Gaza: Als het geven van voedsel een oorlogsmisdaad wordt

De "antizionistische" bubbel (op zijn zachtst gezegd), als een hal van hypocrisie waar verontwaardiging wordt geserveerd aan een select buffet, verkeert in shock. Opnieuw wordt het "genocideregime" van Israël ervan beschuldigd tientallen Palestijnen te hebben gedood die op zoek waren naar voedsel. De beschuldiging heeft geen bewijs, geen context, geen onafhankelijke bronnen. Ze draagt ​​alleen de gebruikelijke signatuur: Hamas, Al Jazeera en een groep westerse journalisten die de zaak dienen.

De formule is onfeilbaar. Een groep mannen probeert meel te verzamelen, iemand schiet (of misschien ook niet), en de doden verschijnen in het nieuws, opgestapeld tussen slogans . Als Israël erbij betrokken is, is de schuld vanaf het begin duidelijk. Want volgens deze mensen staat Israël alleen humanitaire hulp toe om Palestijnen aan te trekken en hen vervolgens af te slachten als eenden in een vijver. Sommigen geloven het. Erger nog: er zijn mensen die het verspreiden.

Het schandaal is dat iemand daadwerkelijk voedsel aan de Palestijnen geeft, in plaats van het te verkopen. En die iemand is niet Hamas, noch de VN, noch de brigade ngo's die de Gazastrook decennialang heeft veranderd in een lopende band van 'verzet', subsidies, rapporten en vrome retoriek. Het is de Gaza Humanitarian Foundation (GHF), een organisatie die wordt gesteund door Amerikanen en Israëliërs, en bovendien een effectieve. Schandaal. Misdaad. Ontoelaatbare provocatie.

Sinds 26 mei heeft de organisatie zo'n 60 miljoen maaltijden aan Palestijnen uitgedeeld. Gemiddeld is dit veel meer dan traditionele ngo's in veertig jaar hebben gedaan, als we de galadiners van het 'verzet' en het geklaag over de 'zionistische apartheid' niet meetellen.

Het resultaat? Ze wordt verguisd omdat ze burgers in gevaar brengt, beschuldigd van "collaboratie met de bezetting" en, zoals gebruikelijk, de schuld gegeven van elke Palestijn die onderweg struikelt. Dezelfde pers die ons verzekerde dat het Al-Ahli-ziekenhuis was vernietigd door een Israëlische raket (het was een raket van de Islamitische Jihad) legt nu uit dat de GHF-centra "vernietigingskampen" zijn. De bron? Hamas. Het bewijs? Een Haaretz-artikel met anonieme getuigenissen. Wanneer een westerse journalist uit de bubbel het nu heeft over "anonieme getuigenissen", zegt hij eigenlijk wat een neef van een neef van een Hamas -jihadist hem vertelde. De feiten? Irrelevant.

De humanitaire industrie is begrijpelijkerwijs in paniek. Dit gaat over concurrentie. De GHF-operatie is een regelrechte belediging voor het humanitaire hulpkartel. Een kartel waar elke zak rijst tien rapporten doorloopt, waar elke gram linzen een top in Genève rechtvaardigt. Een kartel dat gewend is geraakt aan een simpele regel: als het Hamas niet helpt, is het waardeloos.

De 165 organisaties die de sluiting van GHF eisten, deden dat niet uit humanitaire bezorgdheid. Ze deden het omdat ze hun monopolie op het verhaal verliezen, geld verliezen, hun zichtbaarheid verliezen. Bovenal verliezen ze hun masker. Ze waren gewend aan een systeem waarin lijden een investering was en 'hulp' werd gemeten in rapporten, financiering en retoriek. Kortom, ze maken zich meer zorgen om hun eigen pot dan om het bord van anderen. Lijden is voor hen niet echt een probleem. Het is een businessmodel.

Het meest komische argument komt van de VN: de GHF verdeelt voedsel in gebieden die onder controle staan ​​van het Israëlische leger, waardoor burgers gevaar lopen. Dezelfde VN die toegeeft dat hun hulp door Hamas wordt geplunderd, maar verzekert dat "het niet op grote schaal gebeurt", misschien alleen genoeg om de logistiek van de terroristische groep te voeden. Dezelfde VN die ook rechtstreeks verzekerde dat UNRWA zuiver als sneeuw was, niet samenwerkte met jihadisten, geen raketten opsloeg, geen haat zaaide op scholen en geen Hamas-medewerkers in dienst had.

Dat is wat wij zagen, dat is wat wij weten!

