Oproep tot een gemeenschappelijke droom op het pad van de Nazi's

Deniz Burak VLAG

Een wereld waarin de mens de mens niet uitbuit, lijkt voor sommigen misschien een utopie. Utopieën bestaan ​​om overtroffen te worden. De hoop op socialisme in Turkije is sinds 1917 de 'gemeenschappelijke droom' van de massa; die hoop leeft nog steeds onder voorstanders van een rechtvaardige en vrije wereld. Nâzım Hikmet was een van de belangrijkste dragers van deze hoop.

Nâzım, de meest prominente figuur van de droom, wordt herdacht met een tentoonstelling die op de 62e verjaardag van zijn dood wordt geopend in het Kadıköy Nâzım Hikmet Cultureel Centrum, samen met zijn vrienden die de gedachten die met hem ontsproten, deelden. Deze namen, die niet alleen historische figuren waren, maar ook symbolen van een sprong voorwaarts in de geschiedenis van het land, kwamen op bepaalde momenten samen met de Nâzım. De naam van de tentoonstelling, 'Gemeenschappelijke Droom', verwijst naar een perspectief dat herinnert aan degenen die met de grote dichter wandelden, de intellectuele en culturele basis van de geschiedenis van de Republiek laat zien en de hoop onthult die de belanghebbenden in deze basis samen met de Nâzım koesterden.

De aanwezigheid van namen die de artistieke/hedendaagse interpretatie van de vroege Republikeinse periode in hun eigen context vertegenwoordigen, van Muhsin Ertuğrul tot Semiha Berksoy, van Adalet Cimcoz tot Abidin Dino en Serteller, is buitengewoon klassevol en ideologisch, meer dan esthetisch. De documenten die de wanden van de ruimte sieren, weerspiegelen mensen die hun stempel op elkaars leven hebben gedrukt en onvergetelijke sporen in de geschiedenis hebben achtergelaten, werpen licht op de vergeten lijnen van het recente verleden, voorbij een persoonlijk verleden.

LOOP HETZELFDE PAD

De tentoonstelling bevat een portret van Nazım Hikmet, die ontstond door zijn boekomslagillustraties, bioscoopherinneringen, gevangenisfoto's, artistieke kritieken, cyclische getuigenissen, brieven en bovenal zijn vriendschappen. Bij de voorbereiding van Ortak Hayal werd echter rekening gehouden met een maatstaf die het besef deed ontstaan ​​dat de gevormde vriendschappen een 'oproep waren om hetzelfde pad te bewandelen'. Wanneer deze berekening in acht wordt genomen, beseft de kijker dat een collectieve eenheid het bewandelde pad en de reiziger sterker zal maken.

Hoewel de dromen van Nazım en zijn vrienden voortleven in de werken die de maatschappij vandaag de dag erft, is het volgende uit de tentoonstelling af te leiden: toen de dichter nog leefde, beheersten zijn dromen de agenda van dit land vrijwel dagelijks. Dit werd soms weerspiegeld in de film 'Towards the Sun' uit 1937, die hij samen met Muhsin Ertuğrul maakte en nu een van onze verloren films is, en soms knipoogde hij naar kunstliefhebbers met de tekeningen van Avni Arbaş.

Nadat de dichter in hongerstaking was gegaan, graveerde het tijdschrift over ideeën en politiek, uitgegeven door de jongerenorganisatie van de TKP ter bestrijding van het onrecht dat de nazi's lijden, zijn strijd in gouden letters in de dagelijkse krantenkoppen. De foto, genomen tijdens de handtekeningenactie die zijn moeder, de schilderes Celile Hanım, was gestart, is buitengewoon treffend; de volgende woorden staan ​​op de banner: "Mijn zoon Nazım Hikmet, die onterecht is veroordeeld, is in hongerstaking. Ik wil ook sterven. Ik vast dag en nacht. Degenen die ons willen redden, moeten hun adressen in dit boek schrijven en het ondertekenen."

OPROEP TOT COPRODUCTIE

De tentoonstelling Common Dream is niet alleen een tentoonstelling , maar ook een oproep om met de nazi's mee te lopen en samen te produceren. De verklaring 'Call of the Common Dream: Let’s Walk!' van het Nâzım Hikmet Cultural Center luidt: "Vandaag de dag, terwijl onwetendheid georganiseerd is en individualisme en concurrentie verheerlijkt worden onder de noemer 'informatietijdperk', nodigen wij u ook uit om samen met de oproep van de nazi's mee te lopen en gezamenlijk te produceren rond een 'gemeenschappelijke droom'." De geluidsinstallatie van nazi's gedicht 'Walking', gezongen door Senan Kara, is een van de concrete producten die deze oproep kracht bijzet. Deze oproep is bedoeld om iedereen naar de tentoonstelling te brengen, die de hele zomer open zal zijn. Deze oproep is bedoeld om iedereen naar de tentoonstelling te brengen, die de hele zomer open zal zijn. Is dit geen goede gelegenheid om de droom van de nazi's en zijn vrienden te delen?