Herinnering aan Dilaver Cebeci

Er zijn ook dichters in het land die nationale en spirituele waarden hoog in het vaandel hebben staan ​​en die Atatürk en het verleden altijd respecteren. Eén van hen, Dilaver Cebeci, hebben we op 28 mei 2008 in zijn thuisland begraven. Hij werd in 1943 geboren in het dorp Dayısı in het district Kelkit van Gümüşhane.

Na de dood van zijn vader in 1946 emigreerde hij met zijn moeder en ooms naar Kırıkkale. Hij bracht hier zijn jeugd door. Hij was ontzettend gesteld op zijn moeder. Zijn relatie met literatuur begon met poëzie. Zijn eerste gedicht voor Kırıkkale schreef hij toen hij op de basisschool zat. Zijn eerste gedicht werd gepubliceerd in het tijdschrift Defne.

Dilaver Cebeci's originele stijl en rijke woordenschat maakten hem een ​​goede dichter.

In een van zijn gedichten herinnerde hij ons aan de beroemde uitspraak van de Grote Leider Atatürk. “Hoe gelukkig is hij die zegt dat ik een Turk ben!”

Ik geef mijn hart aan de maan in de lucht

Een metgezel zijn in het water

Groeten van oost naar west.

Voor degenen die met Ilgar wandelen,

Hoe gelukkig is hij die zegt: ik ben een Turk.

In het land van vrije mannen

Zijn oor is afgestemd op de oproep tot gebed

In de schaduw van de wassende maan en de ster

Voor hen die waken en hun hoofd buigen,

Hoe gelukkig is hij die zegt: ik ben een Turk.

Bilge Kagan, Kemal Pasha

Schrijf mijn naam bengütaş

Zoveel oorlog voeren

Voor degenen die de vijand op het veld verslaan,

Hoe gelukkig is hij die zegt: ik ben een Turk.

In Oghuz staan ​​mannen in rijen

Zwarte ogen, blik ontvlambaar

Deze pracht, deze waardigheid

Totdat de wereld de hemel raakt,

Hoe gelukkig is hij die zegt: ik ben een Turk.

Yunus Emre, Bektash Veli

De provincie hield haar gebeden

Zoet als een moedertaal

Zowel het raadplegen als het spreken met uw leraar,

Hoe gelukkig is hij die zegt: ik ben een Turk.

Als je de stenen optilt

Angst bedekte de bergen

Kom op, ga door de eeuwen heen

Met vleierij, God houdt ervan,

Hoe gelukkig is hij die zegt: "Ik ben een Turk."

Kenmerkend voor hem was dat hij nationale en mystieke gevoelens toeschreef aan romantische gevoelens met historische diepgang. Hij gaf de traditionele en klassieke Turkse poëzie een modern tintje. Het merendeel van zijn gedichten schreef hij in het ghazal-genre met aruz aruz, evenals in syllabische metrum en eenvoudig Turks.

Cebeci was een dichter, schrijver en wetenschapper. Zijn eerste dichtbundel, Hun Aşkı, werd gepubliceerd in 1973. In zijn tweede dichtbundel, Those Who Withdraw to Dawn, kwamen de romantische en mystieke gevoelens van de islamitische godsdienst duidelijk naar voren. Zijn derde dichtbundel, Ve Sığınırım İçime, werd in 1992 gepubliceerd. In 1997 verscheen zijn dichtbundel, vernoemd naar zijn gedicht Sitâre. Zijn laatste dichtbundel was Asra Yemin Olsun ki, gepubliceerd in 2000.

Een aantal gedichten van Dilaver Cebeci zijn door verschillende mensen op muziek gezet. Van deze gedichten is het gedicht "Türkiyem" het bekendste. Het gedicht "Türkiyem" was niet alleen bekend bij literatuurliefhebbers, maar in alle lagen van de bevolking. Terwijl hij in poëzie zijn liefde voor zijn land beschreef, verborg hij ook het verleden van zijn land tussen zijn knieën. Hieronder leest u de tekst van het gedicht Türkiyem van Dilaver Cebeci.

MIJN KALKOEN

Ik heb mijn hart op het pad van Turkije gezet

Ik zou sterven voor de vlakheid en de helling,

Ik geef mijn grijze paard al eeuwenlang water.

Ik zou mijn leven geven voor de stroming van jouw rivier.

Wilde wateren, treurwilgen,

In de kazerne geeft de commandant advies aan de soldaten,

Dappere mannen rijden te paard over de plateaus,

Ik zou sterven voor jouw grijze, wolfachtige blik.

Ik ben verliefd, deze kist van mij staat in brand

Mijn grootmoeder heeft negentig jaar lang geleden.

Eminem vult het water uit de bronnen

Ik zou een moord doen voor een sieraad met blauwe kralen.

Als gevolg van de hersenbloeding die hij in 2000 kreeg, raakte zijn schedel ernstig beschadigd en verloor hij fundamentele hersenfuncties. Hij leed aan gedeeltelijk geheugenverlies. Cebeci, die pas na de zware hersenoperaties een tijdje in zijn biologische behoeften kon voorzien, publiceerde de aantekeningen die hij eerder had geschreven in de periode dat hij zich relatief beter voelde, met de steun van zijn vrouw Ayla Hanım en zijn zoon Çağrı Fatih Bey.

Hij stierf op 28 mei 2008 in Istanbul aan de gevolgen van een hartaanval.