Dit is dezelfde VN waarvan het Wereldvoedselprogramma onlangs vrachtwagens vol meel dumpte in the middle of nowhere, waardoor de menigte kon vechten om wat ze konden krijgen. Ze noemden het 'zelfdistributie', een concept dat gewoon een ander deftig woord is voor chaos en samenzwering met Hamas. Dank u wel.

Wat deze mensen pijn doet, is dat GHF werkt. Ze hebben georganiseerde centra opgezet, met lokale vrijwilligers, zonder bebaarde tussenpersonen, zonder VN-lui. Ze voeden mensen. Zonder Hamas in te schakelen. Met transparantie. En dat kan natuurlijk niet worden getolereerd.

In een verhelderend gebaar nodigde GHF ngo's uit om mee te doen aan de operatie, in plaats van hen van een afstandje te beledigen. Niemand wilde dat. Werken betekent dat je je handen vuil moet maken, het is makkelijker om statements te maken en slogans te roepen.

Zijn er berichten over doden rond de centra? Ja, volgens het zeer geloofwaardige "Ministerie van Volksgezondheid van Gaza". Hamas beweert dat de Israëliërs de schuld dragen, alsof ze willen beweren dat de regen de schuld is van het zionisme. Israël heeft toegegeven dat er incidenten zijn geweest waarbij burgers zijn omgekomen. Maar het heeft verduidelijkt dat dit kleine incidenten waren en dat het alleen met scherp schoot wanneer soldaten werden bedreigd, ook door verdachten buiten de aangewezen routes of buiten de openingstijden. Het heeft ook gezegd dat het procedures herziet, de bewegwijzering verbetert en de toegangspunten reorganiseert. De VN? Dat volgt natuurlijk het verhaal van Hamas.

Maar de GHF-operatie is zo ongelegen dat Palestijnen zelf worden vermoord en gemarteld omdat ze ermee instemden. Op 12 juni werden acht Palestijnse vrijwilligers geëxecuteerd door Hamas-terroristen. De misdaad? Ze waren rijst aan het uitdelen. Sommigen werden gewond voor een ziekenhuis achtergelaten. Ze mochten er zelfs niet in. Ze werden als voorbeeld gesteld. Ze waren "verraders". Verraad in Gaza betekent levens redden.

Wat deed Engº Guterres? Mevrouw Mortágua? De "internationale gemeenschap"? Ze floten in de lucht. Geen protest. Geen oplossing. Geen aangrijpend verslag op de BBC. Geen verontwaardigde commentatoren op CNN. Geen demonstraties met keffiyehs. Voor sommigen is een Palestijn alleen de moeite waard om te sterven voor het juiste verhaal.

De ongemakkelijke waarheid is dat de GHF-operatie een van Hamas' grootste machtsbronnen uitput: de controle over humanitaire hulp. Tegelijkertijd ontkracht het het zeurderige verhaal dat Israël "de Palestijnen wil laten verhongeren". Wat Israël verhindert, is dat er tonijn in blik met een ontstekingsmechanisme onder komt. En als er meer GHF-centra in Noord-Gaza worden geopend, zoals al gepland is, is dat een nieuwe spijker in de doodskist van winstgevend slachtofferschap.

Gefinancierd door de VS, Israël en enkele discrete Europese landen (discreet, want steun aan Israël is in bepaalde kringen godslasterlijk), bewijst deze operatie dat het mogelijk is om te helpen zonder samen te werken met terroristen. En dat is onaanvaardbaar voor ngo's die gewend zijn geraakt aan het tegenovergestelde en er trots op waren deel te nemen aan het "verzet".

Het operationele team bestaat uit veteranen van humanitaire organisaties, die nu worden aangevallen omdat ze, stel je voor, het juiste werk doen. De voedselpakketten zijn geen aalmoezen: het is waardige steun. Maar de ontvangers roepen niet "Dood aan Israël" en verschijnen niet in Oxfam-campagnes. En dus doen ze er niet toe.

Als er een staakt-het-vuren komt, gaat de operatie door. En dat zou een definitief einde kunnen betekenen aan de humanitaire ontvoeringen die Hamas zijn eigen bevolking oplegt. Wanneer hulp zonder angst arriveert, verliest de chantage zijn kracht. Wanneer voedsel geen jihadcommandant meer nodig heeft om te worden verdeeld, stort de structuur in.

En het allerbelangrijkste: wanneer Palestijnen beseffen dat het mogelijk is om te leven zonder de voogdij van terreur en propaganda, zullen ze misschien eindelijk beginnen te leven. En dat is het werkelijke gevaar voor degenen die leven van eeuwigdurend conflict en woedend "antizionisme".

Want voor velen voedt vrede niet. Honger en ideologie wel.