Muziek in films, deel 2: Knockin' on Heaven's Door

Het nummer Knockin' on Heaven's Door is een van die nummers die bijna geen introductie nodig heeft.

Wie kent haar niet?

Zelfs mensen die denken dat ze geen idee hebben over welk liedje ik het heb, hebben ongetwijfeld neuronen in hun hersenen die oplichten zodra de eerste akkoorden (of het refrein) hun oren bereiken en langs de gehoorzenuwen reizen.

Er is de rockballadversie van Guns N' Roses uit 1991. Er is het reggaeformaat van Eric Clapton uit 1975. En we hebben het originele nummer van Bob Dylan van het album uit 1973, Pat Garret & Billy the Kid.

En vrijwel iedereen zal dit lied wel eens gehoord hebben, in een of andere versie, misschien wel in allemaal, of misschien ook nog in andere versies.

Maar weet iemand het volledige verhaal achter het liedje en de filmscène waarvoor het gemaakt is?

Billy the Kid heeft echt bestaan. Hij werd in 1881 doodgeschoten door Pat Garrett. Een jaar later verscheen er een boek, geschreven door Pat Garrett zelf, waarin het toen bekende verhaal van Billy the Kid en de omstandigheden van zijn dood werden verteld. Ik heb dat boekje in mijn bezit en heb het (meerdere keren) gelezen.

Bijna 100 jaar later, in 1973, maakte regisseur Sam Peckinpah een film gebaseerd op het verhaal in dit boek. De film heet Pat Garrett & Billy the Kid en heeft grote namen in de hoofdrol, zoals James Coburn (Pat Garrett) en Kris Kristofferson (Billy the Kid). Een andere belangrijke acteur in de film is een zekere Bob Dylan, die ook verantwoordelijk was voor de soundtrack. Op deze soundtrack verschijnt voor het eerst het nummer Knockin' on Heaven's Door, dat sindsdien door vele muzikanten is gecoverd, waaronder Eric Clapton en Guns N' Roses.

Het lied is geschreven voor een specifieke en spectaculaire scène in de film. Pas als we het in die context horen en zien, krijgt het zijn volle betekenis.

Op een gegeven moment in de film arriveert Pat Garrett in een klein stadje waar een oude, dikke, incompetente sheriff woont die getrouwd is met een al even dikke, chagrijnige dame. Met veel moeite weet sheriff Pat Garrett de luie oude man uit zijn comfortzone te krijgen en hem te dwingen mee te gaan naar een verlaten boerderij waar Billy the Kid zou zijn, zo had iemand hem verteld. Zijn chagrijnige, dikke vrouw gaat ook mee.

Bij aankomst op de boerderij, laat in de middag, aan de oever van een beek en terwijl de zon bijna ondergaat, ontvouwt zich een ouderwets schiettafereel.

De dikke sheriff wordt meteen in de buik geschoten. Zijn vrouw, met een jachtgeweer in de hand (dat ze vult met patronen uit haar decolleté), komt de boerderij binnen, trapt de deur open en schiet de ellendeling binnen genadeloos neer. Pat Garrett zit achter een andere man aan, die weet waar Billy the Kid werkelijk is en die zich op het dak heeft verschonen, zijn gezicht nog steeds bedekt met schuim.

Terwijl Pat en de man met het schuim op zijn gezicht elkaar achtervolgen, schietend en pratend tegelijk, sleept de dikke sheriff, dodelijk gewond aan zijn dikke buik, zich naar de rand van de beek, terwijl de zon onder de horizon zakt en alles de kleur van de schemering aanneemt. Zijn vrouw, nadat ze de man in huis koelbloedig heeft neergeschoten, ziet de dodelijk gewonde sheriff zich naar het water slepen, naar de ondergaande zon. Ze laat het jachtgeweer vallen en rent naar hem toe, liggend op de grond naast hem, terwijl hij naar haar kijkt en zij naar hem. En daar komt de muziek om de hoek kijken, die pas in deze context zijn volle betekenis krijgt.

"Mama, neem deze badge van mij af Ik kan het niet meer gebruiken Het wordt donker, te donker om te zien

Het voelt alsof ik op de poort van de hemel klop”

Sheriff Pat Garrett slaagt er uiteindelijk in om de andere man neer te schieten, en pas dan ziet hij het stel bij de rivier. Hij sterft langzaam (klopt op de poorten van de hemel), zij (mama) kijkt naar hem en huilt, terwijl de zon langzaam achter de horizon verdwijnt...

“Mama heeft mijn wapens in de grond gestopt Ik kan ze niet meer neerschieten Die koude zwarte wolk komt naar beneden

Het voelt alsof ik op de poort van de hemel klop”

Bekijk de scène ( https://www.youtube.com/watch?v=yjR7_U2u3sM ). Krijg kippenvel. Je zult er geen spijt van krijgen. En dat nummer zal nooit meer hetzelfde zijn.