Charlotte Lawrence wil dat je het liedje hoort dat ze over jou schreef

Charlotte Lawrence is tijdens ons Zoomgesprek een David Bowie-puzzel aan het maken. Het is een afbeelding van zijn iconische albumhoes voor Aladdin Sane . Ze heeft Bowies gezicht en omtrek af, en nu rest alleen nog het meest uitdagende deel: de achtergrond. "Als ik telefoneer of zoiets doe, als ik niet iets fysieks doe, ben ik uren bezig," zegt ze. "Ik heb het hoofd en het lichaam, maar nu is alles wit, dus ik denk: wat moet ik in godsnaam doen?"

Lawrences nieuwe album Somewhere , dat vandaag uitkwam, was ook zoiets. Ze werkt al jaren aan het project en gaf eerst een voorproefje met het nummer "Morning" uit 2022. Sindsdien heeft ze nog vier singles uitgebracht, waaronder een van haar favorieten, "Bodybag". Hoewel ze op de middelbare school twee ep's uitbracht, Young ( 2018) en Charlotte (2021), stond een volledig album al lang op haar verlanglijstje voor de 25-jarige zangeres. "Het zijn zulke gekke jaren geweest om het uit te zoeken – alle saaie puzzelstukjes die ik moest leggen, en alle geweldige creatieve aspecten," zegt Lawrence. Nu het album eindelijk uit is, voelt het nog steeds onwerkelijk. "Ik denk: dat is walgelijk. Dat is illegaal."

Somewhere is autobiografisch en beschrijft de hoogtepunten en dieptepunten van Lawrences laatste jaren, van haar leven tijdens COVID tot de groeipijnen van haar twintiger jaren. Het album heeft rock- en indie-invloeden, en Lawrences kalmerende stem is overal hoorbaar. Binnenkort gaat ze met haar muziek op tournee in Noord-Amerika, in juli en augustus. Daarna keert de zangeres en actrice terug in het tweede seizoen van Bad Monkey op Apple TV+. .

Lawrence groeide op in de entertainmentindustrie en werd al van jongs af aan omringd door creatievelingen. Haar vader, Bill Lawrence, is producer en schrijver, en haar moeder, Christa Miller, is actrice en muziekbegeleider. Ze hebben allebei haar muziekcarrière gesteund en haar als kind piano- en zangles gegeven. "Ik ben opgegroeid tussen schrijvers en mooie mensen in Hollywood die gewoon gepassioneerd waren door hun werk", zegt ze. "Ik dacht: 'Oh, dit is een mogelijkheid. Je kunt je passie volgen. Je kunt dit creatieve ding doen.'"

Een paar dagen voor de release van het album sprak ELLE met Lawrence over Somewhere .

Veel artiesten hebben het erover gehad dat een album na de release niet langer van hen is, maar van de wereld. Denk je dat dit album na de release nog steeds als van jou zal voelen?

Ja, dat doe ik. Het is zo persoonlijk voor me. Ik ben er echt helemaal verliefd op geworden en heb het geaccepteerd. Ik wil natuurlijk dat miljarden mensen ernaar luisteren en het geweldig vinden, en ik wil het voor miljoenen mensen spelen. Als maar vijf mensen die ik respecteer het geweldig vinden, ben ik al blij. Als iemand het niet leuk vindt, neem ik het niet persoonlijk. Het voelt als mij, en het voelt zo authentiek. Iedereen heeft zijn eigen smaak, wat maakt het uit? Het zal een deel van mij zijn dat ik ervoor heb gekozen om met mensen te delen, maar het blijft mijn verhaal, en dat zal niet veranderen.

Wat vind je er zo leuk aan?

Ik hou van alles. Ik ging de COVID-19-pandemie in met de wetenschap dat ik gewoon nieuwe muziek wilde maken, plezier wilde hebben en op tournee wilde gaan. Ik was er erg nonchalant over. Ik bracht mijn eerste twee ep's uit toen ik op de middelbare school zat, zonder me ergens druk om te maken en gewoon te feesten en te denken: oké, cool. Ik maak muziek.

