Het paleis is in een doodlopende straat beland

Nieuwscentrum

De VS en Israël , die als eersten de weg vrijmaakten voor de jihadistische Hayat Tahrir al- Sham (HTS) om aan de macht te komen in Syrië, hebben nu de facto federalisme in het land geïmplementeerd. Israël, dat een gefragmenteerde structuur in Syrië nastreefde, kreeg zijn zin, en Jolani werd gedwongen terug te krabbelen. Het pro-islamitische beleid dat het HTS-ondersteunende Paleis probeerde te voeren, zowel in eigen land als in Syrië, waar de grenzen door Israël worden bepaald, is mislukt.

Na de gevechten tussen aan de HTS gelieerde troepen en de Druzen in Suwayda in Zuid-Syrië trok de regering in Damascus, wiens pogingen om absolute controle over het land te krijgen mislukten, zich terug na interventie van de Verenigde Staten.

De Verenigde Staten kwamen tussenbeide

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Marco Rubio, zei woensdag dat de verschillende partijen die betrokken zijn bij het conflict in Syrië "specifieke stappen" hadden afgesproken om de gevechten te beëindigen. Deze verklaring kwam nadat Israël krachtige luchtaanvallen had uitgevoerd op centraal Damascus, in naam van de verdediging van de Druzen-minderheid.

Na vijf dagen van hevige gevechten trok het Syrische leger zich, onder druk van de VS en Israël, volledig terug uit de stad Sweida. Vervolgens werd de stad ingenomen door plaatselijke Druzen.

Volgens het Syrische Observatorium voor de Rechten van de Mens (SOHR) zijn er minstens 374 mensen omgekomen bij de gevechten die zondag begonnen en voortduurden totdat het leger zijn terugtrekking aankondigde.

Jihadisten trekken zich terug

In zijn toespraak tot de natie na de gevechten verklaarde Mohammed Jolani (Ahmed Shara), leider van het jihadistische HTS-bestuur in Syrië, dat "de Druzen onder directe bescherming van de staat staan, maar om een grote oorlog te voorkomen, is de verantwoordelijkheid voor de veiligheid in Suwayda overgedragen aan lokale troepen en Druzenleiders."

Colani beschuldigde Israël ervan dat het Syrië in een oorlog wil slepen en zei dat zijn land niet in die valkuil zou trappen. Hij merkte ook op dat elke poging om de Druzen uit te leveren aan een "externe actor" niet toegestaan zou zijn.

'INTIMIDATIE' TEGEN ISRAËL

"Wij behoren niet tot degenen die oorlog vrezen. We hebben ons leven lang ontberingen doorstaan en ons volk verdedigd", aldus Colani, die erop wees dat de belangen van het Syrische volk voorrang moeten krijgen.

Colani intimideerde Israël door te zeggen: "Macht alleen is geen garantie voor de overwinning, en je kunt de lont van een oorlog wel aanwakkeren door hem te beginnen, maar je kunt de uitkomst ervan niet bepalen."

Colani merkte op dat Israël de chaos probeerde om te zetten in een kans en dat een grote ramp werd afgewend dankzij de bijdragen van Amerikaanse, Arabische en Turkse bemiddelaars.

Colani sloot zijn toespraak tot de Druzengemeenschap af met de woorden: "Ik draag deze toespraak op aan onze Druzen, die een integraal onderdeel van ons vaderland zijn. Syrië zal nooit een plek van burgeroorlog of verdeeldheid worden."

OPEN DE ROJAVA-CORRIDOR

De spirituele leiding van de Druzen-moslims in Syrië, onder voorzitterschap van sjeik Hekmat al-Hijri, verklaarde de provincie Suwayda tot een “rampgebied” en riep op tot het openen van een humanitaire corridor tussen hen en de Koerden in Syrië.

Terwijl Al-Hijri opriep tot het openen van wegen met de “broeder-Koerden”, riep hij ook de Jordaanse koning Abdullah II op om de grensovergang van zijn land met Suwayda op humanitaire gronden te openen.

In de verklaring werd opgemerkt dat de provincie “een zware last draagt vanwege haar wonden” nadat Suveyda “was gezuiverd van het vuil van terroristen” en werd een algemene rouwperiode afgekondigd voor de “eervolle martelaren” die hun leven verloren bij aanvallen op burgers.

In de verklaring werd ook opgeroepen tot "het openen van banden met broederlijke Koerden", verwijzend naar het Autonome Bestuur van Rojava in het noordoosten van Syrië en haar militaire tak, de Syrische Democratische Strijdkrachten (SDF).

