Naar Alfred Brendel

De legendarische pianist van onze tijd, Alfred Brendel , was geen wonderkind en had ook geen andere muzikanten in zijn familie. Hij werd geboren in Tsjecho-Slowakije, bracht zijn jeugd door in Joegoslavië, werd Oostenrijks staatsburger en woonde in Engeland. Hij was de meester van componisten als Haydn, Mozart, Beethoven, Schubert, Brahms en Liszt . Hij drukte zijn stempel op de geschiedenis van die tijd met de talloze opnames die hij maakte. Naast zijn gerespecteerde muzikaliteit had hij ook een veelzijdige identiteit als denker en dichter.

Alfred Brendel en ik beklimmen de trappen van de Albert Long Hall. Bij elke trede zeg ik "Alstublieft" , hij draait zijn hoofd en zegt "Nee" . Mensen komen met de bus uit Ankara om naar hem te luisteren. De capaciteit van 480 personen in het gebouw is vol en we hebben 200 stoelen in de tuin geplaatst die het podium weerspiegelen. Ja, we hebben Brendel op 7 oktober 2009 naar de Boğaziçi Universiteit gebracht. Het was het grootste succes dat we hebben behaald in onze 23-jarige geschiedenis van ALH-concerten. Brendels vriend Prof. Dr. Betül Tanbay speelde een belangrijke rol in deze organisatie. Ik ontmoette Brendel op het vliegveld. Hij begon te klagen zodra hij uit het vliegtuig stapte. Het was te warm in het vliegtuig, het duurde te lang om door de douane te gaan, enz. Hij herkende de accommodatie met het prachtige uitzicht op de Bosporus niet, hij wilde daar niet verblijven. Het was logisch, hoe kon hij dat weten! We reserveerden een kamer in een beroemd hotel midden in Taksim. De volgende dag haalde ik hem op bij het hotel en bracht hem met mijn auto naar de campus. We klaagden de hele weg samen over het vreselijke verkeer! Toen kwamen we aan op school en brachten hem naar kamer 1 van Kennedy Lodge, die we voor hem gereserveerd hadden, om uit te rusten. Hij vond het zo fijn! Deze keer klaagde hij: "Waarom logeer je me midden in de stad!" De volgende dag brachten we hem meteen naar de campus.

Sterker nog, hij zou geen recital geven. Hij zou een lezing geven met de titel "Gevatheid in de muziek". Hij deed de volgende uitspraak tijdens het bijna twee uur durende verhaal: "Moet klassieke muziek per se fronsend zijn? Draagt ​​absolute muziek humor in zich zonder de hulp van woorden, beweging en richting? Sommige filosofen, zelfs sommige musici, zouden hiertegen bezwaar maken. In deze lezing zal ik proberen aan te tonen dat in de pianowerken van Haydn en Beethoven humor, ironie en vernuft onmisbare elementen zijn in pure muziek. Het bewijs ligt in de kern van het werk."

Brendel had in december 2008 zijn laatste concert in Wenen gegeven en daarmee afscheid genomen van het podium. Daarom accepteerde hij geen uitnodigingen meer voor concerten, maar gaf hij lezingen. Na zijn lezing gebeurde er iets totaal onverwachts. Hij keerde plotseling terug naar de piano en liet ons een onvergetelijk geschenk na met Schuberts G-flat Impromptus.

Het boek dat hij voor me signeerde, getiteld "The Veil of Order", is geschreven in een vraag-en-antwoordvorm (rivierinterview). "Techniek is slechts een hulpmiddel om resultaten te bereiken", zegt hij. Ik denk dat het een boek is dat elke muzikant zou moeten lezen. Het bespreekt zowel muziekgeschiedenis als werkstijlen op een heldere, open en onderhoudende manier. "Als pianist die constant op tournee is, beheers ik mezelf eerst wanneer ik het podium opstap. Daarna bevrijd ik mezelf van dagelijkse gedachten en concentreer ik me op mijn muziek. De muziek die ik speel, moet ook het publiek achter in de zaal met al zijn helderheid bereiken. Ik ben altijd eerst verantwoordelijk tegenover de componist en dan pas tegenover mijn publiek."

Ik ben al jaren blij dat ik Alfred Brendel, de grote pianist en intellectueel van de 20e eeuw, heb ontmoet, hem heb mogen ontvangen, naar zijn lezing heb geluisterd en deze grote gebeurtenis op het podium van de Albert Long Hall heb mogen meemaken. Alfred Brendel is uit onze wereld heengegaan. Gelukkig heeft hij zijn fantastische platen nagelaten.