Toen had ik, net als de rest van de wereld, een vreselijke, zware tijd met COVID. Zo geïsoleerd zijn en een hele wereldwijde gebeurtenis meemaken, is echt fucking eng en desoriënterend. Dat, gecombineerd met een flinke hoeveelheid persoonlijke ellende die ik meemaakte, was zoiets van: Oké, je bent geen kind meer. Je bent volwassen. Dit is wat liefdesverdriet is. Dit is wat diepe pijn is. Zet die roze bril af. Welkom in de realiteit.

Het voelde echt alsof mijn wereld enorm instortte. Ik nam de tijd om het te verwerken, het te voelen, in te storten, gek te worden, en vervolgens te helen, aan mezelf te werken en erachter te komen wie ik was. En toen dacht ik: oké, ik hou meer van muziek maken dan van wat dan ook in de verdomde wereld. Dit is wat me vreugde en vrede brengt.

Ik dook erin en maakte echt iets waar ik trots op ben. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik mijn hele album van begin tot eind beluister en er helemaal weg van ben, zelfs als mijn naam er niet op staat. Dan denk ik: "Wie de fuck is dit?"

Bekijk het volledige bericht op Youtube

Hoe kwam je op de naam Somewhere ?

Een van de laatste nummers die ik voor dit album maakte, was de titeltrack. Ik had een soortgelijk gevoel bij "Bodybag", het eerste nummer dat ik voor het project maakte. "Bodybag" gaat over mij als degene die gekwetst werd, bijna een versmade vrouw. "Somewhere" is daar een vreemd tegendeel van. Het gaat over een keer dat ik echt de fout in ging en een enorme fout maakte. Ik heb iemand echt pijn gedaan. Ik herinner me dat ik "Somewhere" schreef en dacht: "Ja, dit voelt verdomd goed." Iedereen maakt fouten. Ik heb aan deze kant van het album gestaan, en nu zit ik aan die kant. Dit voelt als een enorme knop aan het einde van het album, als de kers op de taart.

Ik zou het album gewoon Somewhere noemen. Het "Somewhere-album" of "Ik wil ergens op tournee." Ik hoorde Haim onlangs zoiets zeggen, en het raakte me echt. Je kent ze wel, die dingen die beginnen alsof ze niets betekenen en uiteindelijk, na verloop van tijd, gewicht en betekenis voor je krijgen. Ik vergelijk dit album met opgroeien in Los Angeles, als jong meisje, misschien te vroeg te veel te horen gekregen, en het gevoel hebben dat mijn hersenen ergens, overal, altijd zijn.

Je hebt gezegd dat een groot deel van dit album autobiografisch is en over relaties gaat. Maak je je zorgen dat mensen liedjes over zichzelf horen?

Oh mijn god, ik wil dat iedereen al mijn liedjes hoort. Ik maak me juist zorgen om het tegenovergestelde. Er zijn al eerder liedjes over mij geschreven. Zelfs de gemene, ik denk: dit is opwindend. De kick is geweldig. De aandacht is fantastisch. Aan de andere kant denk ik: hoe cool is het om een ​​liedje over jou geschreven te hebben? Zelfs als het is van: "Fuck you, fuck you, fuck you." Deze persoon denkt aan mij. Dat is geweldig.

Een klein deel van me zegt zoiets als: "Ik wil dat je het verdomme weet, bitch, ik wil dat je onthoudt dat je me pijn hebt gedaan, dus luister er alsjeblieft naar. Als je me pijn hebt gedaan, bitch, en ik schreeuw tegen je, wil ik dat je het opnieuw hoort. Ik wil dat het de hele tijd in je huis speelt. Ik wil dat je het overal hoort waar je loopt."

Je bent opgegroeid in een creatief gezin. Hoe heeft dat je geïnspireerd? Hoe heb je je muzikale stem gevonden?

Mijn ouders zijn niet muzikaal aangelegd, maar ze zijn op hun eigen manier wel heel creatief. Ik denk dat ik mijn affiniteit en passie voor songwriting van [mijn vader] heb. Mijn moeder heeft een feilloos gehoor. Ik weet nog dat ik mijn moeder vroeg of ik pianoles kon nemen toen ik een jaar of vijf was. Ze vond een vrouw voor me die Jamie heette. Ik vertelde [Jamie] dat ik heel graag wilde zingen, en dat het een passie van me was. We zouden de eerste 30 minuten klassieke pianomuziek leren. De laatste 30 minuten mocht ik een liedje kiezen dat ik mooi vond. Zij zou het me leren, en ik zou het zingen.

