De minimale diensten van het hart…

Wat de treinstaking betreft: ik zou natuurlijk nog veel meer voorvallen kunnen opnoemen die me nu te binnen schieten, voorvallen die in mijn geheugen gegrift staan, net als het gras van een stadion dat niet mag opdrogen terwijl er nog een bal moet rollen en een kampioenschap beslist moet worden. En ik hou van dit ding, deze zwarte doos van ons geheugen, die alle vliegtuigongelukken van onze dagen vastlegt, die alle rommel en alle leegte in ons opslaat.

Ik vertel je het verhaal van de oudere vrouw die ik zag in Portela de Sintra, een oudere vrouw die probeerde op en neer te springen met behulp van twee stokken en zweefde alsof de vloer een trapeze was. De oude vrouw had een eeuwigheid nodig om de poort over te steken en had nog eens een eeuwigheid nodig om tegen een metalen pilaar van het station te leunen en met moeite een slijm zonder speeksel uit te braken, een slijm dat op de vloer kookte en borrelde als een adem vol pillen die ze vroeg in de ochtend had ingenomen. De oude vrouw zag eruit als een kok: haar middel was bekroond met een schort bedekt met vet, een muts waarachter een elastiek zat in de vorm van een knoop die een pluk wit haar bijeenhield, en een blouse met een paar loszittende knoopjes.

De oude vrouw met een kromme rug en vastgebonden aan twee wandelstokken, bewoog de boon in haar gehoorapparaat terwijl het apparaat voortdurend trilde, om van dichtbij de stem te horen die via de luidsprekers van het station aankondigde dat alle treinen zouden worden stilgelegd: het was een algemene staking, zonder minimale dienstverlening. De oude vrouw legde haar zware leeftijd neer op een stationsbankje, liet haar ziel rusten op haar wandelstokken en bleef daar staan, onophoudelijk kauwend, haar mond leeg van tanden, terwijl ze met moeite de informatie over de staking verwerkte.

Het station was een woestijn van stemmen; Wat we hoorden was het geluid van een van de poorten die om hulp riep, omdat deze werd geforceerd door een slapeloze arbeider zonder pas. Ook was een Fransman te horen die met een stapel koffers vol vlaggen rondliep en in gebrekkig Portugees naar iedereen op het station schreeuwde, terwijl hij op de achtergrond met een dame van een reisbureau sprak.

De luidsprekers bleven de treinen wegschreeuwen van het station en de oude vrouw, terwijl ze haar gezicht van rimpels ontdeed, verbrak ook de stilte en zei: "Dus mijn hart moet afhangen van deze schande van minimale diensten die niet bestaan?" De oude vrouw hield haar handen om haar gezicht geslagen en hield de tranen tegen die al over haar gezicht rolden. Ze legde uit dat ze hartproblemen had en dat ze voor een regelmatige controle naar Lissabon wilde. Hij had een ziek hart en elke maand werd zijn hart gecontroleerd met pillen, röntgenfoto's, onderzoeken en apparatuur. Er was iets in haar hart: je kon het zien aan het timide, halfdode ritme dat haar borstkas, vol door de leeftijd uitgeholde borsten, nauwelijks bewoog!

Aan de voeten van de oude vrouw, een vrouw met een dikke buik, haar lichaam volledig verwoest door vet, die haar pluizige slippers meesleepte, met de ketting van haar paspoort om haar nek gewikkeld alsof ze bij elke reis zelfmoord wilde plegen, klonk met haar zieke stem onder het gehuil van de oude vrouw: "Ik kan niet geloven dat ik mijn afspraak met de gynaecoloog ga missen, ik heb deze afspraak maanden geleden al gepland." En de staking was blind: zwangere vrouwen met afspraken werden niet gestaakt, verpleeghuispersoneel werd niet gestaakt dat luiers moest verschonen, of de oude vrouw met een gebroken hart van de ouderdom die maar niet kon ophouden met dromen, klaarwakker, over Lissabon.

En er reden helemaal geen treinen! De oude vrouw bleef daar zitten, volkomen verlaten. Ze dacht aan de geannuleerde treinen en de minimale dienstverlening aan haar hart, die geleidelijk aan zonder aankondiging zou kunnen eindigen, aangezien geen enkele machinist of conducteur in de aderen van het hart werkt.

De oude vrouw bloosde van de tranen, ze dacht aan de bussen die er jaren over deden om naar Lissabon te komen, ze dacht aan de lange rijen bij de haltes die zich al snel over de trottoirs hadden kronkeld, ze dacht in haar hart dat er die dag geen minimale dienstverlening zou zijn, ook al was er geen staking, ze dacht aan de staking die elke seconde de embryonale trein deed mislukken; De oude vrouw stierf daar op het station: eerst stierven haar lippen, die dansten op het ritme van haar tranen, toen stierf haar hoop, waardoor het hele station met bloed werd bevlekt, en ook haar geduld stierf, en uiteindelijk sprak ze slechte woorden waar de moeders van de stakers een hekel aan zouden hebben.

De duiven hadden medelijden met de oude vrouw en verzamelden zich bij de luidsprekers van het station. Ze bleven maar doorgaan met het aankondigen van de staking en de stillegging van de treinen. Een groep studenten benaderde de oudere vrouw om te vragen of ze hulp wilde. En de oude vrouw, die haar bittere stilte drenkte in kleine stroompjes tranen die ze in haar handen had, antwoordde: “Laat me hier alsjeblieft sterven.”

En deze week, heren, toen de treinen al korte ritten met minimale diensten reden, zag ik daar in Portela de Sintra de oudere vrouw in dezelfde koksoutfit, met dezelfde wandelstokken en dezelfde wil om te vechten voor de minimale diensten van haar hart. Het is goed dat ze nog leeft, en het is goed dat ze niet op het station is gestorven zoals ze wilde. De oude vrouw roeide met haar twee wandelstokken, waarbij ze bij elke stap even uitrustte en af ​​en toe een apparaat controleerde dat aan de zijkant van haar hart was bevestigd. Gelukkig leef je nog. De staking eindigde zonder minimale dienstverlening, maar het oude hart van de vrouw hield niet op.

Ik heb de zwangere vrouw nog niet gezien. Ze moet op dit moment moeder zijn. Ze moet daar buiten zijn, gekleed in zachte pantoffels, terwijl ze schuim van misselijkmakend speeksel uitspuugt terwijl ze afspraken maakt en zich voortsleept om haar babyuitzet te breien. Hij is vast op zoek naar de droevige woorden van de oude vrouw, die hij kan verbergen achter de maanden die voorbijgaan als hij zijn afspraken met de gynaecoloog inplant. Maar ik ben ondanks alles toch blij, want de basishartzorg van de bejaarde vrouw functioneert nog steeds prima.