De oplossing is niet om de huurprijzen te beperken

Sommige politieke standpunten en meningen over oplossingen voor de woningcrisis blijven me verbazen, omdat ze naar mijn mening getuigen van een gebrek aan begrip voor de oorzaken van de crisis, en als ze worden doorgevoerd, zullen ze de situatie alleen maar verergeren. De huur- en verkoopprijzen blijven stijgen en als de structurele problemen die voortvloeien uit de crisis die in 2010 begon, niet worden opgelost, zal de situatie alleen maar verergeren.

Wat betreft huren pleiten sommigen voor het beperken of bevriezen van de huren, en sommige media hebben dit standpunt overgenomen als een aanbeveling in het halfjaarlijkse verslag van de Europese Commissie. Het rapport beveelt echter geen huurcontrole aan, wat betekent dat er maximumbedragen moeten worden vastgesteld en prijzen voor een bepaalde periode moeten worden bevroren, hoewel deze heffing nog steeds van kracht is voor sommige huurcontracten van vóór 1991. Het rapport beveelt huurregulering aan, wat anders is, omdat het betekent dat er regels en criteria voor huurverhogingen moeten worden vastgesteld, die al bestaan.

De huidige en de vorige regering begrepen de situatie en waren het niet eens met het populistische idee om de huren te beperken of te bevriezen. Als dat namelijk zou worden doorgevoerd, zou het aanbod afnemen.

Wat de lokale huisvesting betreft, werd het besluit van de regering om de opties voor elke situatie over te dragen aan de gemeenten, geprezen door het directoraat-generaal Industrie van de Commissie, aangezien de oplossing voor kortdurende verhuur voldoet aan het EU-recht en de klacht die tegen ons land werd ingediend, werd gearchiveerd.

De toename van het aanbod zal alleen plaatsvinden als investeerders en eigenaren een klimaat van vertrouwen ervaren waarin hun rechten worden gewaarborgd in geval van niet-naleving van contracten. Dit veronderstelt: (a) een snel functionerend justitieel systeem, wat aanpassingen van de geldende wetgeving vereist; (b) stabiliteit op wetgevend en fiscaal gebied, wat het tegenovergestelde is van wat er de afgelopen 10 jaar is gebeurd en (c) het op zich nemen van sociale verplichtingen door de staat, wat het tegenovergestelde is van wat aan verhuurders werd opgelegd.

Maar hoewel vertrouwen een noodzakelijke voorwaarde is, is het niet voldoende. De waarde van het inkomen concurreert immers met de financieringsvoorwaarden van leningen voor de aankoop van een woning, aangezien de maandelijkse betalingen gelijk zijn aan huur . Wanneer de betalingen lager zijn, dalen de huren doorgaans ook, maar als er meer problemen zijn met de aanbetaling voor de aankoop en de rentetarieven hoger zijn, is er meer vraag op de huurmarkt.

Maar afgezien van deze variabelen is er een onderliggend probleem dat de markt beïnvloedt: (i) de beperkte capaciteit van bouwbedrijven en (ii) de hoge bouw- en renovatiekosten.

Het is geen toeval dat er in 2024 slechts 24.600 woningen zijn opgeleverd en dat van de 34.470 vergunde woningen slechts 21,5% bestemd is voor renovatie. De bouwsector, die tussen 1971 en 2011 gemiddeld 90.000 woningen per jaar bouwde, bestaat niet meer . De bouwsector is vernietigd door de beperkingen die de trojka en de ECB hebben opgelegd. Begrijpelijk vanuit het perspectief van de financiers, maar zonder een strategische visie die de toekomstige behoeften van het land zou waarborgen. De bijna 300.000 werklozen en de failliete bedrijven zijn niet teruggekeerd en de sector is nog steeds niet hersteld.

Wat de kosten betreft, is het met de huidige eisen niet mogelijk om voor de middenklasse te bouwen . Denk bijvoorbeeld aan: de geldende regels en voorschriften; de lange en onvoorspelbare vergunningverlening; de eisen die worden gesteld in beschermde gebieden; de moeilijkheden bij het betreden en gebruiken van de openbare weg, gevolgd door archeologisch onderzoek, bodemsanering, btw van 23%, andere belastingen, leges en jarenlange onzekerheid met hoge risico's. Wie deze realiteit niet begrijpt, zal moeite hebben om oplossingen te vinden.

De voorstellen van de huidige regering lijken de positieve kant op te gaan, maar zonder een regimeakkoord, zoals in het verleden gebeurde, zullen we niet de structurele oplossingen krijgen die inhouden dat we breken met het model dat ons hier heeft gebracht.