"Mermaids": vijf afleveringen die er drie hadden kunnen zijn

Nog een draai aan de streamingcarrousel . Weer een ochtendje naar de pop gekeken. Nog een middag besteed aan het analyseren van 5 fictieve afleveringen, waarvan het budget de som van alle seizoenen van Morangos com Açúcar overtreft. Ook de meest recente, met betere camera's, prachtige belichting, maar zonder een greintje originaliteit. Ik klaag niet, hoor. Het is een droom die ik al sinds mijn kindertijd heb: betaald krijgen om televisie te kijken. Het is mijn favoriete bezigheid sinds ik me kan herinneren dat ik een mens ben. Wees dus dankbaar en geniet ervan zolang het duurt. Want, zoals iemand in de comments van mijn vorige herinnering schreef, ik beland binnenkort in de gaarkeuken. Gelukkig ben ik dol op soep. Dat gezegd hebbende, Julianne Moore.

Ik wilde altijd roodharig zijn. Ik denk dat ik me dat voor het eerst realiseerde dankzij een kinderboek met een klein meisje met lange oranje vlechten op de cover, waarvan ik de titel niet meer weet. Toen kwam Ana dos Cabelos Ruivos , die de pestkop met de lei op zijn hoofd sloeg ( slay! ), en mij betoverde. Maar degene die de deal sloot was eigenlijk de wellustige Jessica uit Who Framed Roger Rabbit? , een film die ik steeds opnieuw keek tot de VHS-band bijna versleten was. Sinds die dag is mijn persoonlijke rolmodel een cartoon waarin een cabaretière haar man, een konijn, bedriegt. Het moest zo eindigen, toch? Het is nog maar de vraag wat dit te maken heeft met Sirens , de onlangs uitgebrachte miniserie van Netflix waarvan de synopsis als volgt luidt: "Een vindingrijke vrouw maakt zich zorgen over de buitengewoon intense relatie van haar zus met haar miljardair-baas, en zoekt naar antwoorden in een luxe villa aan het strand." De samenvatting kon mij niet overtuigen, vooral niet vanwege het vreemde gebruik van het adjectief 'expedito'. Ze hebben mij betrapt met Julianne Moore, een actrice van buitengewone klasse . En de naakte waarheid is dat het vooral haar rode haar was waar ik zo van genoot, op het eerste gezicht.

[de trailer voor “Mermaids”:]

En wat zijn deze zeemeerminnen , vraagt ​​het achtenswaardige publiek? Eerlijk gezegd heb ik het net bekeken en ik weet het niet zeker. Maar misschien kom ik er wel achter als ik met je praat. Sirens is het codewoord waarmee Devon (Meghann Fahy) en Simone (Milly Alcock), de jongere zus, elkaar waarschuwen dat ze in gevaar zijn. Twee zussen die niet meer van elkaar kunnen verschillen en niet meer eigen levens kunnen leiden. Simone, de jongste, lijkt op een macaron met een haarband, omringd door suikerzoete pantonekleuren en bloemmotieven. Devon ziet eruit alsof hij net van een concert komt waar moche, stage diving en whisky werden geserveerd: Dr. Martens, uitgelopen eyeliner en een permanent katergezicht. Simone is de persoonlijke assistente van miljonair Michaela, beter bekend als Kiki, die in een landhuis aan zee woont, waar zich een opvangcentrum voor roofvogels en een legertje mishandelde en passief-agressieve bedienden bevinden. Devon werkt bij een fastfoodrestaurant (met een naam waar ik nog niet volwassen genoeg voor ben) "Falafel balls", eigendom van Ray, een getrouwde neukmaatje . Hij woont bij een alcoholistische vader, bij wie vroegtijdig dementie is vastgesteld. Nadat ze van haar zus Simone een eetbaar arrangement heeft gekregen (als je dat concept nog niet kent, dan ben je net als ik) als reactie op de diagnose van haar vader, wordt ze helemaal gek en besluit ze het op te zeggen tegen het perfect gehydrateerde gezichtje van de jongste, zonder verstopte poriën.

Wanneer Devon op het paradijselijke en ostentatieve eiland aankomt met zijn air van, zoals Brazilianen zouden zeggen, “xôxa, capenga, manca, anêmica, fragiel en inconsistent”, heeft Simone een angstige blik in haar ogen, alsof ze zegt: “Wat bedoel je met 58 afgevaardigden?”. Devon past in die omgeving als een beige broek op het Avante-feest en gezien de timing is dit nog opvallender. Het evenement speelt zich af gedurende een lang weekend waarin Michaela Keller de allerrijksten ontvangt, een interview geeft aan Vanity Fair en eindigt met een fondsenwervingsgala voor haar dierenwelzijnsorganisatie. Niets hiervan past bij de puinhoop die de oudere zus van plan is te maken. Volgens haar gaan de zorg voor haar vader in haar eentje en het leiden van een leven dat ook maar enigszins op een leven lijkt, niet samen.