelijk zijn van consensus. Deze worden in het midden gedaan. Wanneer er geen centrum is, is er geen strategie. Er is slechts één hypothese in zicht: de verkiezing van een president die buiten het traditionele spel van partijen valt.

Kijkt u naar het panorama, dan is er óf sprake van een consensus vanuit Belém, óf de volgende generatie Portugezen is ook verdwenen!

PS – Oeiras vertegenwoordigde het laagste stempercentage voor Chega in stedelijke gemeenten. Met dank aan Isaltino Morais, die een achtergestelde buitenwijk van Lissabon omtoverde tot het meest levendige en evenwichtige stadscentrum van het land. Zelfs zonder dat hij op het stembiljet stond, was hij verantwoordelijk voor een van de grote overwinningen van de verkiezingsavond.