Wij zijn de meesterdichter Nazım Hikmet niet vergeten op de 62ste verjaardag van zijn onsterfelijkheid: 'Mijn land, mijn land...'

Een leven doorgebracht in liefde voor het vaderland, verlangend naar het vaderland... Die gedichten die ons doen denken dat de liefde voor het land waar hij leefde en het verlangen naar de geliefde alleen maar zo kunnen worden geschreven, zo veel van binnenuit, vanuit de ziel... Die regels die uit de pen van de meester kwamen en die we nooit genoeg kunnen krijgen van het steeds opnieuw lezen, en die we elke keer dat we ze lezen, een steek van pijn en een beetje woede in ons hart voelen... We herdenken Nazım Hikmet, die werd geboren in Thessaloniki en 62 jaar geleden in Moskou zijn ogen sloot in verlangen naar Turkije, met hoop, samen met alle mensen die wachten op gelijkheid en rechtvaardigheid in de wereld.

Zoals de meesterdichter in zijn regels schreef:

“Mijn geboorteplaats, mijn geboorteplaats, mijn geboorteplaats,

Hoeveel limiet heb je nog over voor dat bedrijf?

Welke wegen hebben mijn schoenen afgelegd,

Mijn laatste shirt is al aan stukken gescheurd op mijn rug,

Het was gemaakt van Sile-stof.

Nu ben je alleen in het wit van mijn haar,

Bij het infarct van mijn hart,

Je bent in de lijnen van mijn voorhoofd, mijn vaderland,

Mijn geboorteplaats,

Mijn geboorteplaats...”

Denk aan een land dat zijn thuisland een slimme, dappere en moedige dichter ontzegt. Als we er vandaag de dag op terugkijken en ons erin verdiepen, komt er één vraag bij ons op: waarom?

We spraken met Kıymet Coşkun, de voorzitter van de Nâzım Hikmet Cultuur- en Kunststichting.

- Wie was de initiatiefnemer van het oprichtingsproces van de stichting?

Met wie we op pad gingen, het begon met het verzoek van Nazim Hikmet's zus Samiye Yaltırım, haar dochter Ayşe Yaltırım en haar zoon Hikmet Yaltırım, en met het werk van Müzehher Vâ Nû, Dr. Niyazi Bey, Mehmet Ali Aybar, Atilla Coşkun, Bilgin İnanç en mij.

Naast de bovengenoemden werd de eerste bijeenkomst, die was georganiseerd om meningen, suggesties en steun te verzamelen, bijgewoond door Nazım Hikmets marinevriend Seyfi Kipmen, een beroemde journalist uit de jaren 30, Abidin Nesimi, een goede vriend van de dichter Nail V. Çakırhan, Halet Çambel, Kemal Sülker en Rasih Nuri İleri. De aanwezige vrienden besloten een evenement te organiseren dat primair gericht was op het oplossen van Nazım Hikmets burgerschapsprobleem. De strijd die Samiye Yaltırım was begonnen voor het burgerschap van haar broer en die ze had opgebouwd met de steun van intellectuelen, effende geleidelijk de weg voor het idee van een stichting. Het was tijd om de oprichting van de stichting te starten, een initiatief dat met name door haar dochter Ayşe Yaltırım werd verwoord.

Op 3 juni 1990, de 27e verjaardag van de dood van Nazim Hikmet, werd een bijeenkomst gehouden in de Istanbul Mülkiyeliler Union Hall in Kuruçeşme. Het telefoontje was opnieuw van Samiye Yaltırım. Onder degenen die de bijeenkomst bijwoonden waren zijn dochter Ayşe Yaltırım, zijn zoon Hikmet Yaltırım, zijn neef Mehmet Ali Aybar, Nazım Hikmets vrienden Nail V Çakırhan, Halet Çambel, een van de eerste vrouwelijke archeologen van de Republiek, zijn schoolvriend Seyfi Kipmen, Mahmut Dikerdem, de voorzitter van de Turkse Vredesvereniging, Refik Erduran, die hem meenam naar het buitenland. kleine motorboot, prof. Aydın Aybay, vakbondsman Kemal Sülker, cartoonist Semih Balcıoğlu, Mahmut Tali Öngören, Emil Galip Sandalcı, Müzehher Vânû, Moris Gabbay, Şükran Kurdakul, Rutkay Aziz en Merih Sezen. Met deze bijeenkomst werd de eerste stap richting de stichting gezet. De te leveren bijdragen werden vermeld. Daarnaast werd er een stuurgroep opgericht voor de voorbereidende werkzaamheden.

