Directe en indirecte censuur

Om de fout te corrigeren die enkele van mijn collega's hebben gemaakt en om een bijdrage te leveren aan onderzoekers op het gebied van de persgeschiedenis, moet ik de volgende informatie verstrekken:

In het Ottomaanse Rijk was de pers zo zwak dat er geen wettelijke regulering nodig was. Er werden maatregelen genomen tegen andere gedrukte publicaties, zoals boeken en pamfletten. Dit gebeurde met het Wetboek van Strafrecht, dat in 1858 van kracht werd.

De eerste persverordening van het Ottomaanse Rijk werd op 25 november 1864 afgekondigd door Sultan Abdulaziz. Deze bestond uit 35 artikelen. Enkele van deze artikelen omvatten het volgende: "Degenen die artikelen over politiek en bestuur willen publiceren, ongeacht de taal, moeten vooraf toestemming verkrijgen. Iedereen die via een krant een moord of misdaad begaat die de interne veiligheid en openbare orde van de Opperste Staat verstoort, wordt beschouwd als medeplichtige. Een journalist die artikelen schrijft die in strijd zijn met het sultanaat, de openbare gebruiken of de nationale moraal, of die de dynastie aanvalt, of die woorden schrijft die het kabinet of hooggeplaatste ambtenaren schaden, of die publicaties publiceert die de vrienden en bondgenoten van de Opperste Staat schaden, wordt gestraft met verschillende hoeveelheden goud en gevangenisstraffen van verschillende duur."

Met de bewering dat de Perswet van 1864 ontoereikend was vanwege het toenemende aantal kranten en het feit dat de publicaties een bedreiging vormden voor het politieke regime, werd op 27 maart 1867 het Hoog Besluit uitgevaardigd, waarmee de regering de bevoegdheid kreeg om kranten te sluiten op grond van het feit dat "sommige persorganen zelfs kwaad spraken over de staat en instrumenten van onheil werden."

Toen Sultan Abdulaziz in 1876 werd opgevolgd door Murad V, kregen de voortvluchtige journalisten gratie. Ze keerden binnen een maand terug naar Istanbul. Artikel 12 van de grondwet van 1876 bepaalde dat "de pers vrij is binnen de wet".

Door de gevolgen van de Ottomaans-Russische Oorlog van 1877-1878 werd het Ottomaanse Parlement op 13 februari 1878 gesloten. De censuur op kranten begon. In 1878 werd een censuurcommissie opgericht. Elke avond dienden krantenredacteuren artikelen die ze wilden laten publiceren in bij de "Censuurcommissie". De commissie verwijderde alle aanstootgevende artikelen, alinea's, zinnen of woorden en stuurde een nieuwe versie terug.

Kranten in een vreemde taal die uit het buitenland kwamen, werden gecontroleerd voordat ze door de douane gingen.

Bepaalde woorden waren ook verboden. Woorden zoals staking, moord, revolutie, anarchie, socialisme, dynamo, explosie, chaos, hal (onttroning van een heerser), kital (strijd), Kanun-Essentiale (Kanun-Essentiale), vrijheid, vaderland, gelijkheid, Bosnië-Herzegovina, Macedonië, Kreta, Cyprus, tirannie, internationaal (internationaal), kroonprins, republiek, afgevaardigden, Ayan-lid, bom, Mithat Pasja, Namik Kemal Bey en revolutie waren allemaal verboden.

24 juli 1908, de eerste dag na al deze periodes van verbod en onderdrukking, markeerde een belangrijk keerpunt in de geschiedenis van de Ottomaanse pers. De grondwet werd hersteld en die nacht stuurden journalisten de censuur weg.

De kranten die op 25 juli 1908 verschenen, werden gedrukt volgens de eisen van journalisten, niet die van de censuur. Dit verhoogde de vraag naar kranten, waardoor de verkoop van sommige kranten verdubbelde en er ook veel nieuwe kranten werden uitgebracht.

Met de uitroeping van de Tweede Constitutionele Monarchie in 1908 kwam er een einde aan de druk op de pers. 24 juli werd gevierd als "Dag van de Journalisten" ter herdenking van de verjaardag van de afschaffing van de censuur.

Morgen zal ik het hebben over de opkomst van ongecensureerde kranten na de Tweede Constitutionele Monarchie en wat er daarna gebeurde.