Eindeloze run

Juist nu stemt het tot nadenken dat honderden van onze jongeren in de gevangenis belanden.

Laten we, na een gedicht van Ceyhun Atuf Kansu te hebben geciteerd, verdergaan:

DIE EINDELOZE RACE

De held die vandaag voet aan wal zette in Samsun,

De weide en het gras zijn groen geworden, op weg naar de overwinning.

Het bruiloftsfeest begint onder het geluid van trommels en zurna,

Mijn hart verheugt zich en zingt op een lentetak.

Bied papavers aan de droom van de Vader aan,

De prachtige roos uit de tuinen van de arbeid.

We bevinden ons in een eindeloze ochtend... laat hem slapen,

Onze vreugde vervult zijn hart.

Hoe vertrok een ploeg vanuit Samsun?

Dat overwinningslied van berg tot berg,

Elke oude arm heeft zijn vlag opgeheven en gehesen,

Een nieuwe lente heeft de ogen van het land geopend.

Mijn rode vlag is vrij in het kasteel van Ankara,

Naar een gouden eeuw zweeft,

Nieuwe helden lopen arm in arm,

Richting de vlag op de besneeuwde bergen.

Een krans voor het vrije hoofd van 19 mei,

Kersenseizoen, jeugdmaand, rozenmaand.

In een lentetuin zijn de harten kleurrijk,

Kijk eens naar dit eindeloze ras, het heeft de hoogvlakte omsingeld.

Net zoals de kortzichtige historici die de toekomst niet kunnen zien, onze natie en Mustafa Kemal niet van hun pad konden afbrengen, zullen ze Turkije vandaag de dag ook niet van zijn verlichte pad kunnen afbrengen.

Van 1918 tot 1922 vocht het Turkse volk voor zijn bestaan.

Je zult het je herinneren. De geallieerden , de winnaars van de Eerste Wereldoorlog, hadden ons land op papier verdeeld. Volgens deze mededeling werd het politieke bestaan ​​van onze natie vernietigd en werd haar duizend jaar oude thuisland haar ontnomen, op een klein gebied na.

Op basis van de bepalingen van de wapenstilstand van Mudros, die op 30 oktober 1918 werd ondertekend, werden vanaf 1 november 1918 delen van het Turkse thuisland bezet. Terwijl het Turkse leger werd verspreid, begonnen verschillende separatistische organisaties in het land met voorbereidingen voor een opstand. Externe mogendheden verleenden materiële en morele steun aan deze organisaties en gaven hen leiding.

Eind 1918 begonnen sommige patriotten in Anatolië en Thracië verzetsorganisaties op te richten onder de naam ' Verdediging van de Rechten '. Het was niet eenvoudig om de krachten te bundelen en een strijd te beginnen die een nationale en algemene bewustwording teweeg zou brengen. Door verschillende ideeën was er bijna overal in het land sprake van wanorde, wanhoop en pessimisme.

Te midden van dit pessimisme en de duisternis klonk een stem. Mustafa Kemal Pasha toonde aan dat er in deze situatie geen andere weg naar redding was dan de oprichting van een nieuwe onafhankelijke Turkse staat, gebaseerd op nationale soevereiniteit.

Op 15 mei 1919, een dag na de bezetting van Izmir door de Grieken, vertrok Mustafa Kemal Pasha, die was aangesteld als inspecteur van het 9e Leger, vanuit Istanbul naar Anatolië met een aantal vrienden. Hij nam hen mee naar zijn hoofdkwartier.

Met de aankomst van Mustafa Kemal in Samsun op 19 mei 1919 begon de Turkse overgang naar nationale soevereiniteit. De voorbereidingen die in Samsun en later in Havza werden getroffen, brachten de eerste tekenen van verlossing aan het licht.

Er werden aankondigingen verspreid waarin het begin van de nationale beweging werd aangekondigd , zoals "...de redding van onze nationale onafhankelijkheid en geschiedenis zal alleen mogelijk zijn als de verdediging van de natie als één lichaam plaatsvindt... ". Hun wens om overal protestbijeenkomsten te organiseren werd overgebracht aan de relevante partijen. Na de wapenstilstand van Mudros vonden er een tijdje geleden in verschillende delen van het land congressen plaats. Patriotten zochten naar manieren om hun regio's te bevrijden.

IK VERTEL MORGEN OVER MIJN LANDING IN SAMSUN.