NA 34 JAAR...

- Als je nu terugkijkt, met wie heb je dit pad dan bewandeld?

Vandaag, 34 jaar na de oprichting, zien we dat drie leden van de eerste raad van bestuur nog steeds hun taken voortzetten met hun ervaring. Rutkay Aziz (voorzitter), Zeynep Oral en ik, Kıymet Coşkun, blijven bijdragen aan de inmiddels vrij jonge raad van bestuur.

Wij herdenken met respect al onze vrienden die hebben bijgedragen en hard hebben gewerkt tijdens het 35-jarige avontuur, inclusief het oprichtingsproces, en die er vandaag de dag niet meer zijn, waaronder onze oprichter-voorzitter Samiye Yaltırım, onze erevoorzitter Aydın Aybay, Halit Çelenk, Tarık Akan en Genco Erkal.

TENTOONSTELLING ONDER LEIDING VAN ZEYNEP ORAL

- Wie zaten er in de raad van bestuur en in het dagelijks bestuur?

In de raad van bestuur, die na de oprichting raad van bestuur zou worden genoemd, waren prof. Aydın Aybay, Tarık Akan, İlhami Soysal, Melih Aşık, Rutkay Aziz, Semih Balcıoğlu, Kıymet Coşkun, Halit Çelenk, Koray Düzgören, Refik Erduran, Hüseyin Ergün, Genco Erkal, Bilgin İnanç, Yusuf Kurçenli, Şükran Kurdakul, Zeynep Oral, Emin Tanrıyar, Müzehher Vâ-Nû en Hikmet Yaltırım traden aan naast Samiye Yaltırım. Het college van bestuur stroopte meteen de mouwen op. Allereerst moest er een stichtingsstatuut worden opgesteld en moesten de voor de oprichting van de stichting benodigde activa worden vastgesteld. Zijn familie en vrienden schonken de manuscripten en bezittingen die ze van Nâzım Hikmet hadden achtergelaten, maar dit was financieel niet voldoende. De juridische voorbereidingen werden gestart onder leiding van advocaat prof. Aydın Aybay.

Terwijl Zeynep Oral een tentoonstelling organiseerde, bereidden Şükran Kurdakul, Öner Yağcı en Kıymet Coşkun het boek Nâzım Hikmet'den Hediye (Een geschenk van Nâzım Hikmet) voor. Adam Publications, de auteursrechthebbende, gaf toestemming voor opname van de gedichten in het boek, en Cem Publications publiceerde het zonder enige vergoeding, waarbij alle inkomsten aan de stichting werden nagelaten.

Ondertussen doneerden schrijvers en dichters de auteursrechten op sommige boeken en doneerden theaters de inkomsten die zij verdienden met hun toneelstukken.

- U had het over een tentoonstelling. Kunt u ons daar iets over vertellen?

De grootste donatie zou komen van de schilders met hun schilderijen. Nadat Zeynep Oral haar handen uit de mouwen had gestoken, namen meer dan 100 schilders enthousiast deel aan de tentoonstelling. De tentoonstelling, waarvan alle inkomsten naar de op te richten stichting gingen, voldeed op zichzelf al aan de financiële eisen voor de oprichting van de stichting. Muziek- en theaterartiesten droegen bij door duizenden vrienden van Nazım een ​​onvergetelijke avond te bezorgen in het Openluchttheater. De posters van de avond, getiteld "Nazım Hikmet is Among Us", werden in bussen uitgerold en door de straten van Istanbul gereden. Het bracht Nazım Hikmet samen met zijn Istanbul.