Kan Gouveia e Melo het nieuwe hoofdstuk zijn in een lange geschiedenis van ruzies, controverses en spanningen tussen het leger en politici?

De oorlog is terug in Europa, landen bewapenen zich opnieuw, de defensiebudgetten groeien, de trompetten schallen en de Portugese presidentskandidaat die de grootste kans maakt om verkozen te worden, is een militair. De eerste dag van de rest van het leven van Henrique Eduardo Passalágua de Gouveia e Melo, 64 jaar oud, is aanstaande donderdag de 29e. Het is de dag die is gekozen voor de officiële presentatie van zijn kandidatuur, 99 jaar en één dag na de toespraak waarmee hij de militaire dictatuur, de voorloper van de Estado Novo, instelde. Gouveia e Melo wordt door critici verdacht van mentale terughoudendheid en ervan beschuldigd geen enkele politieke ervaring te hebben, omdat hij wordt gezien als een politiek ufo. Gouveia e Melo was een onderzeeër met bewezen kwalificaties binnen de NAVO, voormalig chef van de generale staf van de marine, vanwaar hij direct overstapte naar de reserve – waarmee hij de mogelijkheid van herbenoeming uitsloot… – en voor een “actieve vakantie” gevuld met publieke optredens in eerbetonen, krantenartikelen, conferenties en interviews. Hij vond zijn weg, voelde de peilingen aan die hem in ieder geval, tegen welke tegenstander dan ook en in welk scenario voor de tweede ronde dan ook, een meer dan comfortabele overwinning opleveren. Als hij wordt verkozen, wordt de admiraal van de Portugese marine het vierde staatshoofd dat afkomstig is van die tak van de strijdkrachten. Daarmee laat de marine weliswaar nog steeds de achterstand op het leger over, dat al vijf presidenten heeft geleverd, maar verbreekt ze wel de kloof met de cavalerie, die er al drie in Belém heeft afgeleverd. Van de 23 staatshoofden in de geschiedenis van de Portugese Republiek waren er 11 militairen, maar slechts één van hen werd gekozen door middel van rechtstreeks en algemeen kiesrecht: António Ramalho Eanes, in 1976 en 1980. Gedurende een korte periode van de militaire dictatuur, tussen 1926 en 1928, was de functie die van president van het ministerie (hij beschouwde zichzelf ambtshalve als president van de Republiek).

Sidónio PaisDe misleider Het prototype van de “man te paard” die naar verluidt het land op orde bracht. Hij was zich bewust van het belang van imago en propaganda en was daarom een ​​van de populairste politici ooit. Hij was de enige PR-functionaris die ooit werd vermoord. Het martelaarschap droeg bij aan de opbouw van de mythe van de held en het sidonisme was een nieuwe vorm van het sebastiaansisme.