De kunst van verzet tegen autoriteit: Paddy

Tugce Celik

"Wanneer macht het leven aanvalt, wordt het leven verzet tegen macht." Gilles Deleuze

Na 19 maart vond er een grote breuk plaats in Turkije. Het sociale activisme van jongeren werpt ook vruchten af ​​op het gebied van cultuur en kunst. Een van de kunstcollectieven die door studenten van verschillende universitaire faculteiten is opgericht, is Çeper Kolektif. Çeper Kolektif, opgericht als een onafhankelijk kunstplatform door studenten na het proces van 19 maart, hield haar eerste tentoonstelling getiteld Çeltik in Karşı Sanat in Beyoğlu. De tentoonstelling is te zien tot 15 juni.

Çeltik betekent 'grens, rand, perimeter' in het Turks en Koerdisch, en 'omsingeling en insluiting' in het Perzisch. Curator Eda Güçhan van de tentoonstelling legde de inspiratie die ze door het concept kregen als volgt uit: "Çeltik verbeeldt ook een personage dat humeurig, onaangenaam, dissident, onhandelbaar is en op zoek naar een andere mogelijkheid. 'Perimeter' is niet zomaar een grens, het is het gebied van verworpen waarheden, gemarginaliseerde lichamen en degenen die worden genegeerd. We wilden de wil weerspiegelen om publiciteit, intellectuele autonomie en het recht op culturele productie te beschermen, die ons al jaren, niet alleen vandaag, stukje bij beetje zijn afgenomen via ons werk. Het collectief, dat beslissingen nam via fora, wilde een polyfone wil belichamen die ruimte bood voor verschillen en gebaseerd was op solidariteit, zoals dat ook op straat en op de campus het geval is."

Blijvende weerstand met collectieve praktijken

We bezochten de tentoonstelling met Güçhan, die vertelde dat de jongeren, van wie de meesten na 2000 geboren zijn en die elkaar na 19 maart in fora ontmoetten, samenkwamen om een ​​andere realiteit te verbeelden. Güçhan zei: "We kwamen samen om ons collectieve geheugen niet te vergeten, het verzet voort te zetten door middel van kunst en samen te produceren. Het proces dat begon met een uitnodiging van Karşı Sanat, groeide uit tot een collectieve productie-ervaring met kunststudenten van verschillende universiteiten die elkaar wekelijks in fora ontmoetten. We versterkten onze collectieve banden met workshopdagen, literatuur- en filmbijeenkomsten en performance-evenementen."

"Deze tentoonstelling draagt ​​de sporen van samenkomen, samen beslissingen nemen en beleven", aldus Güçhan, die de volgende mening deelde: "Het is een resultaat van de relaties, gedeelde woede en het collectieve geheugen dat we hebben opgebouwd toen we samenkwamen om onze democratische rechten na 19 maart te verdedigen. Iedereen bracht zijn eigen last, wond en woord hierheen. Ze brachten hun straatstrijd, onderdrukking, een herinnering die ze thuis verborgen hielden, een verstomde taal mee en vonden hier een plek. Het eerste deel van de tentoonstelling bevat schilderijen, foto's en installaties die de sporen dragen van sociale druk en identiteitsbeperkingen. Het laatste deel wordt gecompleteerd met beelden van acties van 19 maart en de visuele herinnering aan Saraçhane."

∗∗∗

TRAUMA GEWEVEN MET INSLAGGAREN

Kübra Büyükbaş, die deelnam aan de tentoonstelling met een werk gemaakt met de weeftechniek 'Memory', zei: "In mijn werk interpreteer ik de emoties, trauma's, druk en vele onderdrukte gevoelens die in de ziel gevangen zitten met inslagdraden."

Büyükbaş zei: "Ik heb de expressie van deze gevoelens tot uitdrukking gebracht door ze met de scheringdraden tot één geheel te maken. Het gebruik van rode draden staat symbool voor de transformatie van deze onderdrukte gevoelens in een andere persoonlijkheid door de tijd heen. Het spoor dat het verleden heeft getrokken, blijft niet als een dunne inkeping op het oppervlak; het weven vergroot dit spoor en maakt het zichtbaar. Elke steek is een hardnekkige registratie van een collectief geheugen. Terwijl de vorm de drager wordt van onderdrukte gevoelens, onthullen de lijnen de relatie die de onuitgesproken woede met het oppervlak heeft gelegd. 'Herinnering' laat een verleden, verweven met stilte, weer spreken met draden."

∗∗∗

'FLUITJE' TEGEN EENVOUDIGE AUTORITEIT

Kunstenaar Necva trok de aandacht met haar performance getiteld 'Whistle' in de tentoonstelling. Ze creëerde een omgeving waarin machtsverhoudingen in haar performance ter discussie werden gesteld en beschreef haar werk als volgt: "Mijn performance begint met het voorlezen van meters wit papier, begeleid door het geluid van een fluitje. Het fluitje, symbool van de monofone orde, vertegenwoordigt het controlemechanisme van macht. De performance 'Whistle' bevraagt ​​performatief hoe macht haar stem monopoliseert en deze verandert in een instrument van onderdrukking. Fluitjes die geen geluid kunnen maken, worden aan het publiek gegeven; dit verwijst naar individuen die gedwongen worden passief te worden. De weinige fluitjes die wel geluid kunnen maken, worden op het podium verpletterd, waardoor de systematische onderdrukking van de meervoudige stem zichtbaar wordt. Het publiek wordt geprovoceerd tot actieve interventie; onderdrukking en onzekere feedback vormen de dynamische structuur van de performance en de vorming van het veld van verzet. Met deze methode wordt onderzoek gedaan naar de opkomst van de meervoudige stem tegen de monofone autoriteit en de mogelijkheid van gebieden van verzet."