VIERDE ZONDAG DOOR HET JAAR

Gebed en actie… Hij stuurde ze twee aan twee… Verkondig en genees!

De lezingen voor deze veertiende zondag door het jaar, verkondigd in de liturgische bijeenkomsten, houden ons de verwachtingen en verlangens voor van de mensen als volk en de hoop die door de profeten is verkondigd. Deze hoop vindt vervulling in de aanwezigheid van de Zoon van God, de Messias. Hij legt in gebed en daad de grondslag van de hele zending om de nabijheid van het Rijk Gods te verkondigen. Als welsprekend teken draagt ​​hij het kruis van Christus, waaruit de nieuwe schepping voortkomt.

Zo is in de profeet Jesaja de hoop op nieuwe tijden voor het volk van God het woord dat hun verwachting levend houdt en, met de oproep tot vreugde, het geloof van dat volk en hun eigen verlangen naar geluk aanmoedigt. Het volk leefde in de verwachting van een koninkrijk, vernieuwd door de verwachte Messias, waarin God de vrede zou herstellen en zijn gelovigen de ervaring van eindeloze vreugde zou schenken, en dat Hij in Jeruzalem, de Heilige Stad, de monding zou vinden waar "rivieren van vrede" zouden stromen.

Daarom had de profetische missie het volk voor ogen dat bemoedigd, aangemoedigd en hoopvol moest worden voor een betere toekomst. Daarbij moesten we de grootheid en glorie van het verleden in herinnering houden en de hoop levend houden dat God zijn volk niet in de steek zou laten, maar hen juist, te midden van hen, zou wijzen op een toekomst van geluk en vreugde.

In de evangelietekst stuurt Jezus tweeënzeventig discipelen op een missie met de zekerheid dat ze moeten verkondigen: "Het Koninkrijk van God is nabij." Deze missie heeft als kenmerk dat de tweeënzeventig discipelen twee aan twee worden uitgezonden, dat ze samenwerken en niet ieder voor zich op pad gaan.

Daarom zijn de kenmerken van deze Missie vervat in de woorden van Jezus, die ons vandaag de dag nog steeds voor belangrijke uitdagingen stellen: De eerste is gebaseerd op gebed... Bid ; de tweede... Ga , en dan: Neem geen beurs of reistas mee (onthechting); zeg: Vrede zij met dit huis... blijf in dat huis... ga niet van huis tot huis... genees de zieken die er zijn en zeg tot hen: Het Koninkrijk van God is nabij u... en als ze u niet ontvangen, ga dan naar de markt en neem afscheid.

De Missie die Jezus ons toevertrouwt, is dus altijd gebaseerd op gebed. Ze is reizend en onafgebroken, ze vraagt ​​om onthechting en armoede, ze brengt vrede en genezing, ze is een teken van de nabijheid van het Koninkrijk van God. Ze is een verkondiging en getuigenis en ze vraagt ​​ook om evangelische openhartigheid en vrijheid om die op zich te nemen en uit te voeren. Hierbij moet altijd in gedachten worden gehouden dat de boodschap van verlossing kan worden verworpen.

Daarom moet de missie van de Kerk vandaag met deze ogen worden bekeken, zodat we kunnen begrijpen dat het geen individuele taak is, maar een gemeenschappelijke taak. Wanneer we twee aan twee samengaan, zien we de aanwezigheid van de Kerk en de aanwezigheid van de Heilige Geest zelf. Het is een taak die altijd het gebed als voornaamste basis heeft. We moeten ervoor zorgen dat gebed en actie altijd hand in hand gaan en we moeten vermijden dat we in extremen vervallen: een gebed dat losstaat van de werkelijkheid of een activisme dat verstoken is van de Geest van God.

Als de Blijde Boodschap van de Verlossing, het Koninkrijk van God is dichtbij, u wil verwelkomen, zegt Jezus dat u hen eerst Vrede moet geven, in onze tijd en in onze wereld die zo verstoken is van dit goed, dan heeft de Kerk vandaag de missie om drager te zijn van deze Hoop op Vrede, op een weg die even moeilijk als uitdagend is.

Deze vrede ontstaat door de aanwezigheid van Christus in de harten van hen die Hem ontvangen. Omdat wij ervan overtuigd zijn dat Jezus werkelijk onze Vrede is, is het Christus die wij naar de wereld brengen als Vrede voor de wereld zelf.

“Niet jullie hebben Mij uitgekozen, maar Ik heb jullie uitgekozen en aangesteld om op weg te gaan en vrucht te dragen.” Daarom moet de Missie die ons is toevertrouwd door Hem die ons heeft uitgekozen, worden uitgevoerd op basis van Hem die ons de weg wijst. We mogen ons niet laten meeslepen door de impuls van onze menselijke kwaliteiten, onze verdiensten of persoonlijke talenten, want we weten dat God ons de mogelijkheid geeft om iets te doen in Zijn Naam, door Zijn welwillendheid.

Het besef dat we slechts instrumenten van God zijn, en niet de hoofdrolspelers in een avontuur, zou dus de karakteristieke noot van de nederigheid van de discipel moeten zijn. Daarom laat Sint Paulus ons in de tweede lezing zijn voorbeeld na: "Verre zij het van mij dat ik op iets anders zou roemen dan op het kruis van onze Heer Jezus Christus."

Carlos Manuel Dionisio de Sousa