"Voor Julio Iglesias bestaat er niets anders dan hij"

Er is de voetballer, die per slot van rekening helemaal niet zo graag een voetbalster wilde worden, zozeer zelfs dat het ongeluk dat hem van het veld haalde, niet zo ernstig was. Er is de fluwelen stem – mogen we zeggen "heet"? – die eerst een soort mascotte was en vervolgens een potentiële bron van rijkdom werd voor degenen die in hem investeerden. Er zijn de eerste successen, de festivals, het Eurovisiesongfestival, de reizen en de Amerikaanse verleiding. Er is de verkoopskunst, die cijfers zo banaal verzamelde dat de bedragen er niet meer toe doen. Maar bovenal is er een verhaal dat fictie lijkt, met een heel echt personage in de hoofdrol, soms té echt.

Julio Iglesias, hij is De Spanjaard die de Wereld Betoverde , de titel van het boek dat al deze verhalen bevat om een ​​verhaal te creëren dat nog niet af is. Iglesias is 81 jaar oud, woont op de Bahama's en probeert, net als elke sterveling, met de leeftijd om te gaan. Deze biografie is geschreven als een kritisch essay over een leven. Of als een literaire oefening die zich niet al te veel bezighoudt met de hoeveelheid informatie die het overbrengt. Het is 272 pagina's lang en het is duidelijk dat Julio Iglesias' leven niet in 272 pagina's past. Het is echter meer dan genoeg ruimte om verliefd te worden op een zeldzaam bestaan.

Naast de liedjes en de roem, de huizen in Miami en de beroemdheden om hem heen, is deze Julio Iglesias degene met familiedilemma's, niet altijd romantische romances, het gebroken hart met Isabel Presley en het leven dat hij hervond met Marina Rijnsburger. Maar De Spanjaard die de Wereld Betoverde is ook egoïstisch en eenzaam, ambitieus en territoriaal, eeuwig gehecht aan zijn moeder en gekweld door zijn vader en zoon. We hoeven niet tot het einde te komen om te concluderen wat het begin van het boek ons ​​vertelt, zelfs niet in de door de auteur ondertekende inleiding: Julio Iglesias is fascinerend.

De auteur die een naam heeft, heet Ignacio Peyró, een vooraanstaand academicus met een carrière die universiteiten en het Instituto Cervantes omvat, in steden als Londen en Rome. Als journalist en schrijver, gefascineerd door de manier waarop sommige mensen hoofdstukken van een roman in levende lijve lijken te beleven, had hij zijn tijd kunnen besteden aan het bespreken van andere culturele existenties, die mogelijk meer erkenning verdienen in minder populaire kringen. Maar waarom? Hij is degene die het zegt, in een gesprek dat een ander essentieel element oproept: Julio Iglesias is de spiegel van de transformatie van Spanje in de afgelopen halve eeuw. Maar hij is ook het product ervan, inclusief het soort relikwie dat hij is geworden.

Dit boek lijkt niet op een biografie in de klassieke zin van het woord, het lijkt meer op een fictief verhaal, maar dan met een heel echt personage. Klopt dat? Dat klopt, en zo is het veel beter. Ik wilde dat het boek een soort kroniek zou worden, maar dan wel een kroniek vol actie. Mijn idee was dat Julio Iglesias zich hier zou uiten door wat hij deed, niet door wat hij zei of optekende.

Is dat het soort biografieën waar je van houdt? Is dat de reden dat je deze op deze manier hebt geschreven? Ik wou dat er meer biografieën zoals deze bestonden, maar het is moeilijk om ze te vinden. Vooral omdat de meeste biografieën meer weg hebben van een academisch essay. De wens van degenen die ze schrijven, is vaak om het "definitieve boek" over iemand te schrijven. Nou, dat was niet mijn wens, en dat is het nooit geweest. Ik ben niet de juiste persoon om zo'n boek te schrijven. Eén ding is zeker: alles waar ik het in het boek over heb, is al bekend. Er staan ​​hier geen explosieve onthullingen, geen grote ontdekkingen. Wat ik probeerde te doen, was een literaire kroniek schrijven over het verhaal van Julio Iglesias, maar met een kader en een herinnering, om recht te doen aan het leven dat hij opbouwde. Het is geen essay over culturele antropologie, het is geen geschiedenis van de Spaanse lichte muziek, het is geen studie van het land. Maar het is een beetje van al deze dingen door elkaar. Vooral omdat het op die manier mogelijk is voor iemand die geen Spaans spreekt om het boek te lezen zonder te verdwalen.

En waarom zou je zo'n boek met Julio Iglesias schrijven? Je had ook andere personages kunnen kiezen... Ik heb Julio Iglesias altijd herinnerd. Niet als fan, ik kan me niet eens herinneren dat ik zijn liedjes neuriede, maar het was alsof hij altijd een constante aanwezigheid was geweest. Julio was altijd ergens te vinden, op de radio of in een gesprek, in een tijdschrift, altijd. En mijn familie was niet eens bijzonder gecharmeerd van Iglesias' werk. Maar er is iets heel interessants: Julio Iglesias, hoe populair hij ook was en is, trok nooit veel aandacht van schrijvers, onderzoekers of academici. Veel minder dan hij verdient. Artiesten als Rosalía of C. Tangana zijn het onderwerp van vele teksten, reflecties, commentaren en analyses, ze trekken veel aandacht, zelfs in academische kringen. En waarom, als geen enkele Spanjaard ooit zo succesvol is geweest als hij? Dat succes zou genoeg zijn om alles te rechtvaardigen. Sterker nog, de kwestie reikt verder dan Spanje: in de VS heeft geen enkele Europeaan zoveel succes gehad als Julio Iglesias die in een andere taal dan het Engels zong – ondanks de opnames in het Engels. En ik moet bekennen dat dit alles voor mij nog relevanter is geworden sinds Trump voor de tweede keer president van de Verenigde Staten werd en zelfs alle publicaties in het Spaans van de website van het Witte Huis verwijderde.