De Raad voor Sociale Zaken en Werknemers van het Autonome Bestuur van Rojava kondigde in een verklaring aan dat zij dringend humanitaire hulp naar Süveyda had gestuurd.

∗∗∗

IS DE STANDAARD FEDERALE STRUCTUUR OVERGAAN?

Israël, dat Damascus bombardeerde terwijl het de Golanhoogten bleef bezetten, met aanvallen op de Druzen als voorwendsel, riep na Jolani's terugtrekking bijna de facto autonomie uit in Syrië. Deze klap, geleden door het HTS-regime, dat zich terugtrok uit Suwayda en de controle over het hele land probeert te behouden, zal naar verwachting een directe impact hebben op de betrekkingen met de Koerdische regering en de SDF, die het eveneens probeert te integreren. Het is ook mogelijk dat de overeenkomst die op 10 maart werd ondertekend over de integratie van de SDF in Damascus, die nog niet is uitgevoerd, wordt heroverwogen.

∗∗∗

BARIŞ DOSTER: DOEL: GEDEELTELIJK SYRIË

Met zijn barbaarsheid en wreedheid, gesteund door het Amerikaanse en Europese imperialisme, probeert Israël, na zo'n vrije hand te hebben gekregen in Palestina en Libanon, en na de Twaalfdaagse Oorlog met Iran, Syrië volledig naar eigen inzicht vorm te geven. Met deze aanvallen wil het het nieuwe regime in Damascus verder verzwakken en dwingen het te buigen voor alle Israëlische eisen.

Israël vindt de talrijke garanties van de Sharaa-regering dat ze geen problemen zal veroorzaken niet voldoende. De Jolani-regering wordt gedwongen, verplicht en is afhankelijk van Israëlische en Amerikaanse steun. Deze recente ontwikkelingen hebben de positie van Damascus verzwakt en die van de Koerdische groeperingen in Syrië versterkt. Het is belangrijk om te onthouden dat, hoewel de VS een van de grootste supporters is van de Koerdische groeperingen en de SDF in Syrië, Israël de andere is.

Er zijn algemene verkiezingen in Israël en tussentijdse verkiezingen in de VS in 2026. Het is daarom onrealistisch om een belangenconflict tussen de VS en Israël te verwachten. De leiders van beide landen, Trump en Netanyahu, zijn van elkaar afhankelijk om deze verkiezingen te winnen.

Bovendien is Trump noch een voorspelbare noch betrouwbare politicus, noch Tom Barrack, de Amerikaanse ambassadeur in Ankara en speciaal vertegenwoordiger voor Syrië, een zakenman die Trump nauw na staat, een carrièrediplomaat. Hij zou wel eens precies het tegenovergestelde kunnen zeggen van wat hij vandaag zegt. Israël en de VS hebben geen tegenstrijdige belangen in de regio. De prioriteiten van Israël zijn ook de prioriteiten van de VS. Bovendien behoren autonomie en een federatie in Syrië, na Irak, tot de doelstellingen van zowel Israël als de VS. Wat Barzani in Noord-Irak doet, doet de SDF in Noord-Syrië.

∗∗∗

HASAN SİVRİ: HET OOSTEN WORDT OOK OPWARMEN

HTS en de daaraan gelieerde jihadisten zien Druzen en alle gemeenschappen die daar niet mee te maken hebben, als een bedreiging. Er worden voortdurend rechtvaardigingen verzonnen voor aanvallen op deze gemeenschappen.

Daarom moeten we HTS niet zien als een macht die een normale regering heeft gevormd. Integendeel, we moeten het zien als een organisatie die aan de macht is gebracht om de identiteit, gemeenschappen en onderdelen van Syrië te vernietigen, zoals we zagen in Sweida, en om een gebied te creëren waarin de bezettende Israëliërs heel gemakkelijk kunnen opereren.

Terwijl jihadistische HTS-groepen beweren: "We hebben ons teruggetrokken, er is een staakt-het-vuren bereikt", bereiden de stammen in Deir ez-Zor zich nu voor. HTS-leden pleegden genocide op de Alawieten aan de Syrische kust. De Druzen leden vervolgens de gevolgen van deze jihadistische wreedheden. Er is een mogelijkheid dat dit ook de Koerden of SDF-leden in Oost-Syrië treft. Er heerst momenteel een zeer reëel gevoel van rebellie onder Arabische stammen in Deir ez-Zor en Raqqa. Dit zou ook in Oost-Syrië kunnen escaleren tot een conflict.

