Desinformatie en jonge kiezers

Laatst was ik aanwezig bij een debat op een middelbare school en ik moet bekennen dat ik versteld stond. Hoewel ik het volledig eens ben met dit soort activiteiten op scholen – het is essentieel dat jongeren betrokken raken bij het politieke en democratische debat – is het ook absoluut cruciaal dat de deelnemers eerlijk de feiten presenteren. Helaas is dat niet gebeurd.

Ik weet niet of dit normaal is bij dit soort initiatieven, maar in dat specifieke debat hebben de vertegenwoordigers van de PS en de PCP de informatie schaamteloos gemanipuleerd. Toen ik aankwam, kon ik de presentatie van de PS nog bekijken. Volgens wat mij verteld werd, hielden in het eerste deel ook veel andere partijen hun presentaties. De presentatie begon met de toekomstige PS-kandidaat voor de gemeenteraad van Olivais, die een interessante presentatie gaf over het belang van lokale overheden voor de bevolking, het lokale bestuur en alles wat daarbij hoorde. Vervolgens namen twee jonge PS-activisten het woord en deden in hun toespraken ronduit valse verklaringen: ze beweerden dat António Costa, toen hij in 2015 premier werd, met een faillissement te maken had gekregen en dat de carrières van leraren door de PSD waren bevroren. Beide verklaringen zijn feitelijk onjuist. Ik moet nog steeds begrijpen of de verklaringen uit onwetendheid zijn gedaan of in een poging het publiek te manipuleren, demagogisch van aard. Gezien de leeftijd, geloof ik dat het in de basiscursus zit die ze bij socialistische jongeren volgen.

Dit soort demagogie is echter zeer verontrustend wanneer het zich richt op toekomstige kiezers. Ik begrijp dat de uitslag van de laatste verkiezingen linkse partijen tot wanhoop drijft, maar ik vind dat ze ook tot bezinning moeten leiden. Dat de Portugezen overweldigend rechts hebben gestemd, komt niet doordat ze allemaal onwetend zijn en de vermeende deugden van communisme en socialisme niet begrijpen. Het is juist omdat ze door hun eigen ervaring hebben begrepen dat geen van beide politieke systemen echt werkt. Het is tijd om deze realiteit te accepteren in plaats van valse informatie te verspreiden.

Op een gegeven moment vroeg ik de PCP-vertegenwoordiger waar de partij tussen 2015 en 2019 stond, toen ze, in ruil voor haar machtspositie in de "geringonça", de afbraak van de publieke dienstverlening toestond. In die periode zagen we een aanzienlijke toename van de vraag naar particuliere zorgverzekeringen, een direct gevolg van de puur ideologische beslissing om publiek-private samenwerking in de gezondheidszorg te beëindigen. Hetzelfde fenomeen deed zich voor in het onderwijs. Uit het gegeven antwoord blijkt dat de PCP niet eens parlementaire steun voor die regering had. Het zogenaamde selectieve geheugen van haar leden, maar niet van de Portugezen die hun ongenoegen uitten bij de verkiezingen.

Ik stelde de PS-vertegenwoordiger een even pertinente vraag: als de socialistische regeringen inderdaad zo belangrijk waren voor het onderwijs als ze beweerden, hoe verklaarden ze dan de aanhoudende achteruitgang in het leervermogen die internationale tests lieten zien?

Het antwoord was het gebruikelijke: de pandemie. Maar het is de moeite waard om de feiten in gedachten te houden.

Deze strategie van overdracht van verantwoordelijkheden heeft het ministerie van Onderwijs consequent gekenmerkt tijdens de regeringen van António Costa. De resultaten van PISA 2018 brachten minister Tiago Brandão Rodrigues ertoe het gebrek aan succes toe te schrijven aan het beleid van de vorige PSD-CDS-regering (2011-2015). In het licht van de gegevens van TIMSS 2019 wees staatssecretaris João Costa opnieuw met de vinger naar Nuno Crato. Bij de publicatie van PIRLS 2021 rechtvaardigde João Costa, nu minister, de teleurstellende resultaten met de digitale vorm van de beoordelingen. In het licht van PISA 2022 wees dezelfde ambtenaar op de gevolgen van de pandemie.

Het patroon is duidelijk: internationale studies tonen systematisch een achteruitgang aan in de prestaties van Portugese leerlingen, maar de socialistische regering slaagt er steevast in om externe factoren te vinden die de mislukkingen verklaren. Gedurende bijna tien jaar regering voerden ze ingrijpende veranderingen door in het onderwijssysteem – het afschaffen van nationale examens, het vervangen van leerdoelen en het creëren van 'essentieel leren' – terwijl ze paradoxaal genoeg vrijgesteld bleven van elke verantwoordelijkheid voor de behaalde resultaten.

Alsof dat nog niet genoeg was, richtte de socialistische afgevaardigde zich ook tot het jonge publiek en vroeg op puur demagogische wijze of zij het huidige schoolsysteem "gemakkelijk" vonden. Het is alsof een chirurg een patiënt vraagt ​​of hij een alvleesklier- of leveroperatie moet ondergaan – een technische vraag die wordt gepresenteerd alsof het slechts een mening is.

Het is essentieel om deze desinformatie te bestrijden en de PSD moet zich hiertoe vastberaden inzetten, samen met toekomstige kiezers. Om informatiemanipulatie tegen te gaan, is het noodzakelijk om strikt eerlijk te zijn en argumenten te onderbouwen met concrete gegevens en verifieerbare cijfers.

Centrumrechtse partijen zouden veel meer moeten investeren in deze schooldebatten dan in traditionele straatprotesten, waarvan de werkelijke electorale impact twijfelachtig is. De wereld is ingrijpend veranderd en politieke partijen moeten zich aanpassen aan deze nieuwe realiteit. De strijd om ideeën wordt nu grotendeels uitgevochten onder de jongere generaties en in de ruimtes waar ze gevormd worden.

Democratie vereist intellectuele eerlijkheid. Wanneer deze eerlijkheid ontbreekt, vooral in het onderwijs, lijdt de hele samenleving daaronder.