Waarom tolereren wij als maatschappij wat we tolereren?

We moeten op een zo eenvoudig mogelijke manier analyseren waarom we denken zoals we denken, individueel en als groep.

De invloed en manipulatie van samenlevingen die al sinds het begin van de mensheid bestaan, wordt pas serieus wanneer één partij de middelen daartoe domineert. Wanneer dit gebeurt, beginnen we in korte tijd bijna allemaal te denken op de manier die als correct wordt beschouwd, wat kan inhouden dat we dingen verdedigen die ons schade berokkenen zonder dat we het beseffen. Een goed voorbeeld van de verandering in onze manier van kijken en zijn in de wereld is onze houding ten opzichte van tabak. We gingen van overal roken naar niet roken of alleen roken onder zeer strenge beperkingen.

Het Overton-venster is een heel interessant concept. Het vertegenwoordigt het venster waardoor ik de wereld zie, wat ik tolereer en wat niet. Wat me een goed gevoel geeft, wat me boos maakt, wat me ertoe aanzet om voor de ene zaak te vechten en de andere af te wijzen... Al deze zekerheden, overtuigingen en ideeën veranderen in de loop van de tijd, vaak radicaal, en dat gebeurt alleen omdat iemand me de wereld op een andere manier laat zien. Soms is het positief en nuttig, soms minder.

Sinds de eerste mensen verschenen, hebben sommige mensen altijd geprobeerd informatie te controleren en zo anderen in hun voordeel te beïnvloeden. Uit persoonlijke interesse, voor macht of gewoon omdat het hen opwindt. Tot relatief kort geleden beschikten de mainstream media en de elite over alle middelen die ze nodig hadden om samenlevingen te veranderen zoals zij dat wilden. Dit omvatte universiteiten, verenigingen, bewegingen, ngo's, politici, enzovoort. Maar toen verscheen het internet, werd het sociale netwerken, breidde het zich uit, werd het alomtegenwoordig, en begon de wereld, net als een kind dat struikelt en valt, zijn eerste stappen te zetten in het beheren van ongeredigeerde informatie en meningen, of die bewerkt waren om degenen die ze verspreidden te behagen. De instrumenten voor verandering en evolutie zijn deels in handen van de bevolking gekomen. Voor het eerst in de geschiedenis van de mensheid hebben de zogenaamde mensen toegang tot de waarheid, alles ervan, en niet alleen tot die welke de zogenaamde elites wilden en verspreidden. Met alle goede en slechte gevolgen van dien.

Maar niet alles is perfect. Op sociale media bestaan ​​de verschillende waarheden waar we toegang toe hebben, aangestuurd door algoritmen, in praktisch geïsoleerde bubbels van overeenstemming, in bubbels van uniform denken. Ik zie bijna alleen datgene waar ik het mee eens ben en waarmee ik me identificeer. Dit geeft me een vreemd, intolerant en haatdragend gevoel wanneer ik in de echte wereld mensen tegenkom die niet denken zoals ik.

Helaas zal een samenleving alleen vooruitgang boeken en democratisch en vrij zijn als ze leeft in een omgeving die wemelt van ideeën, waarvan sommige hetzelfde zijn, andere tegengesteld en weer andere gewoon anders. In een vrije samenleving zou men alles moeten kunnen zeggen en bespreken, hoe absurd het ook mag lijken.

Ik heb een situatie meegemaakt waarin RAP me belachelijk maakte in zijn show: "Dit is de spot drijven met mensen die werken." Mijn reactie was simpel: hij is een komiek, hij heeft het volste recht om me "te bespotten", ondanks het enorme verschil in middelen en het feit dat ik me niet in dezelfde mate kan verdedigen. Dit natuurlijk zolang RAP de grenzen van de wet respecteert. Uiteindelijk pakte het zelfs positief voor me uit: ik heb twee weken als publiek figuur hier aan de zuidoever gewoond.

De elites die de spelregels in een samenleving bepalen, hebben geprobeerd en blijven proberen, vaak alleen in hun eigen voordeel, ervoor te zorgen dat er maar één manier van denken is. Alleen het officiële verhaal, alleen deze manier van zien en leven, is acceptabel. Alleen dit moralisme en deze moraliteit zijn toegestaan, zelfs als ze buitensporig oneerlijke dubbele standaarden bevatten. Om controle effectief te laten zijn, zijn alle meningsverschillen "zonden" en strafbaar. Dit kan sociale, politieke, professionele of zelfs spraakexcommunicatie zijn. Beledigingen, minachting en haat in woord en daad worden zonder grenzen getolereerd, zolang ze gericht zijn op degenen die zich niet aan de regels houden.

Sommige politici en dergelijke, vooral linkse politici van tegenwoordig, gebruiken invloed, controle en angst in hun voordeel, wat zeer efficiënt en effectief is. Ze hebben een doos vol kwaad. Ze kiezen een doelwit, dat een instelling of een persoon kan zijn. Ze halen een kwaad uit de doos, zonder zich druk te maken over de waarheid. Bij het verspreiden van de informatie fungeert de hele media als klankbord. De arme burger die dit kwaad hoort, heeft niet de capaciteit, de tijd of het geduld om te onderzoeken of de informatie daadwerkelijk waar of eerlijk is. En hij denkt, net als Homer Simpson: als iedereen, als iedereen overal, hetzelfde zegt, wie ben ik dan om het in twijfel te trekken? En hij, een simpele burger, als een nuttige idioot, gaat in de aanval en verspreidt wat hij heeft gehoord.

En dit is de grote strijd: het beïnvloeden van de verandering in onze kijk op de wereld, wat we accepteren en wat we niet accepteren. Dit is essentieel voor degenen die de maatschappij willen domineren, macht willen hebben en/of goede zaken willen doen.

Tegenwoordig is de wereld klein qua informatie, en het spel is planetair, vandaar de felheid van de strijd. Hoe verdedigen we ons? Het internet heeft alle antwoorden, sommige goed en sommige fout, maar ze zijn er. Als we een beetje onderzoek doen naar waar mensen dagelijks over praten, komen we tot ongelooflijk interessante conclusies. Ze proberen ons te misleiden!

De Amerikanen waren slim om een ​​systeem van ‘checks and balances’ te creëren en de absolute macht niet aan één kant te laten.

Het bestaan ​​van media is niet uitgesloten omdat dat onmogelijk is, maar meervoud, zoals Observador , is essentieel.

Het verdedigen van een sterke en actieve samenleving in het openbare leven.

Het verdedigen van de vrijheid van meningsuiting, met inbegrip van de vrijheid op internet, moet een centrale realiteit zijn in samenlevingen.

Vrijwel mijn hele professionele leven heb ik buiten Portugal gewoond, waar ik in contact kwam met andere culturen en met andere manieren van leven en zijn.

Het beste wat we voor onszelf kunnen doen, is reizen, de wereld zien en ervaren. Het is ons verdiepen in andere culturen, in andere manieren van leven en zijn. Alleen dan verbreden we onze horizon en beseffen we hoe verschillend we van elkaar zijn en dat daar niets mis mee is.

Ik werd me voor het eerst bewust van deze oorlog toen ik in Brazilië verbleef, in Porto Alegre, Rio de Janeiro en São Paulo, samen met Luciano Pires en anderen.