Ik herinner me dat ik altijd in het schoolkoor zong en ze altijd zeiden: "Zing hard. Belt!" Jamie zei altijd: "Nee, houd je zachte stem. Dit is je natuurlijke stem. Koester dit, ga door, laten we beginnen met schrijven. Vind je deze akkoorden van dit liedje mooi? Wat denk je ervan om er gewoon een paar te veranderen en er dan je eigen liedje mee te schrijven?" Ik dacht... 12. Ze voedde deze natuurlijke passie gewoon echt. En via mijn ouders, hun vrienden en de geweldige mensen met wie ik opgroeide, kwam ik door veel deuren en ontmoette ik de juiste mensen. De rest is geschiedenis.

Er zijn veel mensen die kritisch staan ​​tegenover mensen met ouders in de branche, omdat ze het gevoel hebben dat ze een voorsprong hebben. Wat zou jij daarvan vinden?

Ik besef hoe gelukkig ik ben en dat ik geboren ben met meer mogelijkheden. Toen ik opgroeide, ontmoette ik Ed Sheeran en al die coole muzikanten, ging ik naar die coole concerten en had ik fantastische plaatsen. Dat is het, en ik ben er zo ontzettend dankbaar voor. Om eerlijk te zijn, ik ben geboren met deze passie, iets wat me meer vreugde brengt dan wat dan ook in mijn leven. Dus ik heb echt het gevoel dat ik mezelf een enorme dienst zou bewijzen als ik daar geen gebruik van zou maken. Ik geloof echt dat connecties, een 'nepo-baby' zijn en opgroeien met geld de deur kunnen openen en ervoor kunnen zorgen dat ik geen muziek hoef te maken, of dat ik niet kan eten of de huur kan betalen. Ik doe het omdat ik het wil, niet omdat ik het per se nodig heb.

Ik besef dat heel goed, maar het helpt me niet om binnen te komen. Ze kunnen me aan de juiste mensen voorstellen, maar ik ga een tournee niet uitverkopen vanwege mijn ouders. Ik ga een tournee uitverkopen als mensen me willen zien zingen. Ik begrijp dat, en ik kan mijn eigen talent en mijn harde werk waarderen, maar ik ben me ook enorm bewust van de kansen die ik van mijn ouders heb gekregen.

Ik besef ook dat veel mensen opgroeien zonder dat dit mogelijk is. Hun ouders zeggen altijd: "Je moet naar de universiteit, je móét dit doen." Mijn ouders zeiden altijd: "Nee, vind je passie en blijf erbij. Ga ervoor." Hun enige regel voor mij was: als je zoiets wilt doen, moet je er helemaal voor gaan. Je kunt het niet half doen.

Bekijk het volledige bericht op Youtube

Je speelt ook in Bad Monkey , dat terugkeert voor een tweede seizoen. Geef je de voorkeur aan muziek of acteren, of vind je het vervelend dat ik je vraag te kiezen tussen die twee?

Ik haat het niet. Het is een moeilijke vraag, want ze lijken in veel opzichten op elkaar, maar ze zijn ook zo verschillend. Ik heb ook het gevoel dat ik, als ik ergens middenin zit, er honderd keer alles aan doe. Dus, mijn album komt over vier dagen uit, ik ga op tournee, en ik zit helemaal in de muziekwereld. Dat is alles wat telt. Toen ik Bad Monkey filmde, dacht ik: "Dit is alles wat er is."

Maar als ik zo open en eerlijk tegen je wil zijn: muziek is mijn hart, mijn vreugde en mijn liefde. Dit is echt flauw, maar heb je ooit Soul gezien?

De Disney Pixar-film? Natuurlijk.

Weet je wanneer ze helemaal in hun element zijn of zo? Als hij zijn ogen sluit, piano speelt en in die andere wereld is? Zo voel ik me, op een vreemde manier. Wat muziek me brengt, is dat zelfs als ik mijn ogen sluit en naar een nummer luister dat niet eens van mij is, ik er een vreemde connectie mee heb. Ik krijg er kippenvel van. Zo vertel ik mijn leven. Muziek is alles voor me, op zo'n gek niveau.

Dit interview is bewerkt en ingekort voor de duidelijkheid.