Melodieën ontstaan door recycling

Emrah Kaya, muziekdocent aan de Ankara Fine Arts High School en cementproductiekunstenaar voor het Ministerie van Cultuur en Toerisme, benadrukt het belang van recycling met de instrumenten die hij van huishoudelijk afval maakt.

Beïnvloed door de blaasinstrumenten die zijn moeder, Hatice Korkmaz, maakte van stukken hout die ze in zijn jeugd in het bos had verzameld, maakte Kaya van muziek zijn hobby.

Kaya, die muziek al jarenlang het belangrijkste in zijn leven vindt, heeft ook tijdens zijn opleiding muziek nooit opgegeven.

Kaya werkt momenteel als muzieklerares aan de Ankara Fine Arts High School en is ook een meester in het maken van de cimon. Het is bekend dat deze in het verleden in de regio werd bespeeld. De cimon heeft een klankkast van riet en een punt van runderhoorn.

Terwijl Kaya zich bezighoudt met zijn interesse in blaas- en slaginstrumenten die bijna vergeten zijn, produceert hij ook verschillende muziekinstrumenten van huishoudelijk afval.

Emrah Kaya gebruikt een grote verscheidenheid aan herbruikbare afvalmaterialen, zoals blikken olie en tomatenpuree, meelzeven en yoghurtbekers. Met zijn muziekinstrumenten, die hij produceert ter bescherming van de natuur en cultuur, heeft hij diverse prijzen gewonnen bij verschillende wedstrijden.

Kaya vertelde aan een AA-correspondent dat hij dit werk deed om te voorkomen dat producten die in de natuur niet vergaan, worden weggegooid.

Kaya, die aangaf dat hij snaar- en slaginstrumenten van blik maakt, en blaasinstrumenten van producten zoals rietjes, zei: "Er was een zero-waste-wedstrijd georganiseerd door de gemeente Erzurum, en daar won ik de eerste prijs. Ik heb een ribaba gemaakt die in de regio Şanlıurfa wordt gebruikt van blik, en een rebap van een blikje tomatenpuree. We werken met rietjes. Ik kan pijpen maken, vergelijkbaar met fluitjes van dennenhout, van rietjes, en ik kan ze bespelen."

Kaya vertelde dat hij een muziekinstrument heeft gemaakt dat lijkt op een bağlama, door leer om een yoghurtbeker te spannen en van de touwtjes saz-snaren te maken. Hij probeert zijn leerlingen en kinderen het belang van zero waste bij te brengen.

Kaya, die vertelde dat hij naar verschillende steden en dorpen reisde en studies deed op vergeten of bijna verloren instrumenten, vervolgde als volgt:

Achttien jaar lang heb ik vele delen van Anatolië verkend, volgens de traditie die ik van mijn moeder heb geleerd. Er is praktisch geen regio die ik niet heb bezocht. Ik heb vergeten, verloren instrumenten geïdentificeerd, instrumenten waarvan de spelers, uitvoerders en makers in aantal zijn afgenomen. Daarbij heb ik zowel schriftelijke bronnen gebruikt als dorpsoudsten en notabelen geïnterviewd. Als niemand anders het instrument maakte of bespeelde, maakte ik het zelf en probeerde ik het vervolgens te bespelen. Zo produceerde ik ook een programma van 25 afleveringen genaamd "Onze instrumenten van gisteren tot vandaag" voor TRT Türkü Radio. Ik heb inmiddels bijna 120 instrumenten verzameld.

Kaya benadrukte dat zijn moeder zijn grootste steunpilaar is in zijn muziekcarrière en zei: "Ik heb veel aan mijn moeder te danken. Ze heeft me zo ver gebracht en opgevoed. Ze heeft ook de weg voor me vrijgemaakt in mijn kunst. Ik ben haar oneindig dankbaar."

Kaya's moeder, de 72-jarige gepensioneerde lerares Hatice Korkmaz, zei dat ze trots was op haar zoon.

Korkmaz benadrukte dat het verleden niet vergeten mag worden en zei: "Ik probeer de dingen uit mijn verleden op te schrijven en te verzamelen, zodat onze kleinkinderen en kinderen het niet zullen vergeten. Ik ben erg trots op mijn zoon en ik hou ook van muziek."