Ik denk dat Ankara probeert een rol te spelen in dit proces, dat samen met de Koerden in Turkije wordt uitgevoerd en ook gevolgen zal hebben voor het Koerdische bestuur in Rojava en de SDF. Hoewel er in Turkije zeer radicale stappen worden gezet, bestaat er eerlijk gezegd onzekerheid over waar dit proces toe zal leiden.

Bovendien gaat de genocide die ze afleiden, gewoon door aan de Syrische kust. Elke dag worden er 8 tot 15 Alawieten afgeslacht, en er zijn berichten over duizenden andere doden. Toch spreken noch de media, noch het publiek zich erover uit. Deze stilte komt neer op medeplichtigheid aan de genocide.

∗∗∗

ENGİN SOLAKOĞLU: HET IS AAN DE AKP OM EEN EXTRA TE ZIJN

Het lijdt geen twijfel dat de AKP een belangrijke rol heeft gespeeld in de vernietiging van Syrië. Maar zoals het liedje luidt: "Wat was de bedoeling, wat was de uitkomst?" moet nader worden onderzocht. Terwijl we "Colani is ons kind, Aleppo '82" scanderen, zien we een regering die er werkeloos bij zit. Zolang Syrië staatloos blijft, blijven grootschalige investeringen en wederopbouw een utopie. Bovendien zijn slechts de kruimels van de weinige aanbestedingen die tot nu toe zijn gegund, naar het kapitaal van de AKP gegaan. Het geld zal uit de Golfregio komen en "onze mensen" zullen als onderaannemers optreden. Met het geld dat daar wordt verdiend, zullen ze nog een paar wijken in Londen kopen.

Het "Turks-Koerdisch-Arabische" ummah-narratief dat ze in de context van het "vredesproces" aan het publiek proberen te verkopen, heeft feitelijk geen Arabische component, laat staan de eerste twee elementen. De verwachtingen van Arabische regimes van de AKP gaan niet verder dan die van bewakers bij de poort.

Niemand vraagt de AKP iets over de toekomst van Syrië. Reuzen botsen, en ons team zeurt: "Israël moet gestopt worden." Het onderwerp van dit verzoek is vaag, het gebruikte predicaat is passief. Het is hét toonbeeld van het buitenlandse beleid van de AKP. Dus, waarom stoppen jullie Israël niet? Doe dan tenminste alsof je iets doet. Sluit bijvoorbeeld de havens voor de goederentransporten die de Israëlische oorlogsmachine aandrijven. Of stop de olietoevoer uit Azerbeidzjan. Het is duidelijk dat ze dit soort dingen niet kunnen. Dus moet de AKP genoegen nemen met een extra rol in een gezamenlijke productie van Washington, Tel Aviv en Londen.

De fundamentele reden hiervoor is de noodzaak om volgzame dienaren van het imperialisme te zijn om aan de macht te blijven. Ze zijn sterk afhankelijk van de internationale financiën. Het is onmogelijk om een buitenlands beleid te ontwikkelen dat onafhankelijk is van deze situatie en gunstig is voor het Turkse volk.

∗∗∗

AHMET MURAT AYTAÇ: DE REKENINGEN VAN HET REGIME WERKEN NIET

De regering van het Paleis, die er niet in is geslaagd haar plannen voor het buitenlands beleid uit te voeren, bevindt zich ook in een binnenlandse impasse. Enerzijds klampt het regime zich vast aan het "vredesproces" na de transformatie die de imperialisten in het Midden-Oosten hebben ingezet, anderzijds zet het zijn onverbiddelijke optreden tegen de oppositie voort.

Het paleisbestuur, dat vooral na het neerleggen van de wapens door de PKK steeds meer propaganda maakte onder de noemer "Turkije zonder terrorisme", begon neo-Ottomaanse dromen te verkondigen in het buitenlands beleid.

Tenslotte, terwijl AKP-president Tayyip Erdoğan's definitie van "Koerdische, Turkse, Arabische alliantie" knipoogt naar expansionistische politiek in de regio, wordt de nadruk op de alliantie tussen de AKP, MHP en DEM gebruikt als een instrument om te overleven in de binnenlandse politiek.

Deze berekeningen vanuit het Paleis blijven echter nieuwe doodlopende wegen creëren voor het heersende blok.

