De leerlingen van de politieke heren

Als er iets is dat alle partijkwadranten verenigt, dan is het wel de school van soundbites in debatten en politieke interventies door kandidaten en hun leerlingen. Een van mijn favorieten van de laatste tijd is “I tell you here, eyes to eyes” , een intiemere versie van Bush Sr.’s “Read my lips” . Terwijl de Duivel in zijn ogen wrijft, staan ​​er weer verkiezingen op stapel. Stemrecht is een vast onderdeel geworden van het politieke spectrum en omdat de debatten in korte tijd met steeds dezelfde deelnemers worden gehouden, nodigen ze mensen uit om op João Pestana te stemmen. Als de ogen de vensters naar de ziel zijn, dan is de ziel een huis dat meer de moeite waard is om te bespreken dan de huizen van de kandidaten, die de indruk wekken dat ze elkaar het boze oog toewerpen.

Als je in een debat de woorden “oog in oog” uit een hoge hoed tovert, wordt de oprechtheid en relevantie ervan naar voren gebracht. Het lijkt er namelijk op dat de ontvanger zijn ogen sluit voor wat er direct daarna wordt gezegd. In realityshows is het gebruikelijk dat deelnemers zichzelf openlijk en direct noemen, in een omschrijving als Frei Tomás, maar in het echte leven, buiten de show, verhult dit alleen maar het gebrek aan manieren of inhoud, in het openbaar. Of leer ons, net als in Scarface, dat ogen nooit liegen, wanneer sommige mensen hun ogen lijken te kunnen overtuigen van wat ze overbrengen, ook al is het niet de waarheid.

Als we één ding hebben geleerd van de daling van de kijkcijfers voor de debatten vergeleken met vorig jaar, dan is het wel dat de kiezers het beu worden. En als de kandidaten uit het zicht zijn, zijn ze uit het hart. Want minder mensen willen het zien om het te geloven. Ze zeggen dat onze pupillen groter worden als we verliefd zijn. Als de uitslag bevestigend is, moeten peilingbureaus mensen benaderen en hen de namen van de verschillende kandidaten doorgeven, zodat hun oculaire reacties goed geanalyseerd kunnen worden. Of plaats ze op 6 meter afstand van een Snellenkaart waarvan de lijnen zijn opgebouwd uit de afkortingen van de partij. Toch waren er, zoals we vorig jaar zagen, duizenden mensen die moeite hadden om AD te onderscheiden van DNA op een rapport dat veel dichter bij hun ogen lag. Het vieren van de democratie verplicht ons om de stem van het volk te respecteren, maar het is belangrijk dat burgers geen last krijgen van onbehandelde refractieafwijkingen. Ze zullen moeten kiezen voor progressieve lenzen, bifocale lenzen of meer stijve lenzen, naast nog een aantal andere opties op het bulletin.

Als alles bij het oude blijft, zijn we opnieuw afhankelijk van afspraken die gericht zijn op stabilisatie. Er zullen kandidaten zijn die hun contactlenzen al hebben vervangen voor de dag na de verkiezingen. En als er breuken zijn, is het hoornvlies meestal het laatste dat het merkt.

De doorslaggevende factor in politieke confrontaties, vanwege de besmette manoeuvres van degenen die meer ogen dan buik hebben, vereist een wet van vergelding voor ogen in ogen, die luidt: “oog om oog, tand om tand”. De grootste hoofdpijn voor politici is dat ze kiezers proberen de ogen te openen voor degenen die onzeker zijn.