Wij zijn hier om de lucht met onze takken vast te houden

Ethem Kutay TOKER

Hasan Ulaş begon zijn literaire carrière in 2018 met de oprichting van de Sardes Culture and Art Association, samen met zijn dichtervriend Yusuf Çağlar. De vereniging bereidt zich momenteel voor op de publicatie van het 30e nummer van Artemis Culture, Art, and Literature Magazine. Vorig jaar publiceerde Artemis Magazine de Hermos Poetry Series. Ulaş' boek "Trees Have No Place to Go" is een van de negen boeken die in deze context zijn gepubliceerd. Volgens Ulaş zouden kunstenaars baanbrekend moeten zijn met hun werk, grenzen moeten verleggen en ernaar moeten streven de spelregels te veranderen. We spraken met Ulaş over zijn visie op poëzie en kunst.

Volgens Ulaş bepaalt de plek waar iemand geboren is en woont zijn of haar begrip van kunst. Hij benadrukt dat het dorp Sart (Sardes) in Salihli, Manisa, waar hij geboren, getogen en gewoond is, een waardevol gebied is voor literatuur en kunst. Over Sart, waar de dichter Dionysus zou hebben gewoond en Sappho rondzwierf, zegt hij: "Ik denk dat het water van deze rivier van poëzie, die al eeuwenlang stroomt, zich met mijn klei heeft vermengd." Voor Ulaş is poëzie, net als elk kunstwerk, een innerlijke, universele taal, gecreëerd door de dichter.

Hasan Ulaş legt de titel van zijn boek als volgt uit: "Omdat we hier zijn, zijn we hier geplant. We zijn hier om de aarde en de hemel met onze wortels en takken vast te houden. We zijn bomen en we kunnen nergens heen. Ze zullen ons omhakken of verbranden."

Ulaş beschrijft zijn vertelstijl als volgt: "Kunst is een manier van kijken en het vermogen om vanuit dit beeld nieuwe patronen te creëren. Vanuit dit perspectief construeer ik mijn poëzie. Ik raak van streek door dingen die de massa niet ziet, of die hen, zelfs als ze dat wel doen, niet storen, en met dit ongemak probeer ik anderen te verontrusten. Of het nu gaat om een onzichtbare bloem in bloei of een brandende boom." Ironie en humor spelen een prominente rol in de gedichten van de dichter. Ulaş beschrijft dit aspect van zijn gedichten als iets dat de lezer soms op het verkeerde been zet, waardoor er een tweedeling ontstaat tussen hun ogen en oren en ze uit hun comfortzone worden geduwd.