We hadden exclusieve toegang tot het boek van de Big Brother-winnaar

'Tudo o Que Eu Não Disse' is het boek dat Diogo Alexandre op 1 juni wil publiceren en waarin hij gedetailleerd verschillende episodes uit zijn leven vertelt. Zijn jeugd en adolescentie, zijn relatie met zijn ouders, vrienden en zelfs vriendinnen, zijn keuze voor een bepaald geloof en de gelofte van kuisheid die tijdens zijn tijd in Secret Story voor veel ophef zorgde, en zelfs de grootste controverses die hij thuis meemaakte – er valt niets meer te vertellen in dit debuutwerk van de winnaar van het achtste seizoen van de realityshow op TVI.

Diogo gaf NOVA GENTE exclusieve voorpublicatie van het boek

Hier zijn enkele fragmenten.

Het begin van alles

Het is niet makkelijk om voor jezelf op te komen, vind je ook niet? Ik heb geleerd met de tijd te leven en de ups en downs van mijn eigen bestaan onder ogen te zien, dag voor dag, van mijn kindertijd tot aan mijn volwassenheid. Ik ben niet geboren met een opleiding, kalmte of zekerheid. Ik groeide op te midden van twijfels, lawaai, de verwachtingen van anderen en een innerlijke rusteloosheid die me uitdaagde om de wereld om me heen te begrijpen – en het universum dat ik in me droeg. Al van kleins af aan heb ik een luidruchtige geest en een gevoelig hart, een complexe combinatie die soms pijn doet, maar me kan redden. Ik weet niet hoe het met jou zit… het was moeilijk voor me om te gaan met de pijn van emotionele groei en de noodzaak om me aan te passen aan de omgeving om persoonlijke relaties en academische en professionele interacties te beheren. School, universiteit, mijn eerste banen… bij elke uitdaging, op zoek naar mijn essentie, werd ik gedwongen om hulpmiddelen te vinden om gelukkig te zijn in een wereld die me soms mijn glans en geluk leek te willen ontnemen.

De vriendin, de slijtage en de vernedering

Ik had een relatie die een ware spiegel voor me was. Het maakte een perceptie duidelijk die ik niet had: het liet me zien dat ik ook fouten maak. En ik maakte veel fouten. Ik negeerde duidelijke signalen dat mijn woorden niet overeenkwamen met mijn daden en ik liet mijn frustratie oplopen tot het punt waarop ik mezelf isoleerde en opgaf om via dialoog oplossingen te vinden, omdat ik het gevoel had dat er niets veranderde. Deze slijtage veroorzaakte een gedragsverandering, verminderde mijn tolerantie en leidde ertoe dat ik de behoeften en belangen van de mensen om me heen onderwaardeerde. Hoewel ik wist hoezeer ik genoot van een diner voor twee, in een goed restaurant, vermeed ik het en verwaarloosde ik hun gezelschap. Het was mijn manier om mijn ongenoegen te uiten, in de overtuiging dat ik de situatie kon oplossen (...). Ik mocht die persoon echt. Ik hield van haar. En lange tijd geloofde ik dat dat genoeg was. Maar wil je de waarheid weten? Het is niet genoeg. En ik kwam tot de conclusie dat ik de voorwaarden van die relatie niet accepteerde. Ik voelde me gefrustreerd en machteloos, en erger nog, ik droeg een enorme verantwoordelijkheid, omdat ik geloofde dat ik alles alleen moest oplossen. Want als het aan haar lag, zou er niets veranderen. In werkelijkheid hebben we samen nooit een oplossing gevonden, omdat we er geen zin in hadden. (..) Ik had het gevoel dat er momenten waren waarop ik publiekelijk werd vernederd, en dat deed pijn.”