Kunnen Yeti-koelers de 47 graden Celsius hitte in Death Valley aan? Wij hebben het uitgezocht.
Ik heb een deel van mijn studietijd doorgebracht bij een rivieruitrustingsbedrijf in Flagstaff, Arizona, waar ik privé-vlottochten door de Grand Canyon organiseerde . (Je moet bereid zijn om alles te doen om een poëziestudie te bekostigen.) Voedselbereiding was onderdeel van onze service. We hadden een 'gepatenteerde' methode om maaltijden snel in te vriezen in verschillende hoeveelheden ijs, zo berekend dat ze precies op het moment ontdooiden dat je ze nodig had tijdens je drie weken durende expeditie. Ik heb de wetenschappelijke onderbouwing niet in twijfel getrokken. Maar ik heb wel aandacht besteed aan de koelboxen. De enige twee merken die we vertrouwden om onze betalende klanten te behouden, waren Flagstaffs eigen Canyon Coolers en de grote naam in de koelboxenstrijd: Yeti .
Normaal gesproken juich ik voor de underdog, maar Yeti verdiende mijn respect en loyaliteit tijdens een backpacktocht van Rim tot Rim tot Rim. Beneden in de canyon liep de temperatuur op tot boven de 32 graden Celsius. Het is de enige keer in mijn leven dat ik echt last heb gehad van hitte-uitputting. Het was vreselijk. Maar twee nachten en drie dagen later, toen we de 1500 meter hoge Bright Angel Trail beklommen en terugstrompelden naar onze geparkeerde auto, waren onze biertjes nog steeds heerlijk koud.
Maar toen ik in juli voor mijn werk naar Death Valley werd gestuurd om de Badwater 135 te bekijken, een ultraloopwedstrijd van 217 kilometer, was ik nieuwsgierig. Zouden diezelfde koelboxen de nog legendarischere hitte van Death Valley aankunnen?
Er is maar één manier om erachter te komen.
Ik bestelde een paar van Yeti's nieuwere stijlen, de Tundra Haul Wheeled Cooler en de Roadie , en stuurde ze naar mijn hotel midden in Death Valley. Maar een vertraging in het magazijn betekende dat de koelboxen na mijn reis zouden arriveren. Ik krabde me achter mijn oren en googelde "kun je een koelbox inchecken?" Antwoorden over de vluchtigheid van droogijs en hoe je berenvlees moet verpakken kwamen naar boven, maar het korte antwoord is ja, je kunt een koelbox inchecken. Dus rolde ik naar mijn kleine vliegveld in Michigan in een strooien cowboyhoed met de al gebruikte Tundra 35 en 45 die ik in mijn garage had staan, vastgezet met NRS-spanbanden . Als het berenseizoen was, zou ik er zeker uitzien als een man met berenvlees in de koelbox. Ik hoopte alleen dat ze de bagage-hindernis zouden overleven. De koelboxen wel, maar mijn kabelbinders niet.
De avond voor de race, verblijvend in de toepasselijk genaamde Oasis at Death Valley – die volgens een onbevestigd bord naast een opvallende fontein op de binnenplaats 90 meter onder zeeniveau ligt – glipte ik er 's avonds laat nog even tussenuit voor een duik in het zwembad van het hotel, gevoed door een bron. Het was zo warm als badwater, maar toch verfrissend. Na 45 minuten onderdompeling en het drinken van Miller Lites om te rehydrateren, maakte ik de korte wandeling van twee minuten terug naar mijn met freon gekoelde kamer. Mijn badpak was droog toen ik terugkwam. En dat allemaal terwijl de zon al onder was. Het weekend bleek mild te zijn voor Death Valley, maar dit is nog steeds de heetste plek op aarde.
De volgende 48 uur zag ik hardlopers van over de hele wereld kilometers ploeteren door de hitte van Death Valley om te finishen in het bergwonder van de Eastern Sierras. Af en toe hielp ik met het bezorgen van koffie en handdoeken aan teams en atleten. Meestal deed ik mijn schrijversbezigheid: kijken en luisteren, staren en afluisteren. En ik hydrateerde mezelf. De temperaturen stegen dit jaar tot 47 graden Celsius, net niet de dramatisch beloofde 49 graden Celsius of de levensbedreigende 44 graden Celsius die de wedstrijdleider ons had beloofd. Maar nog steeds verdomd heet. Genoeg om mijn camera te laten kortsluiten en de geplande foto te verpesten die mijn redacteur had gevraagd (en waarvoor ik een omgevingsluchtthermometer had gekocht): een yeti in de woestijn, gevuld met ijs, met een thermometer die de pan uit rees.
Maar hoe deden de Yeti's het? Ze hielden vol. Ik zal niet liegen en zeggen dat deze koelboxen wondermiddelen zijn die water in ijs veranderen. Maar ze zijn enorm goed geïsoleerd. In de extreme temperaturen van Death Valley had gewoon ijsblokjes geen schijn van kans. De bemanning (en ikzelf) verving die bij elke hulppost. Zelfs met een roto-molded buitenkant en acht centimeter isolatieruimte gevuld met onder druk geïnjecteerd polyurethaan, maakte een gewone zak met kleine stukjes ijs geen schijn van kans. De sleutel tot langdurig gebruik van de koelbox is om eerst een blok ijs te pakken. Voor ons veranderde dat alles. Mijn Tundra 35 veranderde in een vriezer. De chocoladerepen van Kind bevroor en losse biertjes veranderden in die bierachtige, slushachtige consistentie.
In 48 uur, te midden van de extreemste hitte ter wereld, bleef mijn ijsblok liggen. Het voelde een beetje als verraad om het aan het einde van het weekend in de bosjes te gooien. Het was echter geen perfect experiment. We hadden het te druk voor de wetenschappelijke methode. De koelboxen stonden een tijdje in de huurauto met airconditioning, maar het was een Jeep Wrangler die koele lucht lekte als een zeef, en ik parkeerde er urenlang in de zon. Kortom, de koelboxen hielden het vol. Pak slim in en ze houden de temperatuur een weekend lang in Death Valley vast. Als je een weekendje weggaat, is dit het beste wat je kunt krijgen.
De cultuur van Yeti-jacht en alle accessoires die het merk maakt, hebben de ultieme waarheid over Yeti ondermijnd: deze koelboxen zijn professionele outdoortechnologie. Ze zijn ontworpen voor commerciële vissers, jagers in afgelegen gebieden en ultra-hardloopteams. Zijn ze overdreven voor je familiepicknick op het strand? Natuurlijk. Maar er zijn genoeg alledaagse dingen in onze wereld. Schaf een koelbox aan die tot grootse dingen in staat is, en misschien kom je ooit wel terug met een Tundra 45 vol berenvlees van een speerjacht in Siberië. En dan picknicken op het strand.
esquire
