Boeken over onze moderne literatuur (3)

Ik schrijf verder over het eerste boek in de serie "De geboorte van de moderne Turkse poëzie", dat in drie delen is uitgegeven door Doğu Batı Publications. Mijn lezers die geïnteresseerd zijn in literatuur zullen onvermijdelijk samenkomen om de boeken te lezen die op verschillende momenten zijn verschenen en zullen verschijnen, in plaats van één na één. Waarom niet één na één? Omdat de agenda het niet toelaat.

In mijn vorige artikel stopte ik bij het artikel getiteld “The Search for Core Poetry in the Early Republic” van Oktay Yivli in het eerste boek.

Terwijl ik de regels doorlas die ik in dit prachtige en rijke artikel heb onderstreept, kwam ik de volgende beoordeling van Tanpınar tegen: "In Tanpınars poëzie is er vrijwel geen dagelijks leven. Het leven wordt niet bevestigd, de liefde voor het leven wordt niet uitgedrukt." Zo ja, waar moeten we dan "Alles op zijn plaats" of "De hele zomer" plaatsen? Wat zijn naar mijn mening de meest unieke en prachtige voorbeelden van Turkse poëzie? Hoe moeten we het gevoel van geleefd te hebben, al is het maar door herinneringen, in die gedichten beoordelen? Dus, zoals altijd, generalisaties zijn hier misschien ook niet erg accuraat.

Ik had verwacht dat het gedeelte over de Dıranas zou benadrukken dat "Olvido" geschreven is in twaalflettergrepige regels (specifiek voor Franse poëzie), die in ons land zelden gebruikt worden. Of heb ik het gemist?

Yivli stelt terecht dat het thema tijd een belangrijke rol speelt in de poëzie van Dıranas, net als in de poëzie van Tanpınar.

Een studie met de titel ‘Het concept van tijd in de Turkse poëzie’ zou en zou wat mij betreft het onderwerp kunnen zijn van een grootschalig onderzoek.

Het artikel benadrukt het verschil tussen Ziya Osman Saba en Cahit Sıtkı Tarancı wat betreft het concept van de dood. Ik kan echter de titel "Het Gezicht van de Dood" voor Cahit Sıtkı niet accepteren. Naar mijn mening is Cahit Sıtkı de dichter van de vreugde van het leven, ondanks zijn "obsessie met de dood". Sterker nog, Ziya Osman is hetzelfde. Meneer Yivli moet ook hebben opgemerkt dat het gedicht "Otuz Beş Yaş" in 11-lettergrepige (6+5) regels is geschreven. Toen ik dit zag, was hij eigenlijk verbaasd.

Concluderend is "The Search for Core Poetry in the Early Republic" een van de meest interessante artikelen in het eerste boek. In de tussentijd wil ik graag informatie delen over de volgende boeken in de bibliografie: E. Eroğlu, The Nature of Modern Turkish Poetry; M. Kaplan , Tanpınars World of Poetry; İ. Şahin , Haz ve Günah; en O. Yivli'den Ahmet Haşims Poetics, Essays on Form in Ahmet Muhip Dıranas' Poetry; City and Alienation in Necip Fazıls Poetry; Turkish Poetry in the Republican Period.

Wanneer ik de gelegenheid krijg, zal ik de artikelen in de boeken van Doğu Batı Publications over moderne Turkse poëzie blijven evalueren en over andere werken schrijven die onlangs over onze moderne poëzie zijn gepubliceerd.