Mümtaz'er Türköne schreef: Özgür Özels woede

Terwijl alles zich ontwikkelt volgens zijn eigen aard, de eisen van de omstandigheden, terwijl iedereen handelt volgens zijn eigen behoeften en de rollen die de geschiedenis hem toebedeeld heeft, doet iemand iets en worden alle regelingen, mechanismen en plannen op hun kop gezet. Het klimaat verandert, de pieken geven zich over aan de storm. En uiteindelijk worden alle partijen gedwongen te herzien wat ze hebben gedaan, wat er achter hun hoofden zit, en een compleet nieuwe houding en positie in te nemen.

Wij speculeren over een woede die de ramen van paleizen doet schudden.

De schokkende woede van Özgür Özel is precies zo. Het is indrukwekkend genoeg om iedereen en alles te veranderen. Als je ontwikkelingen wilt voorspellen , moet je deze woede volgen en de dynamiek en kettingreacties volgen die het in gang zet.

Het project van het paleis om de rijzende ster van de CHP te verpletteren en te ontmantelen, mislukte vanaf het begin. De operatie van 19 maart verliep niet zoals gepland, İmamoğlu kon niet als "terreurverdachte" worden aangewezen en er kon geen bewindvoerder worden aangesteld voor de IMM en de CHP. Toen het "project om de oppositie op te sluiten" ontaardde in het vissen via informanten met klassieke politiestaattactieken, verloor het zijn geloofwaardigheid en vermogen om perceptie te creëren.

Ik had de vergelijking als volgt gemaakt: als bewoners van een glazen villa stenen naar het kleine raam van de houten hut van hun buren gooien, krijgen ze een regen van stenen terug. Als het om perceptie gaat, is dit de visie die het publiek bij voorbaat zal accepteren: Vrachtwagens vol dossiers over AKP-gemeenten kunnen niet worden verwerkt omdat het ministerie van Binnenlandse Zaken dat niet toestaat. De onderzoeken naar CHP-gemeenten brengen vrijwel in hun eentje de vraag "Waarom kan alle corruptie in AKP-gemeenten niet voor de rechter worden gebracht?" op de agenda.

Als de pijl eenmaal uit de boog is, is er geen weg meer terug. Bovendien is de economie door deze kwalijke zet ingestort. Hoop, het laatste brood dat de mensen eten, is ook verdwenen. De regering kon geen andere oplossing vinden dan de vernietigende kracht van de tijd te gebruiken om het CHP-front uit te putten en tot overgave te dwingen. Maar zijzelf was uitgeput.

Degenen die de operatie van 19 maart planden, hadden waarschijnlijk alle mogelijkheden in gedachten en waren op alles voorbereid, behalve op één ding:

De woede van Özgür Özel.

Beide partijen gebruiken oorlogstermen: thuisfront, oorlogsverklaring, etc. Wat wij oorlog noemen, is een conventionele oorlog waarin legers man tegen man vechten.

Wanneer twee legers elkaar treffen, schreeuwen de soldaten, slaan zwaarden op schilden, en wordt er door trommels en trommels steeds meer lawaai gemaakt. Zo wordt de woede overgebracht op de spieren als bron van energie en kracht.

Binnen de conservatief-nationalistische vleugel wordt de links-sociaaldemocratische kant neergekeken op strijdbaarheid. Linksen worden gezien als burgerlijker, kinderen van "goede families" en zwakkelingen. Dit vooroordeel moet de basis hebben gevormd van de beoordeling van het "tegenfront" in de hoofden van degenen die de operatie van 19 maart planden.

"Ze in de gevangenis stoppen" was angstaanjagend genoeg om dit front te laten zwichten. Protestinfluencers die schreeuwden "Misschien stoppen ze mij morgen ook wel in de gevangenis" deden hun best om deze angst te verspreiden.