Het heersende blok, dat vrede wil gebruiken als instrument om zichzelf te versterken, is er niet in geslaagd het gewenste succes te boeken met zijn intimidatiepolitiek, die het juist heeft versterkt via de rechterlijke macht. Tegelijkertijd ziet het blok zich geconfronteerd met de strijd van grote delen van de samenleving voor rechtvaardigheid en een democratisch land.

Politicoloog Ahmet Murat Aytaç beoordeelde de impact van recente ontwikkelingen in het land.

Aytaç's opmerkingen zijn als volgt:

De regering wil het zich ontvouwende proces presenteren onder de noemer "Turkije zonder Terreur", als een prestatie die Turkije opnieuw zal positioneren als regionale macht. Een van de belangrijkste beloften van de AKP-visie "Turkse Eeuw" is het bouwen van een nieuwe regionale orde rond de "Turkije-as" binnen de geografie die zij beschouwt als een Ottomaanse erfenis, onder de slogan "Sterk en Groot Turkije". Dit is het meest prominente aspect van het zogenaamde anti-imperialisme dat zij propageren onder de slogan "Een Rechtvaardiger Wereld Is Mogelijk". Een dergelijke interventie, zelfs succesvol, is er echter niet op gericht om hiërarchieën binnen het mondiale systeem te elimineren of een rechtvaardige wereldorde te vestigen. Het is erop gericht de regionale machtsverhoudingen te herstructureren ten gunste van Turkije, ten koste van de wereldmachten, op gebieden die zij toestaan en voor zover zij dat tolereren.

Dit heeft niets te maken met het ideaal van een democratische samenleving waar de Koerdische politiek naar streeft. Sterker nog, zowel de AKP als de Democratische Volkspartij (DEM) hebben verklaard dat de AKP-MHP-DEM-alliantie niets meer is dan een "procesalliantie". Met andere woorden, de betekenis die de partijen aan het proces toekennen, is niet dezelfde, noch hun verwachtingen. Het meest cruciale punt op dit punt is om dezelfde elementen op dezelfde plaats te plaatsen en de verschillende elementen op afzonderlijke plaatsen. Met andere woorden, tegenover sommige voorstellen die de hoop op vrede en de verwachting van democratisering in de samenleving als geheel behandelen als de voortzetting van de AKP- en Erdoğan-regering en de regionale machtspolitiek alsof ze geïntegreerd zijn, is het noodzakelijk om het onderscheid tussen deze twee en de relatie tussen de democratisering van de samenleving als geheel duidelijk aan te tonen. De evolutie van deze relatie zal afhangen van de mate waarin de oppositie voorbereid is op een dergelijk kruispunt en van de inspanningen om de eenheid van het democratische blok te waarborgen.

De CHP wordt letterlijk belegerd. Deze belegering lijkt te worden uitgevoerd door de uitbreiding van de routinematige antiterrorisme- en anticorruptieactiviteiten van het veiligheids- en justitieapparaat van de staat, inclusief de CHP. De CHP is bijzonder gevoelig voor deze kwestie en probeert voortdurend het verband bloot te leggen tussen de druk die op hen wordt uitgeoefend en de electorale berekeningen van de AKP. De uitbreidende en verdiepende justitiële operaties hebben niet het verwachte effect; verre van enige tekenen van wanhoop te vertonen, breidt de oppositie haar acties uit en verhardt ze haar retoriek. De strijd neemt de vorm aan van een "strijd om uithoudingsvermogen", waarin zowel de regering als de oppositie met elkaar botsen, waarbij de eerste die opgeeft, verliest. Met andere woorden, wilskracht en vastberadenheid maken plaats voor "realiteit".

De risico's voor de oppositie lijken hier afhankelijk te zijn van het vermogen van de AKP om de link tussen machtsstrijd binnen de CHP en deze operaties te beheersen. Met andere woorden, als de rechtszaken die zijn aangespannen wegens een "dubieus congres" – en die nog niet zijn beslecht – de partijleiding veranderen, zou er een "game changer" kunnen ontstaan die de focus snel verlegt van de machtsstrijd. De CHP heeft haar campagne gericht op het creëren van omstandigheden die de regering dwingen vervroegde verkiezingen te houden. Zelfs als de huidige spanningen niet tot vervroegde verkiezingen leiden, lijkt ze te geloven dat de toenemende economische kwetsbaarheid, veroorzaakt door de politieke risico's die op een gegeven moment ontstaan, de regering tot een terugtrekking zal dwingen. Natuurlijk is het ook mogelijk dat andere systemische factoren tussenbeide komen en tot een onverwachte uitkomst leiden.