Er is echter één feit dat over het hoofd wordt gezien. CHP beschermt haar eigen buurt niet. De enige hoop voor degenen die verpletterd worden door de economische crisis en die in armoede leven, is een regeringswisseling. De enige actor die deze verandering teweeg kan brengen, is CHP.

Wanneer Erdoğan Özgür Özel van woede beschuldigt en hem "populisme" noemt, bekijkt hij de kwestie vanuit precies de juiste invalshoek. De energie van deze woede komt van de mensen die economisch in de problemen zitten. Het volk volgen en hun woede uiten is voldoende om ruimte te creëren voor de oppositie. Erdoğan zei altijd dat "woede een kunst van spreken in het openbaar is", maar Özgür Özel gebruikt woede zowel in deze zin als als oorlogstactiek. Uiteindelijk moeten we kijken naar welk soort populisme werkt.

Het is duidelijk dat er een oorlogsstrategie achter de woede van Özgür Özel schuilgaat.

Deze oorlogsstrategie is gebaseerd op de analyse van de strategie van de andere partij. Volgens een klassieke politieke stijl lost Erdoğan de moeilijke problemen die op zijn pad komen op door een crisis te creëren. Hij creëert een crisis, escaleert deze en laat hem vervolgens in de handen van de andere partij. Wanneer de crisis hem pijn doet, geeft de andere partij het op en krijgt Erdoğan wat hij wil.

De operatie van 19 maart betekende het begin van de allergrootste crisis: een oorlog op meerdere fronten tussen de regering en de oppositie. Deze oorlog, gevoerd door een handvol aanklagers en rechters, zou de andere partij overweldigen, onder druk zetten en dwingen toe te geven. De vlag van overgave zou worden getoond door İmamoğlu zijn kandidaat terug te trekken, met andere woorden, tegen Erdoğan.

Afgezien van de CHP-kaderleden die in de gevangenis zitten, heeft de oppositie geen grote verliezen geleden. Ze heeft haar legitimiteit en prestige in de ogen van de bevolking vergroot door onrecht en onderdrukking. Kortom, ze heeft geprofiteerd van politieke concurrentie. Opiniepeilingen tonen deze situatie duidelijk genoeg aan.

We gebruiken de term "Paleis" om de AKP-vleugel van de regering aan te duiden; de MHP heeft, buiten dit debat, bezwaar gemaakt tegen deze operaties en vaak een standpunt ingenomen vóór de wet. De oppositie daarentegen wordt versterkt rond de CHP. De zin "Een groot democratisch bondgenootschap zal Erdogan verslaan" is een uitnodiging waar andere partijen zich verplicht bij moeten aansluiten.

Deze woede heeft ook een afschrikwekkende werking. De AKP-kaderleden en de bureaucratie willen niet medeplichtig zijn aan de misdaden die worden gepleegd om de oppositie uit te schakelen. Erdoğan slaagt er niet in zijn eigen front te versterken door de crisis te escaleren, terwijl de woede van Özgür Özel degenen afschrikt die zich bij de AKP willen aansluiten.

Er zijn tactische zetten die de strategie overschaduwen en hun stempel drukken op de oorlog. Özgür Özels woede jegens het paleis en Çağlayan is doorslaggevend genoeg om het proces te veranderen en te transformeren. Het paleis, dat politieke crises creëert door percepties, heeft geen middelen om deze woede tegen te gaan.

Özgür Özel is een politicus met hyperactieve karaktertrekken en een overdaad aan energie. Sommigen vinden zijn woede theatraal en kunstmatig, en anderen zien zijn herhalingen als overdrijvingen. In de politiek is het resultaat belangrijk; niets kan succes vervangen.

De woede van Özgür Özel is geen emotionele explosie; het is afgemeten, berekend en gepland.

De vraag is: Werkt het?

Je kunt het antwoord geven door de oorlog vanaf een hoge heuvel te bekijken.

Mijn antwoord: Dat werkt heel goed.